Το 2001 ήταν, αν όχι η καλύτερη, σίγουρα μία από τις κορυφαίες μουσικές χρονιές της δεκαετίας των 00’s. Το τότε νέο αίμα κυκλοφόρησε albums που πλέον τα θεωρούμε πυλώνες του metal, ενώ άλλα, ήδη μεγάλα, ονόματα συνέχισαν την πορεία τους με εξαιρετικές δουλειές που ακούγονται φρέσκιες ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Ας ανατρέξουμε, λοιπόν, πίσω στο μακρινό πλέον 2001 και ας θυμηθούμε τα 21 albums που ξεχώρισαν εκείνη τη χρονιά και φέτος γιορτάζουν τα εικοστά γενέθλιά τους.
21) Machine Head – Supercharger: Πονεμένη ιστορία εκείνη η περίοδος για τον Robb Flynn και την παρέα του. Ο κόσμος δεν υποδέχτηκε και πολύ θερμά το Supercharger, με αποτέλεσμα οι πωλήσεις να πιάσουν πάτο, η περιοδεία για την προώθηση του έγινε χωρίς την βοήθεια της Roadrunner, ενώ λίγους μήνες μετά αποχωρεί ο κιθαρίστας Ahrue Luster και οι Machine Head βρίσκονται στα πρόθυρα της διάλυσης. Όλα στραβά και ανάποδα εν ολίγοις. Όπως και να είχε πάντως η κατάσταση τότε, δεν αλλάζει το γεγονός ότι αυτό το παρεξηγημένο album περιέχει nu metal δυναμίτες όπως τα Bulldozer, Kick You When You’re Down, Ten Fold. Ακόμα και το American High με τους χαβαλετζίδικους στίχους του σε κάνει να γουστάρεις.
20) Chimaira – Pass Out of Existence: Το συγκεκριμένο album κυμαίνεται σε πιο nu metal φόρμες, συγκριτικά με αυτά που κυκλοφόρησε το συγκρότημα στη συνέχεια. Είναι πιο ωμό και ανώριμο και μπορεί να μην αγγίζει το έπος του The Impossibility of Reason ή του Resurrection, πρόκειται όμως για ένα ασταμάτητο, τιμιότατο κοπάνημα από μία μπάντα που ποτέ δεν της δόθηκε η φήμη που της άξιζε.
19) Gojira – Terra Incognita: Η αλήθεια είναι ότι όταν αναφερόμαστε στους Gojira, το συγκεκριμένο album είναι το τελευταίο που μας έρχεται στο μυαλό. Εδώ που τα λέμε, ούτε οι ίδιοι οι Γάλλοι το συμπαθούν ιδιαίτερα. Παρ’ όλα αυτά ο στεγνός του ήχος, οι επιρροές του από το τρίπτυχο Sepultura – Morbid Angel – Death, η νεανική καύλα των αδερφών Duplantier και το δολοφονικό snare του Mario είναι μερικά στοιχεία που κάνουν το Terra Incognita να μην περνάει απαρατήρητο.
18) Homo Iratus– Human Consumes Human: Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη ελληνική μπάντα εκείνη την εποχή που να έπαιζε με τέτοια λύσσα και καφρίλα. Groove, ξύλο, πώρωση και ξανά groove. Ο frontman είναι λες και “γαβγίζει” ασταμάτητα μπροστά στην μούρη σου, τα riffs σκοτώνουν, το μπάσο βαράει στο ψαχνό και τα τύμπανα πυροβολούν χωρίς έλεος. Ένας από τους πιο αρρωστημένους δίσκους που έχει βγάλει ποτέ η εγχώρια metal σκηνή.
17) Pig Destroyer – Prowler in the Yard: Οι σπόροι της διαφορετικής άποψης για το grindcore που μας παρουσίασαν οι Αμερικανοί στο αριστουργηματικό Terrifyer, είχαν φυτευτεί σε αυτό εδώ το album. Το άναρχο και βίαιο σφυροκόπημά του καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία να ματώσει τα αυτιά του ακροατή μέσα σε μισή ώρα. Κατά την γνώμη μου, ο πιο πωρωτικός δίσκος που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ οι Pig Destroyer.
16) Neurosis – A Sun That Never Sets: Οι Neurosis δύο χρόνια μετά τον, ίσως, καλύτερό τους δίσκο (Times of Grace), κυκλοφορούν αυτό εδώ το σκοτεινό διαμαντάκι. Πρόκειται για άλλη μία εξαιρετική δουλειά από τους Αμερικανούς, με μελαγχολική ατμόσφαιρα, αργόσυρτα parts που σε πετάνε στο μαύρο κενό και τρομερές ερμηνείες από το άχαστο δίδυμο Scott Kelly – Steve Von Till. A sun that never sets burns on!
