Οι A Victim of Society, με δύο δίσκους στα μπαγκάζια τους, αλλά και τον KOSTADiS, θα βρίσκονται στο Temple αυτό το Σάββατο, 17/11, για να παίξουν live νέο, αλλά και υπάρχον υλικό τους. Στην αναμονή της επερχόμενης εμφάνισής τους, απαντούν στις ερωτήσεις της Μυρτώς Ραμμοπούλου.
***
Για αρχή, θα ήθελα μία λέξη που να χαρακτηρίζει τον κάθε σας δίσκο. Αυστηρά μία!
Και οι δύο δίσκοι μας είναι μία λέξη! Αλλά ok… Dark για το “Distractions”. Raw για το “FREAKTOWN”.
Αν οι Α Victim of Society ήταν ένα ον και οι στίχοι των τραγουδιών σας ήταν οι σκέψεις του, τότε μιλάμε ξεκάθαρα για ένα ον διαταραγμένο. Πείτε μου δυο λόγια για την εσωτερική ταυτότητα του πλάσματος αυτού και την κινητήριο δύναμή του.
Είναι αυτός ο χαρακτήρας, που βλέπεις σε μια ταινία, ο «κακός» που όμως για κάποιο λόγο μπορείς να δεθείς μαζί του. Είναι ευθύς, επιθετικός, κυνικός και σίγουρα δεν είναι ευχάριστος με την πρώτη. Είναι ο Jules από το Pulp Fiction. Την κινητήρια δύναμη του την ψάχνει. Προς το παρόν πηγαίνει with the flow και κάνει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει.
Ποια είναι για εσάς η Freaktown και ποιο το safe place μέσα σ’ αυτήν;
Freaktown είναι ένα σενάριο όπου καθημερινότητα είναι το περίεργο. Το safe place μέσα σε αυτήν είναι η κανονικότητα του περίεργου.
Στο “Attention Whore” του Freaktown παρουσιάζεται μια σύντομη ψυχογραφία της Sally, μιας κοπέλας που εκ πρώτης όψεως αρέσκεται στο να τραβάει τα βλέμματα. Μου φαίνεται πως ο στίχος «She’s the main act today and tomorrow just decor», συνοψίζει άψογα την υπερκαταναλωτική νοοτροπία απέναντι στα πάντα, ακόμα και στους ανθρώπους. Εδώ εν τέλει ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα;
Η Sally είναι το θύμα που με την σειρά της θα χρησιμοποιήσει ως θύμα τον επόμενο, ακριβώς όπως το έκαναν σε αυτή. Ένας φαύλος κύκλος θύματος και θύτη.
Θα το γυρίσω και στην παραγωγή μουσικής και θα σας ρωτήσω αν – στην εποχή της ταχείας κατανάλωσης και της «μίας χρήσης» – πιστεύετε ότι μπορεί πια να γραφτεί μουσική που να αντέξει στο χρόνο;
Η μουσική πάντα είναι ένα μείγμα επίκαιρου και διαχρονικού. Σίγουρα γράφεται διαχρονική μουσική σήμερα και σίγουρα η εφήμερη είναι πάντα περισσότερη. Ο χρόνος θα δείξει ποια είναι ποια. Και σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε για κάτι που συμβαίνει τώρα, αν θα είναι «μίας χρήσης» ή διαχρονικό.
Βάσει αυτής της πραγματικότητας, ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν μουσικό αναφορικά με το δημιουργικό κομμάτι και πώς αυτό μπορεί να επηρεαστεί από την ανάγκη ύπαρξης ενός εξίσου δυνατού image; Έχετε νιώσει ποτέ distracted ως προς αυτό;
Ο καθένας προσδιορίζει με την δική του λογική αυτήν την διαδικασία. Σε ό,τι αφορά εμάς, αυτό που θέλουμε είναι το “image” να είναι σε συμφωνία με την μουσική και όχι με την απαίτηση που θα είχε ένα προϊόν από ένα περιτύλιγμα. Οπότε αυτή η πρόκληση για εμάς στο δημιουργικό κομμάτι δεν έχει διαφορά από την πρόκληση του να γράφεις την ίδια την μουσική.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο κοπλιμέντο, που έχετε δεχτεί, για τη μουσική σας ή για το performing σας και ποια είναι η δική σας αγαπημένη στιγμή – άσχετα από κριτικές, που βέβαια ως επί το πλείστον είναι θετικές – ;
Έχουν ειπωθεί καλά λόγια και έχουν ειπωθεί και όχι τόσο καλά. Δεν έχουμε κρατήσει κάποιο από αυτά, γιατί δεν είναι κάτι που απευθύνεται σε εμάς. Απευθύνεται σε αυτούς που ακούνε την μουσική ή παρακολουθούν ένα live. Προσπαθούμε αυτό που βγαίνει από κάθε κυκλοφορία και κάθε live να είναι δικό μας και όχι μια φιλτραρισμένη εκδοχή του τι πιστεύουμε ότι θα άρεσε σε έναν μουσικό ανταποκριτή ή ακόμα και στον θεατή.
Αν υποθέταμε ότι η πορεία του συγκροτήματος θα μπορούσε να είναι η πορεία ενός σύγχρονου ανθρώπου βαλμένη σε ταινία, ποιο από τα μέχρι τώρα κομμάτια σας θα ήταν το main theme της;
Νομίζω ένα main theme θα πρέπει να επαναλαμβάνεται μέσα σε αυτήν την «ταινία», άρα νομίζω ότι αυτό πρέπει να είναι το κομμάτι που έχουμε κρατήσει περισσότερο καιρό μαζί μας. Το “You’re gonna hate me” είναι μάλλον αυτό το θέμα.
Σ’ αυτήν την ταινία πώς θα θέλατε να φαντάζεστε το τέλος;
Θα θέλαμε να μην το φανταστούμε. Καλύτερα να είναι αναπάντεχο.
Σας ευχαριστώ πολύ!