Η ατμόσφαιρα στο Temple ήταν ήδη ηλεκτρισμένη και γεμάτη προσμονή από νωρίς. Μια μόνο λέξη μπορεί να περιγράψει αυτό που ένιωθες καθ’ όλη τη διάρκεια του live: Λύσσα!
Ανταπόκριση: Ζακ Ανανιάδης / Φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου
Τη βραδιά ξεκίνησαν δυναμικά οι δικοί μας HAU, σερβίροντάς μας ένα ρεσιτάλ θορύβου, με τα καλύτερα τύμπανα που έχω ακούσει στο είδος αυτό. Υπνωτικά κι επαναλαμβανόμενα ρυθμικά tribal/industrial μοτίβα παντρεμένα με over-manipulated noise κιθάρες. Αυτοσχεδιασμός, λίγα κομμάτια, αλλά μεγάλα σε διάρκεια. Kudos στα παιδιά!
Τη σκυτάλη παρέλαβαν οι Βερολινέζοι Plattenbau, το support γκρούπ στην ευρωπαϊκή περιοδεία των A Place To Bury Strangers, ανάβοντας λίγο τα αίματα εν αναμονή του main act. Αξιόλογο post-punk και με σκηνική παρουσία τύπου nerds σε σχολική γιορτή ‒ όπως πέταξε κι ένας φίλος, μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Οι A Place To Bury Strangers βγήκαν στη σκήνη γύρω στις 22:30 και η υποδοχή τους από το Αθηναϊκό κοινό ήταν κάτι παραπάνω από θερμή. Ξεκίνησαν με το Dead Beat, δείχνοντας από νωρίς τα δόντια τους, περνώντας χωρίς πολλά πολλά στο I Lost You, μια άγρια shoegaze-ιά από το EP του ’12 Onwards To The Wall. Το Dragged In A Hole (από τον τελευταίο τους δίσκο) και το παλιότερό τους You Are The One ήταν, θεωρώ, τα κομμάτια που ζέσταναν για τα καλά τον κόσμο. Ακολούθησαν τα Hold On Tight, In Your Heart, My Head Is Bleeding και Ocean, κρατώντας την αδρεναλίνη σε υψηλά επίπεδα, με τα strobe lights να μην ησυχάζουν στιγμή. Ο Oliver Ackermann, σωστός ηχο-τεχνίτης, βιαιοπραγούσε πάνω στη Fender του και μ’ έπιανε η καρδιά μου καθε φορά που την κοπανούσε στο πάτωμα, ενώ ο John Fedowitz έβγαζε ένα ζεστό και βρώμικό μπάσo, πιάνωντας ενίοτε και τα φωνητικά. Τη μπάντα πλαισίωνε η Sandra Fedowitz στα τύμπανα, και έτερον ήμισυ του John, συνεισφέροντας στην ποιότητα αυτής της νέας version των APTBS.
Έπειτα από ένα noise ιντερλούδιο, πριν το encore και κατά τις 23:15, οι APTBS επανακατέλαβαν τη σκηνή με το νεο-ψυχεδελικό End Of The Night, προτού περάσουν στο τεταμένο Let’s See Each Other, κομμάτι με ιδιαίτερη σημασία για την εποχή μας ύστερα από όλο αυτό το διάστημα απομόνωσης και μοναξιάς. Το highlight ήταν στο φινάλε (μετά από ένα ντελίριο αυτοσχεδιασμών) οπού όλη η μπάντα μαζεύτηκε στην άκρη της σκηνής και μπροστά στον κόσμο ‒ συμπεριλαμβανομένης και της drummer με ένα λιτό σετ τυμπάνων ‒ απογειώνοντας τη βραδιά, κλείνοντας με αυτό τον τρόπο άλλο ένα επεισοδιακό live με την υπογραφή των A Place To Bury Strangers.
