Το Σάββατο βράδυ η προσοχή μου τείνει να στρέφεται στη Death Disco. Ήθελα όντως να τσεκάρω τι σημαίνει 2 By Bukowski από κοντά. Προφανώς και το “Hot Summer” το θεωρώ σπουδαίο hit, απ’ αυτά που είναι ικανά να ακούγονται σε ραδιόφωνα και σε μπαρ. Ήμουν περίεργη επίσης να δω αυτούς τους Τεφλόν.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Λύσανδρος Λυσανδρόπουλος (περισσότερες εδώ)
H ώρα είναι 21:45 όταν οι δυο κιθάρες με τη συνοδεία από τα τύμπανα, το μπάσο και τα πλήκτρα ξεκίνησαν με το “Άδειο Χέρι”, καθώς η ατμόσφαιρα κυμαινόταν σε rock πατήματα, υπήρχαν κάποια πιο βαριά σημεία που θύμιζαν doom. Η φωνή ισχνή, τα τύμπανα σαν να χρειάζονται παραπάνω γυρίσματα, η έμπνευση μπερδεμένη. Η γενική φάση είχε ένα post ενδιαφέρον, συχνά η κατάληξη είχε την ιδιότητα της ψυχεδέλειας ενώ ενδιάμεσα περιείχε υποτονικούς ρυθμούς κι αρκετές απαγγελίες. Η μνήμη και η προσμονή ανάμεσα στα στοιχειά που καταγράφονται στους στίχους, άλλοτε πιο διστακτικά, πότε πιο ενθουσιώδη… ώσπου κάποτε έρχεται το τέλος. Και μετά μια καινούρια αρχή. “Πόλεμος” στο καληνύχτα τους, πολύ προσεγμένο το artwork του δίσκου, ως προϊόν με πολύ καλή αισθητική. Δεν βαρέθηκα, αλλά τους Τεφλόν δεν τους κατάλαβα κιόλας. Θα τους ξανάβλεπα πάντως αν τύχαινε.
Οι 2 By Bukowski, με χαρακτήρα από Θεσσαλονίκη, Λονδίνο, Βερολίνο και όχι μόνο, έκαναν αισθητή τη διαφορά από τον ήχο και τον κόσμο μέχρι το άκουσμα και τη συνθήκη στην οποία έβαλαν το κοινό που πλέον ήταν αρκετό. Οι δυο τους αναλαμβάνουν τις κιθάρες καθώς μία μυστήρια Heike θα περιλάβει το μπάσο και κάποια φωνητικά που σιγοκραυγάζουν. Χορευτικά και παραισθησιογόνα. Ερωτικό το ξεκίνημα, με την οθόνη να πλημμυρίζει χρώμα. Καταφέρνουν και σε κολλάνε. Στη σκηνή καλεσμένη και η Kid Moxie καθώς συνεργάζεται πλέον μαζί τους, με αφετηρία δύο καινούρια τους κομμάτια και τελικό σταθμό την πρώτη τους δουλειά “Hot Summer”, που δεν τη χάρηκα όσο τουλάχιστον έλπιζα, παιγμένη live.
To “Beast’s Breath” σκοτεινό και με βαρύ φόρτο, το λες και doom που συναγωνίζεται τον ηλεκτρονικό ήχο. Το ταξίδι θα μας πάει πίσω στον πρώτο τους δίσκο με διάθεση περιπλάνησης αλλά και στο πρώτο κομμάτι που έγραψαν ποτέ τότε στο παιδικό δωμάτιο του Νίκου όπως και οι ίδιοι μας εκμυστηρεύτηκαν. Το laptop και οι κονσόλες βοηθούν στην έκφραση, η σκηνική παρουσία μας προκαλεί να τους χαζέψουμε.
Δεμένοι αρκετά και έμπειροι πια, σου κρατάνε το ενδιαφέρον και σου αποσπούν το βλέμμα όταν αυτό δεν χάνεται στα σχήματα και τις διαστάσεις που παίρνει το video wall και συμπληρώνουν οι ήχοι που εξελίσσονται. Πειραματικοί και με εκφραστική δυναμική, σε παρασέρνουν σε μία post – rock ψυχεδέλεια με μπόλικο συναίσθημα και μία εκρηκτικά ψυχική κατάσταση. Μου άρεσαν.