Το «σκληροτράχηλο» γρέζι της φωνής του John και η μπαρουτοκαπνισμένη κρούση των drums του, διασταυρώνονται με τον μανιώδη κι εξαγριωμένο ήχο της κιθάρας του -σχεδόν- συνονόματου Johnny, για να γεννήσουν την έυλοβη απορία: Πώς στο καλό προκύπτει ένα τόσο γεμάτο και «εκκωφαντικό» ηχητικό αποτέλεσμα, μονάχα από δύο άτομα; Οι JOHN (TIMES TWO), λίγο πριν αφήσουν πίσω το Crystal Palace του Λονδίνου για να πραγματοποιήσουν την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα, στο Temple στις 28 Φεβρουαρίου, μαζί με τους Μινέρβα, μίλησαν στη Λουίζα Σολομών-Πάντα και το Rockin’Athens για τις φορές εκείνες που κατάφεραν να σπάσουν τα νεύρα των γειτόνων τους (ή μήπως τελικά όχι;), για το πώς κυλάει η ζωή στην Αγγλία από την ανακοίνωση του Brexit κι έπειτα, αλλά και το πώς είναι να παίζεις στο πλευρό των Idles, ενός από τα πιο “hot” ονόματα της σύγχρονης post-punk σκηνής.
Είναι ο εξαγριωμένος και “brutal” τρόπος έκφρασής σας μέσω της μουσικής, μία αντανάκλαση της καθημερινότητάς σας στην Αγγλία κατά κάποιον τρόπο;
Ποτέ δε θέλαμε να κάνουμε μεγάλες, άμεσες δηλώσεις μέσω των τραγουδιών μας και το τελευταίο μας album ‘Out Here On The Fringes’, έχει ως στόχο να συλλάβει πολλές καθημερινές παρατηρήσεις από την άκρη μιας πόλης. Αυτή, φυσικά, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το Λονδίνο, αλλά με κάποιους τρόπους και διαφορετικές αναγνώσεις, θα μπορούσε να καθολικευτεί και να διαβαστεί και ως πολλές διαφορετικές πόλεις. Δεν θα έλεγα κατ ‘ανάγκη ότι είμαστε ιδιαίτερα θυμωμένοι άνθρωποι, αν και υπάρχουν αναφορές και χειρονομίες σε κοινωνικά ζητήματα ή προβλήματα σε ορισμένους στίχους μας. Με μια ζωντανή αίσθηση, πάντα μας αρέσει ο τρόπος με τον οποίο αυτή η ξέφρενη ενέργεια μπορεί να αναπηδήσει πέρα δώθε ανάμεσα σε ένα ακροατήριο, και είναι ωραίο να βλέπεις ανθρώπους να ανταποκρίνονται με φυσικό τρόπο στη μουσική.
Ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις και τα συναισθήματά σας έπειτα από την προ ολίγων ημερών ανακοίνωση του Brexit;
Είναι απλά τόσο απογοητευτικό και λυπηρό. Πρώτον, το γεγονός ότι το επιχείρημα «υπέρ» επικεντρώνεται τόσο συχνά στη χρηματοδότηση, είναι τόσο κοντόφθαλμο. Δεν θα έχουμε ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα όταν βρισκόμαστε μέχρι το λαιμό στο νερό- το οποίο θα έρθει νωρίτερα απ’ όσο νομίζουμε με τον τρόπο που αλλάζει και καταστρέφεται το περιβάλλον. Η εκστρατεία χτίστηκε επίσης πάνω στις μειοψηφίες των «άλλων» και επικαλέστηκαν τη νοσταλγία για να ξυπνήσουν κάποιο είδος μεταπολεμικής μνήμης με ροδόχρους χρώμα- είναι πραγματικά αποτρόπαιο. Είμαστε ένα έθνος που ανέκαθεν χτίστηκε και θεμελιώθηκε στην κινητικότητα των ανθρώπων, γι ‘αυτό η προτεινόμενη πρόταση για μια «πρωτότυπη» Βρετανία είναι γελοία. Είναι επίσης τόσο εύκολο να ξεχάσουν τις φρικαλεότητες της αποικιοκρατίας, που συνέβησαν όταν η Βρετανία κατέλαβε και λεηλατούσε το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου.
