Ήθελα καιρό να ακούσω αυτή τη μπάντα και λόγω του ονόματος της, που μου δημιουργεί ένα ρίγος- διότι Bukowski και ξερό ψωμί-, αλλά κυρίως επειδή όταν πρωτοάκουσα την μουσική τους, ήταν για μένα ένα άκουσμα πρωτόγνωρο για την ελληνική σκηνή. Οι 2 by Bukowski δημιουργήθηκαν το 1997, μια χρονιά που οι Stereo Nova μεσουρανούσαν στην underground σκηνή κι άρχισαν να «διδάσκουν» στο ελληνικό κοινό την ηλεκτρονική και dark wave μουσική. Το σχήμα αυτό, λοιπόν, πήρε αυτή την έξαρση της ηλεκτρονικής και την έμπλεξε με την post rock δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα, το οποίο τότε φαινόταν καινοτόμο και μουσικά «παρανοϊκό», αλλά στις μέρες μας είναι μια από τις κύριες «τάσεις» της ελληνικής μουσικής, μετά από την παρένθεση που κάναμε με το stoner στην βαθειά εντεχνολαϊκή ψυχή μας.
Ανταπόκριση: Ηλίας Δελάκος / Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη (περισσότερες εδώ)
Ενώ, όμως, οι 2 by Bukowski ήταν πρωτοπόροι σε αυτό που άρχισαν να κάνουν το 1997, τώρα εμφανίζονται πολύ πρόχειροι και χλιαροί απέναντι σε άλλους καλλιτέχνες, που εξυπηρετούν το ίδιο είδος κι οποίοι ίσως εμπνεύστηκαν από την μουσική των προαναφερόμενων. Το live στο six d.o.g.s ίσως ήταν απλά μια κακή παρένθεση ή το πλήρωμα της επιλογής να εξαφανιστούν δισκογραφικά για 12 χρόνια χάνοντας ένα κοινό, το οποίο ήταν πιστό μέχρι τελικής πτώσης. Ας αρχίσουν, όμως, να γράφονται-διαβάζονται οι παρακάτω γραμμές που τα λένε αναλυτικότερα.
Το live άρχισε ακριβώς στις 22.00 κι η προσέλευση του κόσμου ήταν σχετικά καλή, της τάξεως των 100 ατόμων, δεδομένου ότι ήταν Πέμπτη και δεν αποτελεί το νέο Σάββατο, όπως λένε κάποιοι. Από τις πρώτες νότες καταλάβαινες ότι το dark και ψυχεδελικό στοιχείο θα επικρατούσε σε αυτό το gig, ενώ αν πρόσεχες λίγο περισσότερο το καθαρά τεχνικό κομμάτι,θα παρατηρούσες ότι ο εξοπλισμός ήταν φανταστικός για το είδος που εξυπηρετούν τα παιδιά, ενώ η δουλειά που είχε γίνει στον φωτισμό ήταν φανταστική, με τα strobe lights να δημιουργούν μια πολύ διαφορετική underground αίσθηση από αυτή που έδινε το live εν τέλει. Πρώτο κομμάτι το “Chopperfuck” από τον δίσκο “Drink From My Bastard Grail” του 2003 και κατευθείαν καταλάβαινες ότι αυτή η doom εισαγωγή με το trip hop beat να υποβόσκει, θα μπορούσε να ξεσηκώσει το κοινό, εφόσον ανέβαζε ρυθμούς και οι κιθάρες και το μπάσο συνέχιζαν να πειραματίζονται με ακόμα πιο απόκοσμους ήχους. Αυτό που ξεχώρισε στην εκτέλεση του κομματιού ήταν τα γυναικεία φωνητικά της Heike Marie Radeker, τα οποία είχαν έντονα κέλτικα στοιχεία και πρόσδιδαν μια απίστευτη σκοτεινιά στο κομμάτι.
