Τέσσερις αγαπημένες μπάντες της εγχώριας μουσικής σκηνής σε ένα festival στην τρίτη του συνέχεια κι όλα αυτά στο An Club ήταν η καλύτερη επιλογή για το βράδυ του Σαββάτου. Αυτή ήταν και η καλύτερη εισαγωγή που μπορούσα να σκεφτώ μιας και όλα όσα συνέβησαν δύσκολο να μεταφερθούν αυτούσια.
Ανταπόκριση: Ελπίδα Πουρναρά / Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου (περισσότερες εδώ)
Πιστοί στην ώρα έναρξης, οι Last Drive έλαβαν θέσεις on stage για ένα ακουστικό κι όπως αποδείχθηκε καθώς περνούσε η ώρα λίγο πιο ηλεκτρισμένο set. Στα εναρκτήρια “Maureen” και “Headlong To The Edge” κάθε σπιθαμή του An είχε πια καλυφθεί, όλοι με το βλέμμα στραμμένο στη σκηνή παρακολουθούσαμε ένα συγκρότημα που ακόμα και σε αυτή την εκδοχή του, την ακουστική, συνέχιζε να παραδίδει μαθήματα rock n’ roll. Η μελλόντικα στη διασκευή του “Everybody Moves” κι ο Νίκος Κετζέας να αναλαμβάνει αρχικά το μπάσο κι έπειτα το κοντραμπάσο προσέθεσαν τα δικά τους λιθαράκια στην εμφάνιση. Το “Sister Dawn” δοσμένο σε όλες τις μπάντες της πόλεις, το “Always The Sun” με τα κιθαριστικά solos που στριφογύριζαν στο μυαλό για ώρα μετά και το “Get Out Of My Life, Woman” του Dorsey, απλώς επιβεβαίωσαν μεταξύ άλλων και για ακόμα μια φορά το βεληνεκές και την αλήθεια των Last Drive που φάνηκαν να το διασκεδάζουν στο μέγιστο.
Με το “69” στις αποσκευές τους, το οποίο “..είναι ακριβώς αυτό που νομίζετε” όπως κατέστησαν σαφές για ακόμη μία φορά και τον U-God να ηχεί καθώς ανεβαίνουν τη σκηνή, οι Big Nose Attack θα μας φύτευαν ένα χαμόγελο στα χείλη από τις πρώτες κιόλας συγχορδίες, το οποίο θα έμενε εκεί σε όλη τη διάρκεια του setlist. Μια κιθάρα που με περισσή δεξιοτεχνία προσιδιάζει τον ήχο του μπάσου όπου αυτό κρίνεται αναγκαίο και τύμπανα που ακόμα και στο πιο απλό και random τζαμάρισμα σε κερδίζουν αρκούν – όπως έχουν αποδείξει πολλάκις.”Let The Love Shine”, μια βουτιά στο παρελθόν με τα “Monday Morning Spaghetti” και “Left Alone”, “Adam and Eve” και δύο διασκευές back to back – “Foxy Lady” και “Wild Cherry” – προκαλούν το καθένα με τον τρόπο του χορό, τραγούδι, ακόμα και crowd surfing. Και κάπως έτσι, με τα ευχαριστήρια στη διοργάνωση, τον μέντορά τους σύμφωνα με τον Boogie Man, Mickey Pantelous, on stage με τη φυσαρμόνικα να τους συνοδεύει στο “Down With Me” και την υπόσχεση για μια επόμενη συνάντηση σύντομα, το αγαπημένο ντουέτο παραδίδει τη σκυτάλη στους W.U.A.S.
Με το “The Fine Line” και αστείρευτη θετική ενέργεια οι Wish Upon A Star μας καλωσορίζουν και χωρίς πολλά λόγια παρά με τα απαραίτητα “ευχαριστώ” και κάποιες πληροφορίες για το παρόν της μπάντας μας παρουσιάζουν κομμάτια από την ως τώρα πορεία τους δίνοντας μεγαλύτερη βάση στο καινούριο τους υλικό. Το εν έτει 2015 κυκλοφορηθέν “Through Thick And Thin” έχει την τιμητική του και τα “Ticking Backwards”, “Mountains” και “Sandcastles” αλλά και το “Clinic” από λίγο παλιότερα κάνουν την ώρα να κυλά ευχάριστα και τους ρυθμούς να ανεβαίνουν, με το κοινό να φωνάζει ουκ ολίγες φορές “παίξε punk ρε!”. Όπως κι έγινε…
Μετά από ένα χρονοβόρο change over που αρκετούς κούρασε, όμως κανέναν δεν έκανε να φύγει από τον χώρο του An, οι 1000mods τελευταίοι αλλά όχι έσχατοι πήραν τα ηνία της βραδιάς. “Boor”. “Road To Burn”, “Vultures”, “Low, “Big Beautiful”, το διασκευασμένο “Metropolis” ήταν λίγα από αυτά που ακούσαμε, καθώς και το “Desert Side of Your Mind” αφιερωμένο “…σε όσους μας ήξεραν από παλιά!”. Ατελειώτο head banging και crowd surfing, τέσσερα παιδιά που δε σε απογοητεύουν ποτέ και το “Super Van Vacation” με το τζαμάρισμα του Λάμπρου – που έδωσε το προσωπικό του στίγμα και στο “Claws” – σημαίνει το τέλος της βραδιάς. Όποιος βρέθηκε το Σάββατο στο An καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται – και πραγματικά ήταν πολλοί. Μια εμφάνιση που θύμισε κάτι από την παρουσίαση του “Vultures” πριν δύο χρόνια σχεδόν, από μια μπάντα που αν και το κοντέρ της μετρά χιλιάδες χιλιόμετρα και έχει βρεθεί σε δεκάδες συναυλιακά venues εντός κι εκτός συνόρων, όταν γυρίζει στο γνωστό στέκι των Εξαρχείων είναι πάντα σαν την πρώτη φορά.
Και τα λόγια κάπου εδώ σταματούν. Κι έτσι καταλήγεις ξημερώματα Κυριακής πια, μετά από σχεδόν πέντε ώρες μουσικής έχοντας παρακολουθήσει τέσσερις αγαπημένες εγχώριες μπάντες κι ας γέμισες μελανιές, κι ας ήπιαν τα μαλλιά σου μπύρα, να έχεις ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Γιατί αυτή είναι η ουσία τελικά!