Πόσο να έχει πάει το σκoρ; 5-0; 6-0; Όπως και να έχει, οι A Place to Bury Strangers το καρφώσανε πάλι στο πρόσφατο ραντεβού τους με την Αθήνα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα δύο support group που άνοιξαν την εκκωφαντική τους παράσταση, έπαιξαν και εκείνα φοβερή μπάλα. Ένα Full (με το F κεφαλαίο) noise rock μπάχαλο, που η πόλη είχε πολλά χρόνια να δει. Ή τουλάχιστον από την τελευταία φορά που οι APTBS επισκέφτηκαν -και βασάνισαν- αυτόν εδώ τον τόπο.
Με μια αλλαγή έδρας της τελευταίας στιγμής, το live μεταφέρθηκε σε έναν εντελώς διαφορετικό χώρο (οκ, ούτε εγώ θα άντεχα τόση βαβούρα στη γειτονιά μου, οπότε χαλάλι) ο οποίος παρά την γκρίνια (και τη σχετικά δύσκολη πρόσβαση με τα ΜΜΜ), αποδείχθηκε μια χαρά συμπαθητικός και ικανός για να υποδεχθεί την σχεδόν σαδιστική ανάγκη μας για θόρυβο και χαοτικό distortion.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Έλενα Θεοδωροπούλου
Την πρώτη προειδοποιητική βολή της βραδιάς μας την έριξαν οι Θεσσαλονικείς Psychedelic Trips To Death, οι οποίοι μας καθήλωσαν ευχάριστα με το νεοψυχεδελικό Soft Moon-meets post punk αναπάντεχα εθιστικό μουσικό τους trip. Με πολύ τσαχπινιά στον ήχο τους και μια εξαιρετική σκηνική παρουσία γεμάτη νεύρο και πάθος, το group χόρεψε για τα καλά το κοινό που ήδη είχε γεμίσει το venue. Synths, noise, drum machines και ζόρικοι κιθαριστικοί distorted ρυθμοί, κέρδισαν τα πρώτα ζεστά χειροκροτήματα του event. Αν δεν το έχετε κάνει ήδη, οι Psychedelic Trips To Death αξίζουν την προσοχή σας, καθώς η μουσική τους καταφέρνει ένα άκρως πετυχημένο blend απο σκοτεινούς ήχους αλλά και μπόλκο πειραματισμό χωρίς όμως -ευτυχώς- να το κουράζουν, κρατώντας τις συνθετικές δομές που μπορούν να κάνουν τα singles τους σκέτο κόλλημα. Μια χαρά.
Σειρά πήραν οι Commuter, οι οποίοι ήρθαν με φόρα (και φουλ κέφι) απ’ το πρόσφατο mini Ευρωπαϊκό τους tour, ξεσηκώνοντας και αυτοί με τη σειρά τους τον κόσμο. Με πιο ορθόδοξους indie rock/post punk ρυθμούς οι Αθηναίοι, και με το πρόσφατο “Guilt Eraser” τους να έχει κερδίσει τις καλύτερες των εντυπώσεων από τον μουσικό τύπο, μας παρουσιάστηκαν με ένα set που δεν έκανε εκπτώσεις ούτε μια στιγμή. Με attitude headliner, το group σάρωσε τη σκηνή (μα και την πλατεία) με τους εθιστικούς ρυθμούς του αλλα και με την φοβερή διάθεση των μελώn του επ;i σκηνής. Μπολιάζοντας στη μουσική τους τις art rock μεθόδους των Squid και των Protomartyr, το catchiness των πρώτων δίσκων των Foals αλλά και το βάθος -και την σκοτεινιά- του ήχου των Preoccupations, οι Commuter διεκδικούν άνετα μια θέση στους πιο ενδιαφέρον εκπρόσωπους του genre στην δώθε μεριά της Eυρώπης. Πέρα από τα “ακούγεται σαν αυτό” και τα “μοιάζει με το άλλο”, η αλήθεια είναι πως αυτοί οι Αθηναίοι έχουν ρίξει πολύ δουλειά και μεράκι στην μουσική τους.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει τους APTBS στο παρελθόν γνωρίζουν πως δύο πράγματα χρειάζεται κάποιος για να τη βγάλει καθαρή. Ωτοασπίδες και έξτρα ωτοασπίδες, gadget που δεν είναι τυχαίο πως μπορείς να προμηθευτείς από το merch της μπάντας σε προσιτή τιμή. Οι Αμερικανοί noise rockers, πιστοί πια στο ραντεβού τους με την πρωτεύουσα σε κάθε νέα τους κυκλοφορία, κατάφεραν για ακόμη μια φορά να μας κάνουν να χάσουμε το μυαλό μας (και λίγες ακόμη συχνότητες από την ακοή μας). Ο Oliver Ackermann, στα πρόσωπα των John Fedowitz (μπάσο) και Sandra Fedowitz (τύμπανα) δείχνει να έχει βρει πια ένα σταθερό σχήμα για να συνοδεύει το εμμονικά θορυβώδες όραμά του. Το show τους τα είχε πάλι όλα. Τόνους από distortion, strobe lights στα μούτρα μας, smoke machines, ένα συμπαγές rhythm section και έναν Ackermann να ταλαιπωρεί τις κιθάρες του, να τις πετάει ψηλά, να κάνει βόλτες έναν προβολέα, να δημιουργεί noise layers -over noise layers- με τα Death By Audio custom πετάλια του, κομμάτια από τη κολεξιόν του πούλαγε και στο merch. Με λίγα λόγια, μας απέδειξαν για άλλη μια φορά πως οι APTBS είναι η πιο δυνατή μπάντα της Νέας Υόρκης.
Στο χαοτικό show τους, δεν έλειψε και η (σήμα κατατεθέν τους πιά) “επίσκεψη” τους ανάμεσα στο κοινό όπου και επιδόθηκαν σε tribal noise πειραματισμούς, με τον κόσμο γύρω τους να χορεύει πλέον εκστασιασμένος. Ακούστηκαν τα “Disgust”, “Bad Idea” απ’ το νέο τους album, αλλά και τα “Keep Slipping Away”, “Ocean” απ’ όσα καταφέραμε να ξεχωρίσουμε μέσα στον χαμό τους. Το μόνο σίγουρο, η μπασογραμμή του “I Lived My Life To Stand In The Shadow Of Your Heart” που ξεσήκωσε άπαντες, καθώς μάλλον πρόκειται για ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια των fans του group. Οι APTBS ήταν ξανά μια άχαστη συναυλιακή εμπειρία, και ίσως μια από τις καλύτερες της χρονιάς. Κάθε χρόνο και καλύτερα μ’ αυτούς τους παλαβούς.
