Από όπου και να το πιάσεις, στην Αγία Τριάδα του Γερμανικού thrash metal οι
Destruction έρχονται μάλλον τρίτοι. Γιατί λοιπόν να τραβηχτείτε το βράδυ της επόμενης
Κυριακής μέχρι την Πειραιώς και το Fuzz για να τους καμαρώσετε; Για πάμε να δούμε.
1. Όπως είπαμε ήδη, είναι μέρος της Αγίας Τριάδας του γερμανικού thrash. Μπορεί
κάποιοι να προσπαθούν να ξεχειλώσουν την εν λόγω τριάδα και να την κάνουν Big
Four, βάζοντας μέσα και τους συμπαθέστατους Tankard, αλλά αυτοί οι
αμερικανισμοί δεν περνάνε στας Ευρώπας και η ιστορία έχει γράψει Kreator,
Sodom, Destruction. Και καθόλου τυχαία αν μου επιτρέπετε. Οπότε, είτε
προσπαθείτε να συμπληρώσετε συναυλιακά το set, είτε το έχετε ήδη κάνει, ένα live
Destruction έχει οπωσδήποτε ιστορικό βάρος.
2. Μπορεί οι προαναφερθέντες αμερικανισμοί να μην περνάνε, αλλά με άλλους δεν
έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα. Οι Destruction, βλέπετε, είναι οι πιο
αμερικανίζοντες από τους τρεις, και αυτό τους προσέδιδε πάντα μια κάποια
γοητεία, καθώς είχαν μια χαλαρότητα, που συνήθως έλειπε από τους
συνοδοιπόρους τους. Αν, λοιπόν, το αμερικάνικο στοιχείο στο thrash σας κάνει, οι
Destruction είναι οι άνθρωποί σας.
3. Power trio. Ναι, για μένα αυτός είναι αρκετός λόγος. Βλέπετε λίγο οι Venom, λίγο
οι Motorhead, η γερμανική σκηνή έχει μια παράδοση στα power trios, και κάποιες
μπάντες όπως οι Destruction το κρατάνε ακόμα. Fun Fact: Από τους τρεις
μεγάλους, αυτοί που το κρατάνε είναι αυτοί που όταν ξεκινήσανε τραγουδούσε ο
μπασίστας.
4. Ήχος. Ναι, ok, όλοι ξέρουμε ότι ειδικά τις πρώτες μέρες καμιά γερμανική thrash
μπάντα δεν έπαιρνε δάφνες ηχοληψίας – τα πρώτα Sodom τα ακούνε μόνο όσοι και
το τίλιο το πίνουν στο όνομα του μπάρμπα Θωμά – αλλά αυτό το βουητό της
κιθάρας στα πρώτα Destruction είναι σχεδόν πατενταρισμένο πια. Κάπου μεταξύ
κουνουπιού και αλυσοπρίονου, ο συγκεκριμένος ήχος έχει γράψει την δική του
σελίδα στη ιστορία του thrash metal.
5. Τα τραγούδια προφανώς σύντροφοι. Και τα riffs. Και η εξέλιξη. Βασικά ακούστε
δίπλα – δίπλα το “Bestial Invation” από το ντεμπούτο και το “Mad Butcher” από το
ομώνυμο EP μόλις δύο χρόνια μετά. Η εξέλιξη και η «αμερικανοποίηση» στο
βασικό riff είναι προφανείς, και ταυτόχρονα ο χαρακτήρας και η ταυτότητα
παραμένουν χαρακτηριστικά Destruction. Και μην αναφέρουμε άλλα κομμάτια
όπως “Curse the Gods”, “Life without Sense” και “Thrash till Death”, γιατί δε θα
τελειώσουμε ποτέ.