Ονομάστε μου δύο rock “n” roll θρύλους και δύο ανερχόμενες μπάντες με τις οποίες θα σας άρεσε να μοιραζόσασταν το ίδιο stage.
Με όρους παιδικής ηλικίας, νομίζω ότι και ο Johnny και εγώ θα θέλαμε να βρισκόμαστε στο line up δίπλα στους Deftones (θα παίξουμε παρεμπιπτόντως σε ένα festival μαζί τους το καλοκαίρι), ίσως και με τους Protomartyr, καθώς είναι απλώς μια φανταστικά δημιουργική μπάντα. Όσον αφορά τα ανερχόμενα συγκροτήματα, μπορεί να είναι ήδη αρκετά «ανεβασμένοι», ωστόσο ελπίζω ότι θα παίξουμε με τους φίλους μας Dry Cleaning σύντομα και φυσικά υπάρχει και μια μπάντα την οποία εκτιμάμε πολύ, που ονομάζεται Polevaulter και βρέθηκε μάλιστα σε περιοδεία μαζί μας.
Μπορείτε ν’ απαριθμήσετε τις φορές κατά τις οποίες οι γείτονές σας είπαν, είτε ως ανήσυχοι, τσιτωμένοι έφηβοι, είτε ως μέλη των JOHN, να «βγάλετε τον σκασμό»;
Παραδόξως, πρόσφατα συνέβη το αντίθετο, καθώς είχαμε μία ελαφρώς μεθυσμένη πολωνική «εισβολή» από έναν φιλαράκο, που μπήκε στην αίθουσα πρόβας για να μας πει ότι αγάπησε τον ήχο μας. Πραγματικά μας έφτιαξε το βράδυ.
Ποια θα περιγράφατε ως την πιο αξιομνημόνευτη στιγμή της καριέρας σας έως τώρα;
Το να περπατάμε στη σκηνή μπροστά σε ένα sold-out ακροατήριο στο Bataclan στο Παρίσι (με τους IDLES) ήταν σίγουρα μία από τις πιο ξεχωριστές μας στιγμές, καθώς και η συνάντησή μας με το θρυλικό ραδιοφωνικό σταθμό KEXP του Σιάτλ, ή ίσως ο Iggy Pop όταν είπε (με τον χαρακτηριστικό του τόνο) ότι το πρόσφατο single μας “Future Thinker” είναι υπέροχο, στο BBC. Έχουν υπάρξει τόσες πολλες στιγμές φέτος, που είναι πραγματικά τρομερό.
Έχοντας τη χαρά να παίξετε μαζί με τους IDLES, ποια θεωρείτε πως είναι εκείνα τα συστατικά που τους καθιστούν τόσο ελκυστικούς, στη σύγχρονη, διανθισμένη post-punk σκηνή;
Νομίζω ότι είναι ακόμη πιο ισχυροί, όταν δημιουργούν ένα φανταστικό συνονθύλευμα καθημερινής γλώσσας και εικόνων, εναλλάσσοντας ταυτόχρονα το εύστροφο και με το «αγενές» λεξιλόγιο, μερικές φορές ακόμη και μέσα στην ίδια πρόταση.
Τι να περιμένουμε από εσάς έπειτα από την κυκλοφορία του θερμά υποδεχούμενου album “Out Here On The Fringes”;
Κυκλοφορήσαμε αρχικά το “God Speed” στο The National Limit το 2017, και τώρα είναι η ώρα να συνεχίσουμε να στηρίζουμε το νέο μας album “Out Here On The Fringes”, με πολλές ακόμη live εμφανίσεις εντός του χρόνου (δεδομένου ότι κυκλοφόρησε μόλις τον Οκτώβριο του 2019. Είμαστε ακόμη πολύ χαρούμενοι που εργαζόμαστε πάνω σε νέο υλικό, αδημονώντας για το τι θα μπορούσε να προκύψει από αυτό.
