Στην εκπνοή του 2018, η Μυρτώ Ραμμοπούλου βρήκε την ευκαιρία να συζητήσει με τον Γιάννη των Afformance περί ανέμων και υδάτων, πάντα όμως για μουσική. Μετά από ένα πλούσιο συναυλιακό έτος με επικό κλείσιμο το opening των συναυλιών των Mogwai σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη το συγκρότημα κάνει μαζί μας έναν άτυπο απολογισμό και μας “ξανασυστήνεται” ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις του.
Θα ήθελα να ξεκινήσουμε ρωτώντας σας για αυτή, που –προσωπικά- θεωρώ κορυφαία σας στιγμή: το άνοιγμα των συναυλιών των Mogwai σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τα θέλω όλα με λεπτομέρειες!
Ευχαριστούμε πολύ! Σίγουρα από τις στιγμές που θα αναπολούμε όταν αποφασίσουμε πως πλέον τίποτα δεν έχει νόημα στη ζωή. Πάμε στις λεπτομέρειες:
Συνολικός χρόνος επί σκηνής: 70 λεπτά
Συνολικός χρόνος soundcheck: 60 λεπτά
Ώρες στο δρόμο: 9
Χιλιόμετρα: 1053
Άτομα που μας είδαν live: 1600-2000 κατά προσέγγιση
Άτομα που είδαν live τους Mogwai: 3000-3500 κατά προσέγγιση
Κατανάλωση αλκοόλ Afformance: περίπου 15 λίτρα σύνολο
Κατανάλωση αλκοόλ Mogwai: περίπου 15 λίτρα έκαστος ημερησίως
Ποσοστό ακουστικής ικανότητας που χάθηκε: περίπου 3% έκαστος
Διασκέδαση: Μη-μετρήσιμη
Αξία: Ανεκτίμητη
Με μεγάλη εμπειρία σε live shows και κουβαλώντας και πολλή μουσική στα μπαγκάζια σας, πού βαδίζετε ως συγκρότημα; Είστε σε διαδικασία σύνθεσης; Στοχεύετε ίσως σε περισσότερες ζωντανές εμφανίσεις;
Πάντα προσπαθούμε να στοχεύουμε για όσες το δυνατόν περισσότερες ζωντανές εμφανίσεις, αλλά η διαδικασία δημιουργίας νέου υλικού δεν φεύγει ποτέ από την ατζέντα. Αρκετές φορές εμφανίζεται με τον ένα ή άλλο τρόπο κάποια νέα ιδέα στις πρόβες και ως άνθρωποι πάντα περίεργοι και ανοιχτοί στον πειραματισμό δε μπορούμε να αντισταθούμε από το να τις εξερευνήσουμε. Κάποιες από αυτές τις ιδέες καταλήγουν να ακούγονται σε διάφορες μορφές σε κάποια από τα live. Κάποιες φορές για να μένουν εκεί και κάποιες άλλες βρίσκουν τον δρόμο τους σε κάποια κυκλοφορία.
Ποιες οι προκλήσεις που νιώθετε ότι αντιμετωπίζετε εσωτερικά και εξωτερικά του συγκροτήματος;
Όσο οι εξωγενείς και απρόβλεπτοι παράγοντες επηρεάζουν τη λειτουργία της μπάντας, άλλο τόσο συμβαίνει το αντίθετο όπου οι υποχρεώσεις και η δυναμική εντός της μπάντας επηρεάζουν τις προσωπικές μας ζωές. Σίγουρα η μη δυνατότητα βιοπορισμού από την ενασχόλησή μας με τους Afformance είναι σημαντικός ανασταλτικός παράγοντας στο πόσο χρόνο μπορούμε να αφιερώσουμε σε διαχειριστικά θέματα, ή “δουλειά γραφείου” εάν θες καλύτερα, που είναι σχεδόν εξίσου απαραίτητα με τη σύνθεση και τις πρόβες. Πέρα απ αυτό όλα τα υπόλοιπα είναι για ψιλή κουβέντα που όσο και εάν την αγαπάμε, είναι σίγουρα μη-παραγωγική.
Έχοντας πια μια… ηλικία ως μπάντα, τι λειτουργεί σαν έμπνευση για εσάς και τι «θεματολογίες» προσεγγίζετε πλέον;
Έχοντας την ελευθερία της σχεδόν αμιγώς ορχηστικής προσέγγισης στη μουσική, πάντα νιώθαμε ελεύθεροι από “θεματολογίες” με αποτέλεσμα να επικεντρωνόμαστε περισσότερο σε συναισθηματικές υφές, διαθέσεις και τον πειραματισμό. Οι τίτλοι που προκύπτουν πηγάζουν από τον θαυμασμό/απαξίωση μας στη pop κουλτούρα, και υπαρξιακές αναζητήσεις μέχρι τυχαίους συνειρμούς και παράδοξα -επίκαιρα ή μη- γεγονότα που μας κέντρισαν το ενδιαφέρον.