15) Devin Townsend – Terria: Ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχει γεννήσει η ιδιοφυής κούτρα του Devin Townsend. Ο Καναδός κατάφερε να δημιουργήσει ένα album επικών διαστάσεων, που η ανοιχτόμυαλη προσέγγισή του το κάνει προσιτό σε όλους τους μεταλάδες. Είτε prog γουστάρεις, είτε το κοπάνημα των Strapping Young Land, εδώ θα βρεις πολλά στοιχεία που θα σε κολλήσουν στον τοίχο. Τύμπανα από τον μεγάλο Gene Hoglan, ατμόσφαιρες, μελωδίες, ήχος – μπετόν αρμέ, όλα στην εντέλεια.
14) Evergrey – In Search of Truth: Concept album που σχετίζεται με τις απαγωγές ανθρώπων από εξωγήινους. Μία θεματολογία που ξεδιπλώνει όλο της το μυστήριο μέσα από την φωνάρα του Tom Englund και το progressive-ο-power metal των υπολοίπων. Και μόνο το Watching the Skies να είχε μέσα, πάλι 10/10 θα ήταν.
13) Amorphis – Am Universum: Ο διάδοχος του αριστουργηματικού Tuonela που δεν εκτιμήθηκε ποτέ όσο του αξίζει. Μία πολύ όμορφη και πειραματική δουλειά που περιλαμβάνει μερικά από τα καλύτερα μελωδικά refrains που έχουν γράψει οι Φινλανδοί και φυσικά το υπερ-έπος, Veil of Sin, με το ταξιδιάρικο σαξόφωνο. Ο πιο underrated δίσκος μιας μπάντας που μας έχει κακομάθει στις εξαιρετικές κυκλοφορίες.
12) Katatonia – Last Fair Deal Gone Down: Προσωπική αδυναμία αυτό το album και πάντοτε θα έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο μαζί του, μιας και μέσα από εδώ γνώρισα τους Katatonia (και συγκεκριμένα με το Sweet Nurse). Γλυκόπικρες μελωδίες, refrain-άρες, φωνάρα, όλα εξαιρετικά δοσμένα. Ένα μελαγχολικό έπος, φτιαγμένο για να βρίσκεται στις πιο σκοτεινές γωνιές της ψυχής σου.
11) My Dying Bride – The Dreadful Hours: Οι άρχοντες της μιζέριας αφήνουν πίσω για τα καλά τους πειραματισμούς του 34.788%…Complete, βάζουν ξανά τα πιο πένθιμά τους και μας προσφέρουν ένα album που όσες φορές και να το ακούσεις, πάντα θα προκαλεί το ίδιο σφίξιμο στην καρδιά. Ήδη από την βροχερή εισαγωγή του ομότιτλου κομματιού φροντίζουν να σου φτιάξουν εικόνες μέσα στο μυαλό σου. Για μία ώρα και δέκα λεπτά σε βάζουν σε έναν κόσμο που έχουν καταρρεύσει τα πάντα και δεν σε αφήνουν να ξεφύγεις.
10) Anaal Nathrakh – The Codex Necro: Η μπάντα που τα τελευταία δέκα χρόνια –τουλάχιστον – δείχνει τον τρόπο για το πώς πρέπει να ακούγεται η σύγχρονη ακραία μουσική, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της το 2001. Το Codex Necro διαφέρει από αυτά που μας έχει συνηθήσει το καταστροφικό δίδυμο από το Vanitas και μετά. Είναι πιο ωμό, πιο black metal, με αρκετά ‘ξερή’ παραγωγή, δίχως καθαρά φωνητικά και χωρίς ηλεκτρονικά/industrial στοιχεία (με εξαίρεση το Paradigm Shift – Annihilation). Μόνο θανατίλα και δυσωδία.
9) Fear Factory – Digimortal: Σε αυτό το album οι FF είπαν να πάνε λίγο με τον αέρα εκείνης της εποχής και πολύ καλά έπραξαν μιας και το αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Το groove εδώ είναι πιο nu metal-ίστικο και ξεσηκωτικό, τα ηλεκτρονικά στοιχεία αυξήθηκαν, ενώ δεν έλειπε και το rap-άρισμα (Back the Fuck Up). Διασκεδαστικότατος δίσκος που σπάει σβέρκους.
8) Rammstein – Mutter: Ο δίσκος που τον ακούς και θέλεις να μάθεις Γερμανικά. Με διαφορά ό, τι πιο catchy έχουν κυκλοφορήσει οι Rammstein στην καριέρα τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το Mutter γέννησε ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά έξι singles, ανάμεσα στα οποία συναντάμε τα κλασσικά Mein Herz Brennt, Sonne και Ich Will. Πιασάρικα riffs, industrial χαρακτήρας, μελωδιάρες, ορχηστρικά μέρη, ένας Lindemann στα καλύτερά του και όλα αυτά κάτω από την σιγουριά της παραγωγής του επί χρόνια συνεργάτη τους, Jacob Hellner.
