Δεύτερο μέρος των εορτασμών του ιστορικού fanzine, Merlin’s Music Box. Άλλη μια μέρα που ο μάγος του Μέρλιν γιόρτασε 30 χρόνια παρουσίας στο ελληνικό underground και μαζί του ο παλιός, αλλά και καινούργιος κόσμος που έδωσε το παρόν γεμίζοντας το An Club.
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Το ξεκίνημα έγινε με τον Dr. Albert Flipout’s One Can Band, που ουσιαστικά πρόκειται για τον Mickey Pantelous και την “ορχήστρα” του. Ένα ταξίδι μιας ώρας που ξεκίνησε από τους βάλτους του Μισισιπή και συνέχισε στα “νησιώτικα” (μ’ ένα καινούργιο τραγούδι, που όπως είπε ο Mickey, είναι επηρεασμένο από ‘κει)… Είχα αρκετό καιρό να τον δω και με μεγάλη μου χαρά παρατήρησα πως συναυλιακά εξακολουθεί να είναι το ίδιο ανεβαστικός.
Και η ώρα για τους Last Drive είχε φτάσει. Τα “Black Limo” και “Glass of Broken Dreams” γίνονται το αγριεμένο ξεκίνημα ενός set ιδανικού για τον εορτασμό του Merlin’s Music Box, μιας και υπήρχαν τόσο οι αναφορές στο σήμερα (“Always The Sun”, “Snakecharmer”) όσο και στο παρελθόν με τραγούδια που έτσι κι αλλιώς αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των εμφανίσεων της μπάντας (“Valley of Death”, “Overloaded” και “Have Mercy”).
Το “Chain Train” (μαζί με την εισαγωγή του “Interstellar Overdrive” των Pink Floyd) αφιερώθηκε από τον Alex σε όλους τους “τρελούς” φανζινάδες και η διασκευή στο “Alabama Blues” του JB Lenoir, στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου, ενώ το κλείσιμο ήρθε με “I Love Cindy” και το encore με το medley των “Bad Roads”/”Gone,Gone,Gone”, καθώς και τις διασκευές στη “Misirlou” και “The Night Of The Phantom”, που είχαν καιρό ν’ ακουστούν live και άφησαν στ’ αυτιά και τους ενισχυτές ένα ανελέητο βουητό.
Γιατί ως γνωστόν κάθε συναυλία των Drive ήταν, είναι και θα είναι ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του αθηναϊκού eock n eoll. Ακόμη καλύτερα όταν στην ιστορία αυτή συμπεριλαμβάνεται και η αντίστοιχη των εγχώριων fanzines, που έδειξε τον δρόμο και συνεχίζει μέχρι και τις μέρες μας.