Ως «στοχαστές του μέλλοντος», όπως το ομώνυμο track σας “Future Thinkers” αναφέρει, ποιες είναι οι κομβικότερες ανησυχίες σας για το μέλλον;
Είναι πραγματικά αδύνατο να μην ανησυχούμε για το μέλλον του περιβάλλοντος και να ελπίζουμε ότι μεγαλύτερες αλλαγές θα γίνουν με ταχύτερο ρυθμό, προκειμένου να επιβραδυνθούν οι επιζήμιες επιπτώσεις της ανθρώπινης ζωής. Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι έχουν συνηθίσει και επαναπαυθεί με τα προνόμια της βιομηχανοποιημένης ζωής και απλά δεν μπορούν να δουν τι συμβαίνει πέρα από αυτό. Κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσουμε ότι δε μπορούμε να έχουμε τα πάντα διαρκώς κι αυτή η συνειδητοποίηση πρέπει να ενθαρρυνθεί από την κυβερνητική νομοθεσία.
Ποιες είναι οι πιο εμπνευστικές στιγμές σας όταν δημιουργείται νέο υλικό, εκείνες που καθοδηγούνται από ευχάριστα ή δυσάρεστα κι επίπονα συναισθήματα;
Απλά απολαμβάνουμε πραγματικά να βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο και να ακολουθούμε την ιδιομορφία της δημιουργικής διαδικασίας. Ο Johnny ή εγώ, ποτέ δεν φέρουμε ένα πλήρως διαμορφωμένο τραγούδι στην αίθουσα πρόβας, οπότε πρόκειται για μια υπόθεση που διαδέχεται ορισμένα τραβήγματα «σκανδάλης» και προσπαθεί να συλλάβει την έκπληξη που αποτυπώνεται, όταν αυτή εμφανίζεται στο χώρο. Νομίζω ότι ακόμα και τα αρνητικά συναισθήματα μετατρέπονται σε θετικά στη διαδικασία γραφής, και είναι μια θετική πρόκληση να γράφουμε περιτριγυρισμένοι από αυτά τα συναισθήματα. Το τραγούδι γίνεται ένα μικρό παζλ προς επίλυση.
Παρ’όλο που ο ήχος σας είναι τόσο δυνατός και καθαρός, έχετε ποτέ αισθανθεί ως τα μοναδικά δύο μέλη των JOHN, ότι «κάτι λείπει»;
Όχι, πάντα καταλαβαίνουμε τους περιορισμούς μας και, ευτυχώς, οι προφήτες του «πού είναι ο μπασίστας σας», φαίνεται ότι έχουν εξαφανιστεί στο δάσος αυτές τις μέρες, πιθανώς να φτιάχνουν bass guitars από τα δέντρα.
Πώς ακούγεται η pop ή η R n’ B μουσική σε κάποιον που παίζει τόσο «σκληρά» όσο εσείς;
Υπάρχει άφθονη καλή pop και R&B μουσική στον κόσμο. Η ποικιλία είναι το καρύκευμα της ζωής άλλωστε, όπως λένε.
Εάν δεν ήσασταν μέλη ενός συγκροτήματος, τι άλλο θα θέλατε να είστε; Ζείτε αποκλειστικά από τη μουσική;
Παράλληλα με τους JOHN, ο John Newton (Drums / Vocals) εργάζεται ως visual artist, έχοντας λάβει μεταπτυχιακό δίπλωμα στο Critical Practice, από το Royal College of Art του Λονδίνου πέρυσι. Ο Johnny Healey (Guitar) συνεργάζεται στο δικό του εργαστήριο ως αναπαλαιωτής επίπλων (που ονομάζεται 3 Restorers) με επίκεντρο την αποκατάσταση παλαιών, vintage ή μοντέρνων επίπλων.
***ENGLISH VERSION***
Is the “furious”, brutal and aggressive way of expressing yourselves through your music, a reflection of your everyday life in England somehow?
I’ve never wanted to make large direct statements through our songs, and our latest album ‘Out Here On The Fringes’ aims to capture numerous everyday observations from the edge of a city. This could, of course, be presumed as London, but in some ways, in could be read as many different cities. I wouldn’t necessarily say that we’re particularly angry people, although there are gestures to social issues or problems throughout certain lyrics. In a live sense, I’ve always like the way that this frantic energy can bounce back and forth to an audience, and it nice to see people responding physically to the music.
