Έχω φτάσει από νωρίς στον ευρύχωρο πλέον πεζόδρομο της Αβραμιώτου, μα το κρύο δεν μου επιτρέπει να αράξω έξω. Η είσοδός μου στο χώρο συνοδεύεται από μια μπύρα μιας και κατά τ’ άλλα στέκω σχεδόν μόνη μέχρι και λίγο μετά τις 22:00.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Έχω αρχίσει να ανησυχώ. Κατόπιν όλα έγιναν αστραπιαία, μέσα σε ένα τέταρτο, το six d.o.g.s γέμισε κόσμο και οι δύο τύπισσες της παρέας ξεκινάνε επιδοκιμαστικά και αιφνίδια με τα κρουστά (τύμπανα και ταμπούρλο) να λυσσάνε συνειδητά. Νοείται ένα ντέφι καρφιτσωμένο στα drums, μαράκες αντί δεύτερης μπαγκέτας και διπλό ντέφι όταν δεν χρησιμοποιείται το ταμπούρλο. Ιδανική η συνεννόηση. Αναρχογαλλικά νομίζω πως ακούσαμε κατά την αρχή στους στίχους από τη Χρυσάνθη, που ήταν εκπληκτική όχι μόνο από τεχνική και παρουσίαση μα και λόγω του beat που μετέδιδε.
Τα δυο αδέλφια με μουσικές σφαλιάρες ο ένας στην κιθάρα (καθώς ενώ καλύπτει και το μεγαλύτερο τμήμα των φωνητικών, οι γυναικείες φωνές δε σταματούσαν να τον ενισχύουν και συμπληρώνουν) και ο άλλος στο μπάσο, ισορροπούσαν την άγρια διάθεση με σκοπούς πότε περισσότερο pop χορευτικούς και άλλοτε ταξιδιάρικους. “Πετώ” μαζί τους ώσπου να βρεθώ και με κάποιο σόλο του δεύτερου κιθαρίστα και 5ου μέλους των The Callas, μίας πολυφωνικής dream – post – punkιάς με μία ιδιαίτερη πολυγραμμική υφή!
Έμαθα για τα “Acid Books” ξεσπάσματα, απόλαυσα τα garage περάσματα του “Disaster”, ένιωσα τον πειραματισμό τους στο “Am I Vertical”, τα punk και ψυχεδελικά τους σημεία κατά τα “La Jelousie”, “Anger” και “East Beat”, ψήθηκα με το “Disaster”, ανατρίχιασα με το “Μελανιά”… με λίγα λόγια, το ευχαριστήθηκα.
Υ.Γ – Τip: όταν τα υπόλοιπα δείχνουν μία πολλά υποσχόμενα δυναμική, το “Trouble And Desire” επί σκηνής, υστερεί.