Δευτέρα βράδυ, αν και καθημερινή και όλοι κουρασμένοι από τις δουλειές/σχολές/απασχολήσεις τους, γέμισαν το Fuzz στον Ταύρο με αφορμή τον ερχομό των Γάλλων post-metallers Alcest. Μαζί τους ήταν οι ‘δικοί μας’ Amniac, οι οποίοι ανέλαβαν το “άνοιγμα” του συναυλιακού γεγονότος.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ρούβαλης / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Χωρίς καμία καθυστέρηση, στις 21:00 ακριβώς οι Amniac φόρεσαν τα “όπλα” τους και ανέβηκαν στη σκηνή. Με κύρια βάση το doom και διάφορα ψυχεδελικά στοιχεία, έδωσαν στον, αρχικά, λίγο κόσμο που είχε προσέλθει μία γεύση από το δίσκο τους “Matriarch” που κυκλοφόρησε αυτή τη χρονιά. Φοβερός και γεμάτος ήχος συνολικά, με τις κιθάρες να “ξυρίζουν” (με την καλή έννοια) τα αυτιά, το κυρίως “στεγνό” μπάσο να υποστηρίζει την εφετζίδικη ατμόσφαιρα επιτυχώς και τα drums να χτυπιούνται αλύπητα σε αργά tempo. Ξεκίνησαν με το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, συνέχισαν με το “Devadasi” και με τη δικιά τους έκδοση του γνωστού τραγουδιού των Placebo “Without You Im Nothing”, ενώ έδωσαν έναν επίλογο με το “Erebos”.
Σειρά είχαν οι Alcest. Ορμώμενοι από γαλλικά “εδάφη” και κουβαλώντας στις πλάτες τους πέντε δισκογραφικές δουλειές, σήμαναν την έναρξη ενός μοναδικού show. Από τις πρώτες νότες έγινε φανερή η “καθαρότητα” των οργάνων και η διαφοροποίησή τους ακούγοντάς τα μπροστά από τα ηχεία.Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να δω συγκρότημα με τόσο καλό ήχο on-stage (εντάξει πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης στο equalizing των φωνητικών). Η ποικιλία μουσικών συναισθημάτων, όμως, ήταν ένα μεγάλο προσόν των Alcest. Ειδικότερα, από ατμοσφαιρικές αιθέριες μελωδίες και δυνατά ογκώδη riffs, ακούσαμε μέχρι και screams στα φωνητικά, blastbeats στα drums και tremolo picking στις κιθάρες προερχόμενο από το black-metal background των Γάλλων.
Μερικά από τα κομμάτια που έπαιξαν ήταν τα “Onyx”, “Kodama”, “Oiseaux de Proie”, “Sur l’Ocean” και “Deliverance”. Φτάνοντας στο τέλος της νύχτας ο Neige,ο mastermind των Alcest, ευχαρίστησε το ελληνικό κοινό που παραβρέθηκε και έπαιξαν το τελευταίο τραγούδι.Φυσικά, ο “λαός” ζήτησε encore αλλά το συγκρότημα άφησε να εννοηθεί πως η εμφάνισή τους αποτελεί μια ιστορία ή ένα παραμύθι που έχει αρχή, μέση και τέλος και δεν χωράνε παρεμβολές στην ολότητά του.
Μην έχοντας ψάξει ιδιαίτερα τις δύο μπάντες, ήταν μια ιδανική ευκαιρία να αποκτήσω νέα ακούσματα. Οι Amniac έδωσαν τον καλύτερό εαυτό τους και ακούγονταν αψεγάδιαστοι, ενώ οι Alcest ήταν κάτι παραπάνω από απολαυστικοί προσφέροντας μυθιστορήματα σε μορφή μουσικής. Μαγική νύχτα εν ολίγοις.