Η συνέχεια δόθηκε με το καινούργιο “Beast’s Breath”, που θύμισε λίγο Kraftwerk στην αρχή, αλλά καθώς έρρεε το κομμάτι, ο ήχος βάραινε όλο και περισσότερο γεγονός που οφειλόταν ως επί το πλείστον στο μπάσο, που είχε πάρει μια άγρια ομορφιά μέσω του grunge πεταλιού που χρησιμοποιούσε. Τα επόμενα 2 κομμάτια ήταν καινούργια κι αρκετά μονότονα, με τον Γιώργο Μαλαμίδη να αφήνει την κιθάρα και να πιάνει τα beats, χωρίς ωστόσο να καταφέρνει να παράγει κάτι το ξεχωριστό. Αυτό φάνηκε κι από τα χλιαρά χειροκροτήματα του κόσμου, ο οποίος περισσότερο ενθουσιάστηκε από την εμφάνιση του Οδυσσέα Τζιρίτα [ως το support, που δεν έπαιξε ποτέ, καθώς δεν είχε Α.Φ.Μ. (τον αγάπησα)], παρά από την ερώτηση του Αχιλλέα Χαρμπίλα αν τους αρέσουν τα νέα τους κομμάτια. Το μόνο ιδιαίτερο στοιχείο που θα μπορούσα να κρατήσω είναι το uptempo στοιχείο στην κορύφωση του δεύτερου νέου κομματιού, που σε συνδυασμό με τα απόκοσμα ανδρικά φωνητικά και το deep electronic beat, που αποτελούσε την βάση του τραγουδιού, έδωσαν ένα σχετικά όμορφο τελείωμα, ώστε να μπει και το μόνο κομμάτι, που θα μπορούσε να με οδηγήσει πάλι σε ένα λάιβ των 2 by Bukowski. Και το όνομα αυτού, “Zagadka”. Καθηλωτικό riff, το οποίο σου δημιουργεί ένα ψυχικό μυστήριο, και στοιχεία bossa nova στα κρουστά κάνουν το τραγούδι αυτό να ξεχωρίζει και να σου δημιουργεί μια εσωτερική αμφιταλάντευση μεταξύ γαλήνης και κινδύνου.
Ακολούθησε το παίξιμο του single, που κυκλοφόρησε η μπάντα φέτος σε συνεργασία με την Inner Ear Records, την οποία κι ευχαρίστησαν επί σκηνής, ενώ ήταν η σειρά της Kid Moxie να ανέβει στο stage και να μαγέψει με φωνητικά της στο “Follow you Home”, αφού είχε προηγηθεί το άκρως doom “Fiend For Sleep”, το οποίο εκτελέστηκε ακριβώς όπως στον δίσκο και δεν έδωσε τίποτα το καινούργιο στην live του εκτέλεση. Αντίθετα, η Kid Moxie ήταν «ταξιδευτική» μπορώ να πω κι άξιζε να κλείσεις τα μάτια σου και να αφεθείς στην ηρεμία της χροιάς της. Και κάπου εκεί χώθηκε κι άλλο ένα καινούργιο κι ακυκλοφόρητο κομμάτι με τίτλο “Drugs” το οποίο ήταν και το μόνο που μου άρεσε από τα ακυκλοφόρητα, καθώς συνδύαζε μια πιο ανεβαστική electronic και γενικότερα σε έβαζε σε ένα mood, που συνάδει με τον τίτλο του. Η Kid Moxie συνέχισε την επιβλητική εμφάνισή της με το “Hot Summer”, το οποίο έχω ακούσει άπειρες φορές, κι ήθελα τόσο πολύ να το ακούσω για πρώτη φορά live. Και δεν μου άρεσε. Κι εκεί κάπου κατάλαβα τί έφταιγε. Ο ήχος των 2 By Bukowski ήταν τόσο βαρύς κι επιβλητικός με synthes και beats, που δεν άφηναν περιθώριο για χαλάρωση, με αποτέλεσμα να εγκλωβίζεται στον χώρο του six d.o.g.s. και να καταλήγει μια φασαρία στα αυτιά του κόσμου, ο οποίος άκουγε ένα ηχητικό αποτέλεσμα της μη προσρόφησης του ήχου. Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτό που ένιωθε το κεφάλι και τα αυτιά μου λίγο πιο αφαιρετικά και μη λόγια,θα έλεγα ότι «μπούχτισα».
Η live εμφάνιση των 2 by Bukowski τελείωσε με το “Sacrament” και το “Solution:Sarrus”, με το δεύτερο να προέρχεται από τον αγαπημένο μου δίσκο τους, το “What a Long Strange Journey This Has Been”. Δυστυχώς, το παιχνίδι είχε χαθεί και παρ’ όλη την ατμοσφαιρικότητα του “Sacrament” και την απίστευτη δυναμική και ψυχεδέλεια του “Solution:Sarrus”, έφυγα στις καταληκτικές μακρόσυρτες νότες μην περιμένοντας καν το τελευταίο χειροκρότημα του κόσμου και τον αποχαιρετισμό της μπάντας.
Σίγουρα θα τους έδινα μια δεύτερη ευκαιρία σε ένα φεστιβάλ, σε έναν μεγαλύτερο χώρο, όπως είχα δώσει στην Σtella και με αποζημίωσε με την εμφάνιση της στο Release Festival. Δυστυχώς, με τέτοιον ήχο δεν ξανακερδίζεις το κοινό σου μετά από τόσο χρόνια δισκογραφικής ανομβρίας και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να ανακάμψεις και να φτάσεις το hype των παλιότερων χρόνων. Οπότε, ανανέωση τώρα και καλύτερη επιλογή χώρου για αυτές τις εντάσεις και δυναμικές που παίζουν οι 2 By Bukowski κι όπως λέει και το ομότιτλο τραγούδι τους, θα ξανακάνουν το κοινό τους να ισχυρίζεται μετά από κάθε live τους ότι “The Executioner Destroyed Town Last Night”.