Έχοντας δει τα τελευταία χρόνια το όνομα τους να εκτοξεύεται, οι Αirbourne επανέρχονται με τον 5o τους δίσκο, τον πρώτο με τον νέο τους κιθαρίστα Matt “Harri” Harrison. Σταθεροί στα studio albums ανά 3 χρόνια, στο “Boneshaker” έχουμε 10 κομμάτια κλασικού, ηλεκτρισμένου Hard Rock, όπως μας έχουν συνηθίσει. Tόσο η παραγωγή όσο και οι συνθέσεις τείνουν πιο πολύ προς την Bon Scott era των ηρώων τους AC/DC, μιας και οι Airbourne συνεχίζουν σταθερά στο ίδιο μοτίβο, και δεν απογοητεύουν.
Νομίζω δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε ξεχωριστή αναφορά στα κομμάτια, καθώς το σύνολο υπερισχύει των μεμονωμένων στιγμών εδώ. To “Boneshaker” δεν θα μνημονεύεται για χρόνια, δεν έχει κάποιο τρανταχτό hit single, δεν έχει καν εντυπωσιακή παραγωγή. Όμως, αν γυρίσεις κουρασμένος από τη δουλειά και το βάλεις να παίξει, θα θες να βγεις έξω να διασκεδάσεις. Επίσης, δεν πέφτει από το standard που έχουν θέσει οι Airbourne. Ξέρεις τι αγοράζεις.
Ο Bruce Lee έλεγε ότι δεν φοβάται κάποιον που ξέρει 10.000 kicks, αλλά κάποιον που έχει προπονήσει ένα χτύπημα 10.000 φορές, και απ’ότι φαίνεται σε αυτόν τον δρόμο θα συνεχίσουν να οδεύουν οι Αυστραλοί. Ό,τι και να λέμε εμείς στην απέξω περί στασιμότητας, έλλειψης έμπνευσης κλπ , οι Airbourne κάνουν αυτό που πάντα ήθελαν, αυτό που ξέρουν να κάνουν, και το κάνουν καλύτερα απ’όλους. It’s only rock & roll but I like it…