Την Κυριακή που μας πέρασε οι Adolf Plays the Jazz μας παρουσίασαν το εξαιρετικό τους νέο album Low Life στα στενά κάτω από την Ομόνοια με πανάξιους συμπαραστάτες τους Mammock. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν ζεστή και οι δύο σχετικά αταίριαστες (μουσικά) μπάντες έδωσαν ό,τι καλύτερο είχαν.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Βασιλική Σκοπέλλου
Και ευθύς εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Αταίριαστες, καθώς οι μεν weird (όπως πολύ εύστοχα αυτοαποκαλούνται) rockers Mammock με τον αεικίνητο θεούλη frontman, φαίνεται να έχουν επηρεαστεί από metalcore/mathcore μπάντες τύπου Burnt by the Sun και Coalesce κλπ, οι δε Adolf έχουν ασπαστεί τις διδαχές των Swans και Sonic Youth και πάντα έτειναν προς noise rock και shoegaze φόρμες. Όλα αυτά όμως είναι ταμπέλες που περισσεύουν.
Οι Mammock λοιπόν έκαναν την αρχή και τα πηγαδάκια στην Αναξαγόρα διαλύθηκαν βιαστικά για να δουν τη μπάντα να οργιάζει πραγματικά επί σκηνής με ένα παρανοϊκό, με την καλή έννοια frontman, που τον αδίκησε λιγάκι το γεγονός ότι ήταν αρκετά χαμηλά η φωνή, κάτι που βέβαια δε μπορώ να γνωρίζω αν έγινε επί τούτου ή όχι. Οι κιθάρες έβγαιναν εξαιρετικά πάντως, βασικό κομμάτι των συνθέσεων των Mammock, ενώ και η μπότα ήταν λίγο θαμμένη. Μιλάμε για εμφάνιση υψηλού επιπέδου, με μικροατέλειες που κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν είναι ευθύνη της μπάντας. Αν κανείς είχε την απορία για πως θα ακουγόντουσαν οι Dillinger Escape Plan με γκαραζάδικη παραγωγή, we have a winner. Αναμένουμε τα επόμενα βήματα των Mammock με αγωνία.
Με την ίδια αγωνία αναμέναμε και το Low Life των Adolf Plays The Jazz. More than a band, με καλλιτεχνικές (πέραν της μουσικής) και κοινωνικές ανησυχίες, μια μουσική κολλεκτίβα θα μπορούσε να πει κανείς. Αφού κατάφεραν να στριμωχτούν και οι οκτώ (!) στη σκηνή, μας παρουσίασαν το νέο τους δισκογραφικό πόνημα αλλά και κάποιες παλαιότερες στιγμές τους, στη σχεδόν 90λεπτη εμφάνισή τους.
Ο νέος τους drummer τους έχει δώσει αρκετούς πόντους, ειδικά ζωντανά. Οι κιθάρες με τα άπειρα εφέ και πετάλια (shoegaze ντε) των Βασίλη και Νίκου στήνουν κυριολεκτικά ένα θορυβώδες ηχητικό τείχος, που διανθίζεται άλλοτε με τα (λίγα) φωνητικά και άλλοτε με το σαξόφωνο που δίνει ένα πολύ όμορφο και ξεχωριστό χαρακτήρα και συναίσθημα στα κομμάτια τους. Σύμφωνα με σχόλια δε, που τσίμπησα ανάμεσα στο κοινό, εντύπωση έκανε ο ήχος, σε καθαρότητα και ένταση. Αν και μου έχουν ματώσει περισσότερο τα αυτιά μου παλαιότερα.
Το Low Life παρουσιάστηκε όπως του έπρεπε, από μία μπάντα σε πολύ καλό momentum, σύνθεσης και απόδοσης. Ψάξτε τους και σε παλαιότερες -πιο θορυβώδεις- δουλειές, αλλά ακόμη καλύτερα τσεκάρετε τους από κοντά.