Συνήθως από μια μπάντα όπως οι After The Burial, περιμένεις της παναγιάς τα μάτια. Θεωρητικά το αναμενόμενο θα ήταν μια πολυσύνθετη μουσική συγχώνευση πολλών και διαφορετικών μελωδιών, εμπλουτισμένων με απείρως άπειρα riffs, που όλα μαζί να δημιουργούν ένα ανυπέρβλητο τζεντοκοράδικο μίγμα.
Αυτή τη φορά, στο “Wolves Within” τα πράγματα είναι κάπως μπερδεμένα. Μπερδεμένα από πολλές και διαφορετικές οπτικές. Με μια τέλεια σχεδόν εισαγωγή με το κομμάτι “Anti-pattern” πιάνεις αμέσως τα καθηλωτικά riffs που ξεπροβάλλουν από παντού το ένα μετά το άλλο, με όλες του τις ωραίες μελωδίες. Αλλά στο σύνολο του δίσκου, τα σκόρπια breakdowns εδώ κι εκεί, οι ασύνδετοι ήχοι με τα μπόλικα ξετινάγματα, το ένα πάνω στο άλλο και όλα μαζί να συνθέτουν ένα ανομοιόμορφο, εν τέλει, ακουστικό αποτέλεσμα, με το “Of Fearful Men”, “Pennyweight”, Disconnect” και “Virga” να αποτελούν τον κανόνα, για την ακατάληπτη αυτή σύγχυση. Το να παραμένεις καθηλωμένος στο στυλ που έχεις χτίσει, ανακόπτοντας την όποια εξέλιξη και δημιουργικής ροή, δεν οδηγεί πουθενά. Στίχοι, μελωδία, drums, ακόμα κι εκείνη η γοητευτική μιζέρια που θέλει να βγει, δεν βγαίνει με τίποτα, μένοντας στον αέρα η όποια διάθεση για κάποιο σοβαρό ενδιαφέρον πάνω στη μουσικότητα του δίσκου.
Ναι μεν, τα riffs είναι αμέτρητα και θερίζουν αυτιά, ωστόσο χάνουν το νόημά τους, με τα διαρκή σκαμπανεβάσματα, αφήνοντας ασταθές και δυσαρμονικό το ίδιο το κομμάτι.
Αντίθετα, στο “Nine Summers”, “Neo Seoul”, “A Wolf Amongst Ravens” υπερισχύουν οι καθαρές κιθάρες και μπασογραμμές, με ανοιχτά τα μελωδικά σημεία, αφήνοντάς τα να κυριεύσουν και να συνδεθούν με την όλη μουσικότητα του τραγουδιού, «σώζοντας» στην ουσία, ολόκληρο τον δίσκο.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : “Anti-Pattern”, “Nine Summers”, “Neo Seoul”, & “A Wolf Against Ravens” φορ σουρ.
The Bad : Tο κακό μπέρδεμα δεν περνάει απαρατήρητο, χαντακώνοντας ολόκληρο τον δίσκο.
Βαθμολογία: 3 / 5
[/stextbox]