Η post-rock είναι κατά κύριο λόγο μελαγχολική μουσική. Αν ακολουθούσατε περισσότερο major νόρμες, θα μπορούσαμε ίσως και να μιλήσουμε για ένα νέο είδος ή θα ήταν ένα καταδικασμένο εγχείρημα;
Δε νομίζω πως εν έτη 2018 μπορούμε να μιλάμε για νέα μουσικά είδη είναι η αλήθεια. Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά αυτού που έχει καταλήξει να ορίζεται ως post-rock, είναι το μελαγχολικό συναίσθημα που αποπνέει το εκάστοτε κομμάτι. Όταν επιχειρείται να εισαχθεί μια θετικότερη νότα πηγαίνουμε στη λεγόμενη χαρμολύπη η οποία “περνάει”. Αν συνεχίσουμε να το πιέζουμε προς εκείνη τη κατεύθυνση φτάνουμε πολύ εύκολα σε καθαρά pop υφές. Στους You.May.Die.In.The.Desert, εάν θυμάμαι καλά, είχε λειτουργήσει με κάποιο ενδιαφέρον disco αποτέλεσμα σε κάποια κομμάτια. Τώρα εάν κάτι είναι καταδικασμένο ή όχι, θα πρέπει να εξεταστεί ανάλογα του τι θεωρείται επιτυχία στη κάθε περίπτωση, οπότε δε μπορώ να απαντήσω σε αυτό.
Δεδομένου ότι στο genre αυτό χρησιμοποιούνται κατά κάποιο τρόπο συγκεκριμένες γραμμές και παιξίματα (πχ στις κιθάρες), τί περιθώρια θεωρείτε ότι έχει μία μπάντα να ξεχωρίσει; Βάσει αυτού ποιο το μέλλον της συγκεκριμένης σκηνής;
Καταρχάς θεωρώ πως η συγκεκριμένη ταμπέλα έχει φορεθεί στη προσπάθεια να στεγανοποιηθεί μια περίοδος του αδιάκοπου δημιουργικού μουσικού ρεύματος που δεν έδινε δεκάρα τσακιστή (pun intended) για χαρακτηρισμούς και απλά ωθούσε τη μουσική έκφραση προς τα μπρος. Με αυτή τη λογική μπορούμε να συμφωνήσουμε πως οι όποιες ταμπέλες, έχουν τοποθετηθεί τόσο για να ορίσουν συγκεκριμένες χρονικές περιόδους όσο και συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση. Εάν κάποιο συγκρότημα θέλει να υμνήσει συγκεκριμένους εκπροσώπους ενός ήχου, αυτόματα αποτίει φόρο τιμής σε μια πεπερασμένη χρονική περίοδο (δηλαδή ήδη μέχρι κάποιο βαθμό χωνεμένη και εύπεπτη για το κοινό) και η απάντηση μου είναι να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει, μέχρι να θεωρήσει πως έχει αγγίξει τα είδωλά του. Πράγμα απολύτως σεβαστό, ειδικά εάν είναι συνειδητή απόφαση και εάν παίξουν τα χαρτιά τους σωστά, ίσως η προσήλωση αυτή τους οδηγήσει στην αναγνώριση. Για όσους δεν τους ενδιαφέρει αυτό, απλά συνεχίζουν να δημιουργούν και να εκφράζονται κοιτάζοντας τις ετερόκλητες επιρροές τους ταυτόχρονα στα μάτια, χωρίς ντροπή και φόβο, με αποτέλεσμα να γίνονται μέρος του χωρίς-όρια ρεύματος που σπρώχνει μπροστά (σε απειροελάχιστο βαθμό τις περισσότερες φορές) τη μουσική έκφραση. Έτσι και αλλιώς στην εποχή της εικόνας και της πληροφορίας που ζούμε, ο δρόμος για να ξεχωρίσει κανείς, δεν είναι αναγκαστικά με το να εκφράζεται με τρόπο που δεν έχει δοκιμάσει ποτέ κανείς, αλλά να χειριστεί σωστά τα εργαλεία προώθησης που δίνονται πλέον απλόχερα στον καθένα.
