Η αλήθεια είναι πως τους Adrenaline Mob τους είχα αφήσει στο -πολύ καλό- ντεμπούτο τους “Omerta”. Παρά την καλή αρχή που έκαναν, στο κεφάλι μου τους είχα εντάξει στην κατηγορία των συγκροτημάτων-αρπαχτών που δεν μακροημερεύουν και που απλώς αλλάζουν πολλά μέλη μέχρι να διαλυθούν οριστικά. Γι’ αυτό και δεν απόρησα κιόλας με την αποχώρηση του -συνιδρυτή- Portnoy μεταξύ άλλων. Έτσι κάνοντας ένα άλμα στον χρόνο και μην έχοντας ακούσει τον προηγούμενο τους δίσκο “Men of Honor” δεν ήξερα τι θα άκουγα σε αυτό το νέο πόνημα.
Παραβλέποντας το απαράδεκτο εξώφυλλο περνάω κατ ευθείαν στη μουσική. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι, “King of the Ring”, με είχαν hooked όπως το λέμε και στο χωριό μου. Η συνέχεια, προς έκπληξή μου να πω την αλήθεια, ήταν ανάλογη. Όλα τα κομμάτια, και τα 12, είναι πολύ προσεγμένα τόσο στα τεχνικά σημεία όσο και στις μελωδίες που φτάνουν σε εθιστικό σημείο. Η φωνή του Allen συμβάλει καθοριστικά σ’αυτό όσο και στην ταυτότητα της μπάντας. Μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω, έστω ενδεικτικά, κάποια κομμάτια καθώς ο δίσκος δεν θα έλεγα ότι κάνει αντικειμενικά κάποια σοβαρή κοιλιά. Χαρακτηρίζεται από μια όμορφη ομοιογένεια κρατώντας το επίπεδο σχεδόν ίδιο καθόλη τη διάρκειά του. Η διασκευή στο τέλος του “Rebel Yell” ίσως να μην προσφέρει κάτι παραπάνω στο κομμάτι (πράγμα πολύ δύσκολο) αλλά οι Mob το κάνουν όσο δικό τους χρειάζεται για να μπορώ να το ευχαριστηθώ εξίσου και από αυτούς.
Εν κατακλείδι, εξαιρετικός δίσκος που θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για τα καλύτερα της χρονιάς. Και εις άλλα με υγεία!