Έχοντας συμπληρώσει αισίως 45 χρόνια στο κουρμπέτι, με αξεπέραστους δίσκους και άπειρες κομματάρες που πλάθουν ευλαβικά έως και σήμερα γενιές και γενιές νέων metalhead, οι Γερμανοί θα μπορούσαν κάλλιστα να κρεμάσουν κιθάρες και να αποχωρήσουν με το κεφάλι ψηλά. Αντ’ αυτού σηκώνουν για άλλη μια φορά το μεσαίο δάχτυλο σε όσους τους θεωρούν πασέ, αναχρονιστικούς και τελειωμένους, συνεχίζοντας να κάνουν αυτό που ξέρουν ίσως καλύτερα από όλους. Να γράφουν καθαρόαιμο heavy metal χωρίς φούμαρα και λοιπές φανφάρες.
Ο 16oς δίσκος των Accept συνεχίζει με επιτυχία τη δεύτερη εποχή της μπάντας, η οποία βιώνει μια πραγματική αναγέννηση μετά το 2010. Η έλευση του Mark Tornillo στα φωνητικά φαίνεται ότι έδωσε στον μπροστάρη Wolf Hoffmann μια καλή αφορμή να βγει από τη σύνταξη, ενώ στους τελευταίους δίσκους του συγκροτήματος – αρχής γενομένης από το εξαιρετικό Blood Of The Nations – είναι φανερό πως το λέει ακόμα η καρδιά του.
Στο To Mean To Die η συνταγή του τευτονικού heavy metal παραμένει αναλλοίωτη πλην όμως σταθερά ελκυστική, ειδικά για όσους ανδρώθηκαν μουσικά στα 80s. Σκληρά riff, φωνητικά ξυράφια και catchy μελωδικά leads που κλείνουν πονηρά το μάτι στις κλασσικές καταβολές του Wolf Hoffmann αποτελούν τη βάση του δίσκου. Σε σχέση ωστόσο με τους προηγούμενους δίσκους, η μπάντα δε διστάζει να αφήσει το πόδι από το γκάζι, ενώ την εμφάνισή τους κάνουν ακόμα και νοσταλγικές power μπαλάντες, οι οποίες αποτελούν ένα συχνά παραγνωρισμένο ατού των Accept. Αν το Blood Of The Nations ήταν για τους Γερμανούς το δεύτερο Balls To The Wall και το Blind Rage μια κατά κάποιον τρόπο επιστροφή στην εποχή του ”Restless And Wild”, τότε το To Mean To Die είναι δίχως αμφιβολία το ”Metal Heart” vol. 2. Πέρα από τις χαρακτηριστικές συνθέσεις του Hoffmann, πολύ δουλειά έχει πέσει στις φωνητικές μελωδίες και στα ρεφραίν του Mark Tornillo τα οποία θες δε θες, σου κολλάνε στο μυαλό, με τον Αμερικανό τραγουδιστή να είναι για άλλη μια φορά άξιος διάδοχος του Udo Dirkschneider. Oι δομές των τραγουδιών είναι σχετικά απλές, όχι όμως λόγω ανικανότητας ή έλλειψης φαντασίας αλλά συνειδητής επιλογής για έναν πιο straight forward δίσκο, γεγονός το οποίο θα ξενίσει σίγουρα ορισμένους «πολλά βαρείς και όχι» όπως ακριβώς είχε κάνει και το ίδιο το ”Metal Heart” 36 χρόνια πριν. Σαν να μην έφταναν αυτές οι ομοιότητες, στο Too Mean To Die ο μπροστάρης των Accept αποτίει έντεχνα φόρο τιμής σε συνθέτες της κλασσικής μουσικής που ως γνωστόν υπεραγαπά. Στο ”Metal Heart” είχαμε Beethoven και Tchaikovsky. Εδώ έχουμε Saint-Saëns και Dvořák. Υπάρχει άραγε καλύτερος συνδυασμός;
Τους στίχους του album επιμελείται για ακόμα μια φορά η Deaffy, ενώ στη θέση του παραγωγού βρίσκεται και πάλι ο Andy Sneap, για τον οποίο δε χρειάζονται να ειπωθούν πολλά. Μαεστρικά αναδεικνύει τα 11 τραγούδια του δίσκου, με το ηχητικό αποτέλεσμα να θυμίζει από το πρώτο άκουσμα Accept παραμένοντας την ίδια στιγμή καθ’ όλα μοντέρνο, πράγμα όχι τόσο εύκολο για genre όπως το παραδοσιακό heavy metal.
Στα πλην φυσικά η φυγή του μπασίστα και συνιδρυτή του συγκροτήματος Peter Baltes το 2019, που αφήνει ένα μεγάλο κενό το οποίο οι φίλοι του συγκροτήματος σίγουρα θα διαπιστώσουν. Για άλλη μια φορά οι συνεισφορές του Uwe Lulis στις κιθάρες και του Christopher Williams στα τύμπανα περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα, ενώ η προσθήκη του Philip Shouse ως τρίτο κιθαρίστα μοιάζει περιττή.
Οι Accept και με το Too Mean To Die πετυχαίνουν κάτι σπάνιο για συγκρότημα του ευρύτερου σκληρού ήχου. Χωρίς σημαντικούς πειραματισμούς εδώ και τέσσερις δεκαετίες, κατορθώνουν να ακούγονται τόσο γνώριμοι αλλά και συνάμα τόσο φρέσκοι. Πάντα πιστοί στο όραμά τους για την τευτονική εκδοχή του heavy metal που οι ίδιοι όρισαν, οι Γερμανοί είναι σίγουρο πως θα συνεχίσουν με τον ίδιο ρυθμό και τα επόμενα χρόνια. Γιατί ως γνωστόν ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει.
Setlist
1. Zombie Apocalypse
2. Too Mean to Die
3. Overnight Sensation
4. No One’s Master
5. The Undertaker
6. Sucks To Be You
7. Symphony Of Pain
8. The Best Is Yet To Come
9. How Do We Sleep10. Not My Problem
11. Samson And Delilah