Οι Alice in Chains επιστρέφουν με το έκτο studio album τους και πέντε χρόνια μετά το “The Devil Put Dinosaurs Here”. Το “Rainier Fog” είναι αισίως το τρίτο album της μπάντας με τον William DuVall πίσω από το μικρόφωνο.
Με την πρώτη ακρόαση, εδώ δεν έχουμε το κομμάτι κράχτη, όπως στα δύο τελευταία albums, τύπου “Check My Brain” ή “”Stone”. Αντιθέτως έχουμε ένα πιο συμπαγή δίσκο στο σύνολό του.
Τα signature στοιχεία του συγκροτήματος είναι βέβαια και εδώ παρόντα, διπλά φωνητικά από DuVall και Cantrell, όπως βέβαια και τα εσωστρεφή και σκοτεινά riffs του δεύτερου.
Οι ταχύτητες είναι σχετικά μοιρασμένες στο tracklist. Αρκετά αργά κομμάτια με doom στοιχεία, αποτέλεσμα των metal καταβολών του Cantrell, λίγα πιο χαλαρά και σχετικά πιο εύπεπτα και ελάχιστα σε πιο up-tempo ρυθμούς.
Κάπου διάβασα πως το γεγονός πως οι AIC έχουν σχετικά μεγάλα χρονικά διαστήματα ανάμεσα στις κυκλοφορίες τους, είναι κάτι που δεν τους έχει φθείρει σαν μπάντα καθώς ούτε έλλειψη έμπνευσης υπάρχει ούτε αδιάφορες κυκλοφορίες. Και νομίζω αυτή είναι όλη η πραγματικότητα πίσω από τους AIC. Χωρίς μέτριο album στον κατάλογο τους όπως άλλες μπάντες της εποχής τους που συνεχίζουν ακόμη να δισκογραφούν (Pearl jam για παράδειγμα).
Και όχι απλά δεν υπάρχει μέτριο album, αλλά μετά το “The Devil Put Dinosaurs Here” που δεν έπιασε τα υψηλά standards του καλύτερου comeback των τελευταίων 20 χρόνων τουλάχιστον (“Black Gives Way To Blue”), επιστρέφουν με το “Rainier Fog” το οποίο σε στιγμές μπορεί να κοιτάξει στα ίσα την πρώιμη εποχή τους και σίγουρα, για μένα τουλάχιστον, είναι η καλύτερή τους δουλειά στην μετά-Staley εποχή.
Εν κατακλείδι έχουμε ένα χαρακτηριστικό AIC album, με συνθέσεις υψηλής ποιότητας, χωρίς fillers. Ένα album που δείχνει πως ο Cantrell και η μπάντα εν γένει βρίσκονται σε πολύ καλό φεγγάρι και πως σίγουρα έχουν να δώσουν 1-2 πολύ καλά albums στο μέλλον. Νομίζω πως το “Rainier Fog” θα ικανοποιήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τους παλιούς fans και θα προσθέσει και μερικούς καινούριους.