Τον Νοέμβρη που μας πέρασε οι Γερμανοί Abest (ή αλλιώς Ab.est) κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους με όνομα “Bonds of Euphoria”. Οι Abest συνολικά έχουν πέντε κυκλοφορίες και υπάρχουν από το 2011. Ο ήχος τους είναι κάτι ανάμεσα σε post-metal και post-hardcore και αποτελούνται από τους Joscha (κιθάρα/φωνή), Patrick (μπάσο/φωνή) και Rezy (τύμπανα). Πιο συγκεκριμένα για τον ήχο τους θα πω πως τους χαρακτηρίζουν οι πολύ βαριές σκοτεινές μελωδίες, τα τσαμπουκαλεμένα φωνητικά, τα αργά περάσματα αλλά και τα ξεσπάματα με blast beats εκεί που χρειάζεται. Θα μπορούσαμε να τους βάλουμε δίπλα στους Cult of Luna, στους Planks, στους Downfall of Gaia, στους Red Apollo, στους Reka αλλά και τους Allochiria.
Μετά από μια σύντομη παρουσίαση, λοιπόν, ας πάμε στην τελευταία τους κυκλοφορία. “Bonds of Euphoria”. Ο δίσκος έχει επτά κομμάτια και ίσα ίσα ξεπερνάει τα 22 λεπτά σε διάρκεια. Η παραγωγή έγινε από τον Jan Oberg στο Hidden Planet Studio (Downfall Of Gaia, Deathrite) και μέσα στον δίσκο υπάρχουν συμμετοχές από τους Ghaliz Haris, Fabian van Beek (Gall) και Michel (Reka).
Στο κυρίως πιάτο λοιπόν, ο δίσκος είναι πιο σύντομος από τον πρώτο τους (“Asylum”), σχεδόν μισός σε διάρκεια. Τα κομμάτια έχουν γίνει πιο “πυκνά”, πιο “περιεκτικά” πράγμα που τους δίνει μια εντελώς διαφορετική δυναμική. Όπως δήλωσε και η ίδια η μπάντα: “Είναι πιθανό να μην αρέσει σε όλους αυτό το είδος εξέλιξης της μπάντας, αλλά για εμάς ήταν το μόνο λογικό μονοπάτι στο οποίο θα μπορούσαμε να πάμε.” Προσωπικά δεν είναι κάτι που με χάλασε αυτό. Οι συνθέσεις έχουν περισσότερο νεύρο και πλησιάζουν πιο πολύ στο hardcore και σε στιγμές το ακραίο hardcore. Το “γκρίζο” της ατμόσφαιρας δε λείπει, χαρακτηριστικό παράδειγμα το πως “ανοίγει” ο δίσκος με το κομμάτι “Endure”. Mid-tempo, βαρύ, μελωδικό που μετά ανεβαίνει σε ένταση με το σχετικό blast-beat χωρίς όμως να φαίνεται πως το “τραβάνε από τα μαλλιά”. Τα blast-beats γενικά μέσα σε αυτό το δίσκο είναι τόσο όσο πρέπει, στα σημεία που πρέπει και με τη διάρκεια που πρέπει. Το ίδιο μοτίβο υπάρχει και στο δεύτερο κομμάτι του δίσκου “Lockjaw”, που σπάει στη μέση από ένα βαρύ break το οποίο groove-αρει και περνάει στο επόμενο σημείο του κομματιού αψεγάδιαστα. Το πέμπτο κομμάτι του δίσκου “Rudimentary Need” ξεκινάει φουλ τσαμπουκαλεμένα με blast-beat και πέρασμα σε hardcore κοπάνημα και για μένα είναι το πιο βαρύ κομμάτι του δίσκου.
Συνολικά πιο βαρύς και πιο ακραίος δίσκος σε σχέση με τον προκάτοχό του “Asylum”. Πολλά, αλλά όχι όλα, από τα ατμοσφαιρικά σημεία έχουν φύγει και η συνολική ένταση της μπάντας έχει ανέβει αισθητά. Οι Abest πιστεύω πως είναι ένα διαμάντι της underground σκηνής του ευρύτερου post-hardcode ήχου και αξίζουν λίγη παραπάνω αγάπη. Αγαπημένες στιγμές του δίσκου τα δύο πρώτα κομμάτια.