Πριν κάποιες μέρες είχα τη χαρά και τιμή να θέσω κάποιες ερωτήσεις στον Wolf Hoffman εκ μέρους του site. Είχα λοιπόν τη φαεινή ιδέα μία από αυτές να είναι η ακόλουθη: “Έχεις περιοδεύσει σχεδόν 40 χρόνια, με μερικά διαλείμματα φυσικά. Έχεις νιώσει ποτέ ότι αυτό ήταν, δεν μπορούσες άλλο; Ότι έχεις κουραστεί από όλα αυτά;” Ω πόσο αδαής είσαι ταπεινέ συντάκτη, που τολμάς και ρωτάς αυτόν τον άνθρωπο τέτοια πράγματα… Σάββατο βράδυ λοιπόν και ενώ η μισή Αθήνα έβλεπε Eurovision το Gagarin σχεδόν γέμισε για να υποδεχτεί τους Accept. Το παράκανα με την εισαγωγή… Για πάμε!
Ανταπόκριση: Παναγιώτης Αντωνίου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
20:00 ακριβώς, τηρώντας το πρόγραμμα κατά γράμμα, ανέβηκαν στη σκηνή οι Null’o’zero. Ορεξάτοι και δεμένοι,με τον τραγουδιστή τους σε πολύ καλή κατάσταση προετοίμασαν το κοινό με το heavy/thrash metal τους για ότι επρόκειτο να ακολουθήσει. Σχετικά χαλαρές αντιδράσεις από τον σχετικά λίγο ως εκείνη την ώρα κόσμο αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Το να κρίνεις εντελώς αντικειμενικά την εκάστοτε μπάντα που αναλαμβάνει το ρόλο να ανοίξει το οποιοδήποτε live είναι αδύνατο. Όταν τους ξαναδώ -γιατι θα τους ξαναδώ!- θα τα πούμε αναλυτικότερα.
Ο κόσμος είχε αρχίσει να γίνεται ολοένα και περισσότερος όταν εμφανίστηκαν οι Fortress Under Siege. Prog/heavy φάση ίσως λίγο αταίριαστη με το main act της βραδιάς. Γνωστή φιγούρα στα φωνητικά ο Alex Hannibal, με mullet-άκι που σε πήγαινε σχεδόν 2 δεκαετίες πίσω, ήταν για ακόμη μια φορά σταθερότατος. Ήταν επίσης τόσο άνετος με το κοινό που σε κάποιο σημείο άρχισε να τραγουδάει το “Μια ωραία πεταλούδα”, είπε σε όσους δεν τους κανουν like να πανε να γαμηθούν και άλλα τέτοια. Κεφάλια κουνήθηκαν οπότε who am I to judge?
Αυτό που ακολούθησε από κει και πέρα ήταν εύκολα μία από τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς. Ναι, ξέρω τι μήνα έχουμε και ότι έχουμε πολλά να δούμε ακόμα αλλά η εμφάνιση των Accept το βράδυ του Σαββάτου ήταν με μία λέξη ισοπεδωτική. Με AC/DC στα ηχεία ανεβαίνουν στη σκηνή οι Γερμανοί και για δύο περίπου ωρες μας σφυροκοπάνε ασταμάτητα με παλιό και νέο υλικό με τον κόσμο να ανταποκρίνεται σε όλα,να τραγουδάει τα πάντα σε βαθμό που σε έκανε να αναρωτιέσαι: Πόσα hit έχει αυτή η μπάντα; Όταν λέω ασταμάτητα εννοώ ότι μας χαιρέτησαν στο έβδομο κομμάτι και αυτό ήταν το μόνο σημείο που δεν έπαιζε μουσική! Ο Wolf ήταν σε μεγάλα κέφια και μαζί με τον Baltes είναι ίσως το πιο δεμένο μπασοκιθαροδίδυμο(sic) που έχω δει ποτέ. Οι τύποι είναι λες και ξέρουν τι θα κάνει ο καθένας ενστικτωδώς (okay, σε μερικά σημεία ήταν εμφανώς χορογραφημένο αλλα still…) A! Τα χορογραφημένα σημεία για να μην παρεξηγηθώ ήταν υπέροχα! Μόνιμα χαμογελαστοί, έδιναν συνθήματα για παλαμάκια, singalongs κλπ με το Wolf ηγετική και επιβλητική φιγούρα. Ο Tornillo ήταν τόσο καλός που η έκφραση: “Ποιός UDO!” περασε αρκετές φορές εκείνο το βράδυ από το κεφάλι μου. Ο Uwe φαινόταν λίγο σφιγμένος ακόμα καθότι μετράει μόλις ένα μήνα και κάτι στη μπάντα όπως βέβαια και ο Williams στα τύμπανα ο οποίος μόνο σαν νέος δε φαινόταν. Mε 21 τραγούδια, ένα mini-battle Hoffman-Baltes και τον κόσμο να χαμογελάει μέχρι τα αυτιά η βραδιά έλαβε τέλος.
Θα κλείσω με το εξής: Αν κάποια στιγμή σε ρωτήσει κάποιος “Tι είναι το heavy metal;” απλά δείξτου ένα live των Accept.