What are your first thoughts and feelings just a few days after the Brexit announcement?
It’s just so disappointing and sad. Firstly, the fact that the argument ‘for’ is so often centered around finance, is so short-sighted. We won’t have a financial system when we’re up to our necks in water – which will come sooner than we think with the way the environment is changing. The campaign was also built upon ‘othering’ minorities, and they’ve used nostalgia to try to awaken some kind of rose-tinted post-war memory – it’s genuinely sickening. We’re a nation that has always been built on the movement of people, so this proposed suggestion of an ‘original’ Britain is ridiculous. They’re also so quick to conveniently forget the atrocities of colonialism, that occurred when Britain outwardly occupied and plundered much of the rest of the world.
Name me two legends of rock “n” roll and two rising bands you’d like to play next to.
For childhood’s sake, I think both Johnny and I would both like with line up next to Deftones (we will play a festival with them in Summer), then perhaps Protomartyr, as they’re just a fantastically creative band. In terms of rising bands, they’re already well on the ‘up’, but I hope we get to play with our pals Dry Cleaning soon, and we’ve just had a band called Polevaulter on tour with us, and they’re great, so they’ll do as the second.
Can you count the times your neighbours asked you, either as anxious, pissed-off teenagers or as members of JOHN, to “shut the f*ck up” ?
We’ve actually had the opposite more recently, we had a slightly intoxicated Polish chap walk in to our rehearsal room to tells us that he loved it. It made our night.
Which would you describe as the most memorable moment of your career so far?
Walking on stage to a sold out audience at Bataclan, Paris (with IDLES) was certainly up there, our session for Seattle’s legendary radio station KEXP, or perhaps Iggy Pop saying (in his character tone) that our recent single ‘Future Thinker’ was ‘great’ on the BBC. There have been so many this year, which is really humbling.
Having the pleasure of playing with IDLES, which do you think are those “components” that make them so appealing in the modern, blooming post punk scene?
I think they are most potent when they create an imaginary patchwork of everyday language and images, simultaneously switching between the intelligent and the irreverent – sometimes within the very same sentence.
What to expect next from you, after the release of your warmly-received album “Out Here On The Fringes”?
In 2017, we released ‘God Speed in The National Limit’, and now it’s time to continue supporting our new album ‘Out Here On The Fringes’ with plenty of live dates throughout the year (as it was only released in October 2019). We are also very pleased to be working new material, with half an eye on what it might become.
As future thinkers, like your homonymous track “Future Thinker” says, what are your concerns about the future?
It’s really impossible not to worry about the future of the environment, and hopefully larger changes can happen at a faster pace in order to slow the damaging effects of human life. Sadly, many people have become accustomed and spoilt with the privileges of industrialised life – and simply can’t see beyond it. At some point we’re going to have realise that we can’t have everything all the time, and this realisation needs to be encouraged by government legislation.
What are your most inspirational moments while creating new piece of music, those being guided by positive or negative emotions?
We just really enjoy getting in a room and following the whim of the creative process. Johnny or I never bring a fully formed song in to rehearsal room, so it’s a case following certain triggers and trying to capture the surprise when it appears in the space. I think that even the negative emotions become positively spun through the some writing process, and it’s a positive challenge to write around these feelings. The song becomes a little puzzle to solve.
Even though your sound is so loud and clear, have you ever felt as the only two members of a band, that “something’s missing” ?
No, we’ve always understood our limitations, and thankfully the ‘where’s your bassist’ prophets seem to have disappeared into the woods these days, presumably to carve bass guitars out of the trees.
How does pop or RnB music sounds to someone who plays as heavy as you?
There’s plenty of great pop and RnB in the world, and variety is the spice of life as they say.
If you weren’t musicians, what else would you like to be? Do you live exclusively from music?
Alongside JOHN, I – John Newton (Drums /Vocals) – work as visual artist, having received a Masters Degree in Critical Practice from The Royal College Of Art, London last year. Johnny Healey (Guitar) co-runs his own workshop as a furniture restorer (called 3 Restorers) focussing on the restoration of antique, vintage or modern furniture.