Η πρόσφατη δισκογραφική δουλειά των Algiers σηματοδοτεί μια νέα, πιο εξελιγμένη version της ιδιαίτερης τέχνης τους, ανοίγοντας παράλληλα -και έξυπνα- τον δρόμο σε ένα πιο ανυποψίαστο κοινό.
Το υβριδικό industrial/post punk/noise/soul συνθετικό τους όραμα, μπορεί να ακούγεται too much ως αυτοσκοπός, μα η αποτελεσματικότητα του ως ύφος (και ήθος) είναι αψεγάδιαστη. Οι Algiers και στιχουργικά, είναι καλά διαβασμένοι. Χτυπούν στον πυρήνα την κοινωνική καταπίεση και τον ρατσισμό, κουνώντας μας με νόημα το δάχτυλο για όλα όσα έχουν συμβεί, μα και για αυτά που πρόκειται να έρθουν.
Το πρόσφατο “Shook”, πιστό στο παράδοξο genre που οι ίδιοι επινόησαν, είναι μάλλον η καλύτερη δισκογραφική δουλειά τους έως τώρα. Μέχρι την επόμενη. Αφού πιά ο παράγοντας έκπληξη -το λές και wtf?- που μας σόκαρε όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους (πόσο μάλλον το “The Underside Of Power” του 2017) έχει πλέον μπει στην άκρη, οι Αμερικανοί έχουν κάνει σημαντικά βήματα μπροστά, εξελίσσοντας το μουσικό τους στίγμα σε πιο mainstream σταθερές, χωρίς όμως να ξεπουλάνε στιγμή την εφευρετικότητα και τη ζωντάνια τους. Εν ολίγοις, ό,τι δεν κατάφεραν να κάνουν με το σημαντικά καλογυαλισμένο “There Is No Year” (2020), το πετυχαίνουν με το φετινό τους album.
Με αρκετά tracks ως σημαντικούς «κράχτες», όπως το φοβερό “Irreversible Damage” με τη συμμετοχή του τεράστιου Zack De La Rocha, το α λα at the drive-in “73%”, και το σκοτεινό “Bite Back (ft.Billy Woods & Backxwash), το “Shook” βάζει πλώρη για μια θέση στις σπουδαιότερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Παρά το φιλόδοξο genre που υπηρετεί, την ένταση και τον τεράστιο όγκο της μουσικής ‘πληροφορίας’ που θα συναντήσεις -και θα ανακαλύψεις- σε κάθε ακρόαση αυτού του album, το σίγουρο είναι πως αξίζει την προσοχή μας. Όσοι ψάχνουν την αναγέννηση του μουσικού/πολιτικού status των Rage Against The Machine, πλέον μπορούν να ρίξουν μια ματιά εδώ.