Accept και heavy metal. Δύο έννοιες εφάμιλλες. Η μπάντα από το Solingen που ξεκίνησε δειλά-δειλά στα μέσα των 70’s και ανδρώθηκε μουσικά στις αρχές της δεκαετίας του ’80 φέρει περήφανα – και όχι άδικα – τον τίτλο του σημαιοφόρου του γερμανικού σκληρού ήχου. Πριν τους Helloween, τους Kreator, τους Sodom και τους Destruction, οι Accept επανακαθόρισαν την δεύτερη εποχή του heavy metal, με έναν ιδιαίτερο, καθαρά δικό τους τρόπο, κόντρα στα πρότυπα των τότε συνοδοιπόρων τους.
Τα σκληρά mid-tempo riffs και τα μελωδικά – πλην σκοτεινά – solos του μπροστάρη Wolf Hoffmann από κοινού με τους ευφάνταστους και προσεγμένους στίχους της Deaffy ήρθαν και κούμπωσαν ιδανικά με μια από τις χαρακτηριστικότερες φωνές που έχει βγάλει το είδος.
Φυσικά λόγος για τον Udo Dirkschneider, ο οποίος με μια φωνή κυριολεκτικό ξυράφι, σαν νόθο παιδί του Lemmy και του Brian Johnson, γρυλίζει πότε μανιασμένα και πότε μελωδικά απογειώνοντας τις συνθέσεις της μπάντας και δίνοντάς το χαρακτηριστικό της γνώρισμα που παραμένει σήμα κατατεθέν ακόμα και σήμερα.
Αποτέλεσμα της χρυσής δεκαετίας του συγκροτήματος, τέσσερις δίσκοι σταθμοί για κάθε metalhead παλιάς ή νέας κοπής. Restless And Wild (1982), Balls To The Wall (1983), Metal Heart (1985) και Russian Roulette (1986) απογείωσαν τους Accept σε δυσθεώρητα ύψη για μια μπάντα εκτός του αγγλόφωνου κόσμου, ενώ στη γενέτειρά τους Γερμανία κόντραραν στα ίσια ακόμα και τους θρυλικούς Scorpions.
Η πορεία των Accept στα 80’s άφησε ανεξίτηλο στίγμα όχι μόνο στο ευρωπαϊκό heavy metal αλλά και σε παραδοσιακά αμερικανοκρατούμενες σκηνές, από το Bay Area thrash μέχρι το Grunge του Seattle. Συγκροτήματα ορόσημα όπως οι Metallica, οι Testament, οι Pantera, οι Annihilator ακόμα και οι Alice In Chains με τους Soundgarden έχουν συμπεριλάβει τους Accept στις επιρροές τους, δείγμα της επιδραστικότητας των Γερμανών σε όλο το φάσμα του λεγόμενου σκληρού ήχου.
Το 1987 μετά από συγκρούσεις ανάμεσα στον Hoffmann και τον Dirkschneider για τις μέτριες κριτικές του Russian Roulette αλλά και εξαιτίας μουσικών διαφορών, οι Accept απολύουν τον τραγουδιστή τους, μπαίνοντας σε μια περίοδο βαθιάς εσωστρέφειας η οποία σε συνδυασμό με την έλευση των 90’s και την άνοδο του grunge και του alternative, έσβησε τη μπάντα από το προσκήνιο. Το συγκρότημα επανενώθηκε με τον Udo Dirkschneider προσωρινά το 1992, κυκλοφορώντας τρεις αξιοπρεπείς δίσκους, η παλιά αίγλη όμως φαίνεται ότι αποτελούσε πλέον οριστικά παρελθόν.
Μετά από 11 χρόνια δισκογραφικής απουσίας της μπάντας, ο Udo Dirkschneider αποχωρεί για δεύτερη φορά από τους Accept, με την απόφαση του εμβληματικού τραγουδιστή να σηματοδοτεί για πολλούς το τέλος του συγκροτήματος.
Όχι όμως για τον Wolf Hoffmann. Ο κιθαρίστας και ηγέτης της μπάντας έχοντας στο πλευρό του τον μπασίστα Peter Baltes αποφασίζει να επαναφέρει τους Accept στη θέση που παραδοσιακά τους αρμόζει. Σε αυτή της κορυφής.
Πολλά είναι τα συγκροτήματα περασμένων δεκαετιών που προσπαθούν να επανέλθουν στο προσκήνιο πατώντας ευλαβικά στις δάφνες του παρελθόντος, είτε με αλλεπάλληλες επανακυκλοφορίες είτε με επετειακά tours ή και με τα δύο, πάντα με το βλέμμα στο παρελθόν και όχι στο μέλλον.
Οι Γερμανοί όμως δεν ανήκουν σε αυτούς. Το 2010, με έναν διαολεμένο Mark Tornillo στα φωνητικά, οι Accept κυκλοφορούν το Blood Of The Nations, τον πρώτο δίσκο μετά το 1996. Το πρώτο album της νέας εποχής των Accept, σε παραγωγή του Andy Sneap, έλαβε διθυραμβικές κριτικές ενώ η απόδοση του Tornillo πίσω από το μικρόφωνο απέδειξε περίτρανα πως οι Γερμανοί μπορούν να τα καταφέρουν εξαιρετικά ακόμα και χωρίς τον πρώην frontman τους.
Οι επόμενοι τρεις δίσκοι Stalingrad (2012), Blind Rage (2014) και The Rise Of Chaos (2017) έδειξαν πως η επιτυχία του Blood Of The Nations δεν ήταν ούτε μια ξαφνική αναλαμπή ούτε και τυχαία. Πατώντας πάντα στην τευτονική έκδοση του παραδοσιακού heavy metal που οι ίδιοι τόσο επιτυχημένα θέσπισαν για πρώτη φορά πριν από 40 χρόνια και με τον καλύτερο δυνατό αντικαταστάτη του Udo Dirkschneider, η πορεία του συγκροτήματος την τελευταία δεκαετία βρίσκεται σε σταθερή άνοδο. Παρά τις αποχωρήσεις του κιθαρίστα Herman Frank και του ντράμερ Stefan Schwartzmann, ο Wolf Hoffmann μοιάζει αποφασισμένος να συνεχίσει αυτή τη δεύτερη νιότη των Accept, την οποία η ιστορία μάλλον τη χρωστούσε στο συγκρότημα από το Solingen.
Ο 16oς δίσκος των Accept Too Mean To Die θα κυκλοφορήσει στις 29 Ιανουαρίου από τη Nuclear Blast.