7) Kreator – Violent Revolution: Μετά από μια μικρή περίοδο πειραματισμού με τα σκοτεινά Outcast και Endorama, οι Kreator επιστρέφουν στις thrash metal ρίζες τους, βάζουν μελωδία και πιο κλασικές heavy metal λεπτομέρειες και κυκλοφορούν ένα εξαιρετικό album που χάραξε τον δρόμο για τις επόμενες δισκογραφικές δουλειές τους. My only hope, my only solution is a violent revolution. Στίχοι πάντα επίκαιροι.
6) Slayer – God Hates Us All: Τρία χρόνια μετά το αμφιλεγόμενο Diabolus In Musica, οι Slayer επέστρεψαν με την ηχητική απειλή ονόματι God Hates Us All. Εδώ μιλάμε για μία από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας των σφαγέων από κάθε άποψη. Η εμπειρία και η ωριμότητα ξεχειλίζουν και στις συνθέσεις, αλλά και στο κομμάτι της παραγωγής. Ασταμάτητο μίσος και αιμορραγία από την αρχή μέχρι το τέλος!
5) Converge – Jane Doe: Ένας από τους πιο χαοτικούς δίσκους της τελευταίας εικοσαετίας, πακέτο με ένα από τα πιο χαρακτηριστικά εξώφυλλα που έχουν δημιουργηθεί ποτέ. Εδώ οι Converge πραγματοποίησαν το πρώτο μεγάλο “μπαμ” της καριέρας τους, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι έχουν τα φόντα να προσφέρουν πολλά με την μουσική τους. Και όντως τα κατάφεραν (βλ. Axe to Fall).
4) Tool – Lateralus: Ένας από τους καλύτερους drummer της σκηνής, ένα σκαλωτικό artwork που παίζει με το μυαλό σου για όσο διαρκεί η ακρόαση, το πειραγμένο αλλά κοφτερό μυαλό του Maynard, το ψάρωμα με την ακολουθία Φιμπονάτσι, η πολυπλοκότητα χέρι – χέρι με το catchiness, το ονειρικό intro του The Patient, η riff-άρα στη μέση του The Grunge. Τι να πρωτοθαυμάσεις σε αυτό το έπος;
3) Opeth – Blackwater Park: Το album που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο progressive death metal των 00’s. Εδώ η έμπνευση του μεγάλου συνθέτη και ερμηνευτή Mikael Akerfeldt βαράει κόκκινο, ενώ το κολλητάρι του, Steven Wilson, κάνει παπάδες πίσω από την κονσόλα. Ανατριχιαστικές μελωδίες, πανέξυπνα riffs, αποπνικτικές ατμόσφαιρες, καθηλωτικά φωνητικά και απρόβλεπτες εναλλαγές ρυθμών, δημιουργούν ένα αριστούργημα που σε ταξιδεύει σε ένα στοιχειωμένο μέρος, όπως αυτό που απεικονίζει το εξώφυλλο.
2) System of a Down – Toxicity: Όσα χρόνια και να περάσουν θα μνημονεύω αυτό το έπος, μιας και ήταν εκείνο που μου άνοιξε τις πόρτες της rock/metal. Και πόσοι ακόμα της γενιάς μου την “πάτησαν” με το Toxicity; Είναι ο δίσκος που έβαλε τους S.O.A.D. για τα καλά στον μουσικό χάρτη και τους έκανε να ακουστούν παντού σε χρόνο dt. Του πήρε περίπου 40 μέρες για να πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα και φυσικά να γίνει πλατινένιος. Μέσα εδώ λάμπει η πολύπλευρη προσωπικότητα της μπάντας, αναμιγνύοντας τελείως διαφορετικά είδη με έναν τρόπο μοναδικό. ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΟ!
- Slipknot – Iowa: Ένα σκατόψυχο αριστούργημα που ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί του δεν κατάφεραν να επαναλάβουν. Και λογικό. Άλλες καταστάσεις για το συγκρότημα τότε, πιο δύσκολες. Μόνο καταχρήσεις και ψυχολογικά. Ο Corey ξερνάει τόσο μίσος στις ερμηνείες του που σε πείθει ότι θα σκοτώσει όποιον βρεθεί μπροστά του εκείνη την στιγμή. Τόσο εκτός εαυτού, που τα 38 ‘fuck’ που λέει συνολικά στο album φαντάζουν λίγα. Αρρωστημένα riffs σκάνε από παντού, ενώ ο οδοστρωτήρας Jordison βαράει σα να μην υπάρχει αύριο. Από κάθε άποψη, μία από τις πιο ακραίες κυκλοφορίες της τελευταίας εικοσαετίας.
