Το 2018 βρίσκει την εγχώρια δισκογραφία σε μεγάλα κέφια. Η studio επιστροφή των Τεφλόν, είναι μάλλον ότι καλύτερο έχουν προσφέρει μέχρι στιγμής, κρατώντας μια minimal αλλά και ταυτόχρονα επική post ατμόσφαιρα, χωρίς να λείπουν οι έξυπνοι πειραματισμοί και η πρωτοτυπία. Απ’ το εκπληκτικό εξώφυλλο, έως και τη δομή των συνθέσεων τους, οι μυστήριοι αυτοί τύποι καταφέρνουν να σε κρατούν εγκλωβισμένο στα ατμοσφαιρικά σκοτάδια τους.
Το εναρκτήριο κομμάτι “Φρέον” κρατάει λίγο από Mogwai του Rock Action, χωρίς να υποκύπτει σε εύκολες συνθετικές λύσεις. Η σχεδόν ύπουλη ατμόσφαιρα του “Αθόρυβα να Λείπεις” παραπέμπει σε εποχές Spiderland, με τους στίχους να κάνουν τις συνθήκες ακόμη πιο spooky. Τα ακόλουθα “Ακρογιάλι” και “Σε ένα Κόσμο Απαλό” είναι ίσως τα πιο φιλικά και ορθόδοξα κομμάτια (από άποψη σύνθεσης) που θα βρεις σ’ αυτό το δίσκο. Το πρώτο μισό του “Άδειο Χέρι” φέρνει στο νου τους καταραμένους Yell-o-Yell, καταλήγοντας σε ένα επικό post-rock φινάλε. Και ύστερα, ξεκινάει ο “Πόλεμος”. Το τελευταίο track του album είναι άκρως πειραματικό, μα τόσο εθιστικό που κερδίζει τη μάχη των repeats.
To “Κομμάτια από τα Ερείπια” κρύβει τεράστια δύναμη μέσα του χωρίς να στο κάνει εύκολο. Χρειάζεται το χρόνο του, μα στο τέλος καταλαβαίνεις ότι σ’ έχει κερδίσει απ’ την πρώτη στιγμή. Τι πιο ξεκάθαρο από αυτό;