Η επιστροφή των Alice In Chains με το “Black Gives Way To Blue” πριν 4 χρόνια ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που δεν τη περίμενε ούτε ο πιο φανατικός οπαδός τους. Το σημαντικότερο όμως είναι οτι έδειχνε μια μπάντα αναγεννημένη. Το μεγάλο ερώτημα όμως ήταν στο κατά πόσο η επόμενη κυκλοφορία της μπάντα θα έφτανε στα ίδια (αν οχι καλύτερα) επίπεδα.
Το πέμπτο studio album της μπάντας “The Devil Put Dinosaurs Here” συνεχίζει στο ύφος του προηγούμενου δίσκου με τα χαρακτηριστικά γρανιτένια riffs, τις διπλές φωνητικές γραμμές και τους σκοτεινούς στίχους. Δηλαδή ολα αυτά που γνωρίσαμε στους Alice In Chains. Ο William DuVall παρά τις προσπάθειες του ν’ακουστεί σαν τον Layne (οι οποίες φυσικά πέφτουν στο κενό) κάνει πολύ καλή δουλειά πίσω απο το μικρόφωνο (αλλά και τις κιθάρες) της μπάντας και δεν λειτουργεί σαν απλό υποζύγιο του Cantrell και της παρέας του. Μέσα σε όλα προσθέστε και τον Nick Raskulinecz ο οποίος για δεύτερη φορά αναλαμβάνει τη παραγωγή.
Τα “Hollow” και “Stone” τα έχετε ακούσει οι περισσότεροι οπότε δεν θα χρειαστεί να πω περισσότερα (το πρώτο πάντως είναι κομματάρα).Οι μελωδίες και τα refrain σε κομμάτια όπως “Scalpel” και “Voices” θα κολλήσουν στο μυαλό σας όπως ενα παστέλι στα δόντια, το ίδιο και η εφιαλτική ατμόσφαιρα του ομώνυμου κομματιού. Επίσης ξεχωρίζουν και το όμορφο μελωδικό “Choke” καθώς και το “Pretty Done” (τίγκα Seattle ήχος).
Οι Alice In Chains λοιπόν κατάφεραν να γράψουν έναν δίσκο αντάξιο του ονόματος τους έστω και χωρίς τις μεγάλες εκπλήξεις του προκατόχου του. Ο Jerry Cantrell πρόσφατα είχε δηλώσει πως θα είναι ευχαριστημένος αν το “The Devil Put Dinosaurs Here” είναι ο τελευταίος δίσκος της μπάντας. Δεν ξέρω τι θέλει να πει μ’αυτό αλλά σίγουρα το “The Devil Put Dinosaurs Here” είναι ένας τίμιος δίσκος που θα τους βοηθούσε να τερματίσουν τη πορεία τους με αξιοπρέπεια αν όντως αποφασίσουν να κάνουν κάτι τέτοιο.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: “Choke”, “Hollow”, “Voices”.
The Bad: Λείπουν οι εκπλήξεις του προκατόχου του.
Βαθμολογία: 3,5 / 5
[/stextbox]