Είναι μερικές στιγμές που, εντελώς εγωιστικά, θα πεις ότι είναι από τις καλύτερες της ζωής σου. Εγωιστικά γιατί; Γιατί δεν συμπεριλαμβάνουν τους δικούς σου ανθρώπους. Σίγουρα, δεν ξεπερνάει την ημέρα που γεννήθηκε η κόρη μου ή την ημέρα που παντρεύτηκα. Το απόγευμα της 27ης Οκτωβρίου 2017 ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία και για μένα. Η υπερηφάνειά μου και οι ιδιοτροπίες μου δεν θα μου επέτρεπαν ποτέ να σταθώ σε ουρά 500 ανθρώπων απλά για να περάσω 30 δευτερόλεπτα με έναν θρύλο και να μου υπογράψει ένα βιβλίο. Η περίπτωση του Bruce Dickinson απετέλεσε εξαίρεση.
Στο βιβλίο του “What does this button do?” δε θα βρείτε πιπεράτες ιστορίες για ναρκωτικά, σχέσεις και διαπληκτισμούς με άλλα μέλη των Iron Maiden. Ευτυχώς, θα πω εδώ. Τα μέλη των Iron Maiden ποτέ τους δε θέλησαν να κάνουν την προσωπική τους ζωή τροφή για τα tabloids της Μεγάλης Βρετανίας και αποτελούν ένα παράδειγμα για το πώς ένας καλλιτέχνης μπορεί να βρίσκεται στη δημόσια σφαίρα, for all the right reasons. Είναι δε αξιοθαύμαστο το πως ουδείς τους έχει παρουσία στα κοινωνικά δίκτυα. Πολύ απλά, δεν τους και δεν τον νοιάζει.
Και πάμε ξανά στην περίπτωση του ανθρώπου που βλέπουμε να κρατάει το μικρόφωνο της μπάντας. Υπάρχει μία φράση που θυμάμαι από την ιστορία της Αναγέννησης που κάναμε στην Γ’ Γυμνασίου, μιλώντας για τον Leonardo Da Vinci. Homo universalis, πολυμαθής για όσους προτιμούν την ελληνική εκδοχή της έννοιας. Αν πρέπει να θαυμάσουμε τον Bruce Dickinson για ένα πράγμα, αυτό θα πρέπει να είναι η περιέργειά του και η ακόρεστη δίψα να δοκιμάσει καινούρια πράγματα, να φέρει το μυαλό του στα όριά του και, εν τέλει, να επιτύχει σε πολλά από αυτά. Ως καλλιτέχνης, επιχειρηματίας, αθλητής, πιλότος. Ίσως το μόνο που δεν τον έχουμε δει να κάνει είναι να ασχοληθεί με τα κοινά. Ίσως είναι και το μόνο που δε θα τον θέλαμε ποτέ να δούμε να κάνει, δεδομένης της επακόλουθης και αναπόφευκτης λάσπης που συνοδεύει το λειτούργημα ( ; ) του πολιτικού.
Καθώς η ουρά μίκραινε και η νύχτα πια έπεφτε, φτάναμε όλο και πιο κοντά στην είσοδο του βιβλιοπωλείου Waterstones στο κέντρο του Newcastle. Σκεφτόμουν όλες εκείνες τις φορές που πέρασα από εκεί, καθ’οδόν προς το σπίτι μου μετά τη δουλειά, και αντίστοιχα events λάμβαναν χώρα στον ίδιο βιβλιοπωλείο. Αναρωτιόμουν αν άλλοι άνθρωποι αξίζουν την ίδια προσοχή. Σίγουρα. Σπάω όμως το κεφάλι μου να θυμηθώ έναν άνθρωπο του τελευταίου αιώνα που κατάφερε να κάνει challenge τον εαυτό του σε τόσους τομείς όσους ο Bruce Dickinson. Ακόμη ψάχνω.
Όσοι διαβάσουν το ίδιο βιβλίο θα έχουν και τις ενστάσεις τους. Το βιβλίο εστιάζει πολύ λίγο στις διαπροσωπικές σχέσεις του ίδιου του frontman των Iron Maiden και περισσότερο στις δράσεις του on and off stage. Παρ’όλα αυτά, δίνει μία μοναδική ματιά στις συνθήκες υπό τις οποίες μεγάλωσε, την απόσταση από τους ίδιους τους γονείς του, τη Βρετανία των 60s και των 70s και, εν τέλει, το μήνυμα και το mindset που θέλει να μεταδώσει στους αναγνώστες. Μία νοοτροπία που εστιάζει στο να πιστεύει κάποιος στον εαυτό του, να βασίζεται στον εαυτό του όταν δεν μπορεί να βασιστεί σε άλλους και να προσπαθεί να ξεφύγει από το ταβάνι που, πολλές φορές του ορίζουν άλλοι άνθρωποι, κακοπροαίρετα ή όχι, και όχι η πραγματικότητα.
Τα “An evening with Bruce Dickinson” events αποτελούν μία μοναδική ευκαιρία για τους fans που θέλουν να δουν τον θρύλο υπό κανονικές, ανθρώπινες συνθήκες και να κάνουν τις δικές τους ερωτήσεις. Καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που δε θα είμαι Αθήνα για αυτό αλλά, όσοι καταφέρετε να πάτε, είμαι σίγουρος ότι δε θα το μετανιώσετε.
Περίπου δυόμισι ώρες μετά, η αναμονή έλαβε τέλος. Συνάντησα, έστω και για ένα λεπτό, έναν άνθρωπο που θαυμάζω και έφυγα με την υπογραφή του σε ένα βιβλίο που απόλαυσα από την αρχή μέχρι το τέλος. Και στο σημείο αυτό, θα ήθελα να ευχαριστήσω την Karla, σύζυγό μου, που παρά το γεγονός ότι με περίμενε μόνη της με ένα μωρό τριών μηνών στο σπίτι να γυρίσω από τη δουλειά και να βοηθήσω, δεν είχε πρόβλημα να περάσει μία ολόκληρη μέρα μόνη της, χωρίς καμία βοήθεια, για να μπορέσω εγώ να περιμένω σε μία ουρά για να μου υπογράψει κάποιος ένα βιβλίο.