Τί σας έλκει σαν ακροατές; Λειτουργείτε με τη λογική του να κρίνετε έτσι τις δουλειές σας ή κινείστε ενστικτωδώς, εμπιστευόμενοι το αυθόρμητο αποτέλεσμα ως αυθεντικό και ειλικρινές;
Προσωπικά μιλώντας, αυτή τη περίοδο παίζουν τακτικά οι τελευταίες δουλειές του Tyler, The Creator, τα soundtracks του Cliff Martinez, τα πάντα από Vulfpek, το Ozma των Melvins και το τελευταίο album της Nalyssa Green. Δε ξέρω εάν κάτι απ’ αυτά βρει τον δρόμο του σε επόμενες δουλειές μας βέβαια. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να κρίνουμε τις δουλειές μας ως εξωτερικοί ακροατές, αλλά από ένα σημείο και μετά είναι μάλλον απαραίτητο καθώς υπάρχουν ιδέες που jam-άρονται στο studio που δύσκολα θα έβρισκαν το δρόμο τους σε κάποια κυκλοφορία. Δε νομίζω πως αυτό στερεί ειλικρίνεια ή αυθεντικότητα από το τελικό αποτέλεσμα βέβαια.
Μιας και η συνέντευξη μας βρίσκει στο τέλος του σωτήριου τούτου έτους, θα ήθελα έναν σύντομο απολογισμό σας για τη χρονιά που πέρασε: νέες επιρροές, αποφάσεις, καθοριστικές στιγμές, highlights.
Η μέχρι τώρα εμπειρία μας μας έχει διδάξει πως να μη παίρνουμε αποφάσεις γιατί αυτό μας κάνει πεισματάρηδες και στο τέλος απογοητευόμαστε και πικραινόμαστε, οπότε πλέον επιλέγουμε να μη προσπαθούμε να πιέζουμε καταστάσεις αλλά να βλέπουμε που μας βγάζει το κάθε επόμενο βήμα. Αυτή η χρονιά έχει φέρει μεγάλες εσωτερικές αλλαγές σε όλους μας με νέα ύψη και βάθη και όλοι μας ακούσαμε πολλές νέες ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες και επισκεφτήκαμε παλαιότερες με πιο ώριμα αυτιά και χαρακτήρα, οπότε λογικά με τον ένα ή άλλο τρόπο το σύνολο αυτών θα αποτελέσουν μελλοντικές επιρροές. Ξαναδιαβάζοντας την απάντηση, δε νομίζω πως απαντάω επακριβώς στην ερώτησή σου, αλλά πραγματικά δυσκολεύομαι να επιλέξω κάποια ξεκάθαρα highlights.
Από όλες τις εμφανίσεις σας του 2018 και τις συνεργασίες σας με εγχώριες μπάντες, ποια ήταν αυτή, που θα λέγατε ότι απολαύσατε περισσότερο και με ποιους θα θέλατε να συνεργαστείτε στη σύνθεση ενός δίσκου, αν κάποια στιγμή μπαίνατε σε μια τέτοια διαδικασία;
Αυτό είναι σα να ρωτάς ποιο δάχτυλο θα προτιμούσαμε να κόψουμε (γέλια). Έχουμε ήδη την τύχη να συνεργαστούμε με εγχώριους μουσικούς και φίλους που θαυμάζουμε και κατά καιρούς έχουν πέσει αρκετές ιδέες για συνεργασίες, κυρίως από ετερόκλητους χώρους όπως από το χώρο της παραδοσιακής μουσικής και της jazz. Είμαστε γενικώς ανοιχτοί στον πειραματισμό και την ανταλλαγή επιρροών. Εάν υπήρχε και μεγαλύτερη άνεση χρόνου πιστεύω ότι θα παράγαμε πολύ περισσότερο και πιο περίεργο υλικό.
Το 2019 διαγράφεται συναυλιακά λαμπρό και πλούσιο, μιας και πληθώρα σπουδαίων και θρυλικών, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, συγκροτημάτων θα επισκεφθούν τη χώρα μας. Σε ποιες συναυλίες σκοπεύετε να πάτε και ποια θα θέλατε να ανοίξετε, ακόμα κι αν δεν έχετε μουσικά ιδιαίτερη σχέση με τους headliners, έτσι για να πείτε ότι «παίξαμε με τους..»;
Με τον κίνδυνο να φανεί λίγο σνομπ απάντηση, νομίζω πως όλοι μας έχουμε ξεπεράσει το στάδιο του να καιγόμαστε να ανοίξουμε για συγκεκριμένους καλλιτέχνες. Σίγουρα θα είχε πολύ ενδιαφέρον να παίξουμε για το κοινό των Slayer βέβαια. Σε κάθε περίπτωση όμως με μια γρήγορη σκέψη μπορώ να πω πως ανυπομονούμε να δούμε live τους Alice In Chains, για άλλη μια φορά τον ζωντανό θρύλο Iggy Pop στο Release, τον Ghostmane και τους Lüüp στο Temple, τους θρυλικούς Enslaved στο Fuzz και την επιστροφή των αγαπημένων Madrugada.
Σας ευχαριστώ πολύ πολύ!
Εμείς για τις όμορφες ερωτήσεις. Ελπίζω να τα πούμε και από κοντά στο Gagarin.