Οι Dropkick Murphys, το συγκρότημα συνώνυμο της εργατιάς και του μετανάστη στη Βοστώνη, επιστρέφει για τέταρτη φορά στην Αττική γη, στα πλαίσια του Athens Rocks Festival 2022, παρέα με τα ξαδερφάκια τους from down under The Rumjacks, αλλά και τους δικούς μας Villagers of Ioannina City και τους Fundracar.
Πολλοί από εσάς που τους παρακολουθήσατε ζωντανά στις τρεις προηγούμενες επισκέψεις τους στην Αθήνα και πρόκειται να το κάνετε και τώρα, ξέρετε ότι η μπάντα έχει ιστορία που ξεκινάει πολύ πριν την εμφάνισή τους με το “I’m Shipping Up To Boston” στο πολύ καλό “The Departed” του Martin Scorsese αλλά και ότι έχουν και άλλα κομμάτια στην πλούσια δισκογραφία τους πέρα από το “Rose Tattoo”. Σαν γνήσιοι Ιρλανδοί, οι Dropkick Murphys τρέφουν μεγάλο σεβασμό και δίνουν μεγάλη βάση στην Ιρλανδέζικη παράδοση αλλά στις πλούσιες ιστορίες των Ιρλανδών μεταναστών στη Βοστώνη.
Μία από αυτές ιστορίες κρύβεται πίσω και από την ονομασία της μπάντας η οποία εμπνεύστηκε από ένα υπαρκτό πρόσωπο και για πολλούς Βοστωνέζους, μύθο της πόλης της Μασαχουσέτης. Ο John “Dropkick” Murphy, ήταν ένας παίκτης του αμερικάνικου football, παλαιστής, πυγμάχος αλλά και προπονητής πυγμαχίας, ο οποίος διατηρούσε ένα boxing camp τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 στη Βοστώνη. Πολλοί όμως πυγμάχοι του, αντιμετώπιζαν προβλήματα αλκοολισμού και πολλές φορές κατέβαιναν στους αγώνες μεθυσμένοι. Ο Murphy, προσπαθώντας να βρει τρόπους να τους κρατήσει νηφάλιους, στο τέλος μετέτρεψε το boxing camp του σε κάτι σαν ένα πρώιμο κέντρο αποτοξίνωσης από το αλκοόλ και κάπως έτσι έγινε ένας μύθος για την πόλη της Βοστώνης.
Τέτοιες όμορφες ή και όχι, ιστορίες, κρύβονται πίσω κι από αρκετά τραγούδια του συγκροτήματος. Ξεχωρίσαμε πέντε από αυτά:
Johnny, I Hardly Knew Ya (The Meanest of Times): Πρόκειται για ένα αντιπολεμικό κομμάτι του 1860 και λέει την ιστορία ενός άνδρα που έφυγε για τον πόλεμο από την προοπτική της αγαπημένης του την οποία και άφησε πίσω. O Johnny δεν επιστρέφει ως ήρωας, αλλά ακρωτηριασμένος και παραμορφωμένος και με τη ζωή του πλέον κατεστραμμένη από τον πόλεμο. Έχει εκτελεστεί και από τους Irish Rovers αλλά και τη μεγάλη Joan Baez και πολλούς ακόμη καθότι παραδοσιακό. Το ακούσαμε και στο Sons of Anarchy.
Tessie (The Warrior’s Code): To “Tessie” είναι ένα παραδοσιακό κομμάτι της εποχής του Vaudeville, ένα θεατρικό είδος το οποίο έγινε πολύ δημοφιλές στα τέλη του 19ου αιώνα και ως τη δεκαετία του 1930 σε Ηνωμένες Πολιτείες και Καναδά. To συγκεκριμένο κομμάτι λοιπόν τραγουδούσε εκείνη την εποχή στο Fenway Park μια παρέα υποστηρικτών των Red Sox, της ομάδας baseball της Βοστώνης. Το “Tessie” σταμάτησε να τραγουδιέται το 1918, την τελευταία χρονιά που οι Red Sox κέρδισαν το πρωτάθλημα baseball στις Η.Π.Α. Οι Dropkick Murphys ανέλαβαν να το ηχογραφήσουν ξανά το 2004 κατόπιν αιτήματος της ομάδας, η κατάρα έσπασε καθώς οι Red Sox κέρδισαν εκείνη τη χρονιά μετά 86 χρόνια το πρωτάθλημα και τελικά έγινε ο επίσημος ύμνος της ομάδας. Η άσχετη πληροφορία: το original κομμάτι μιλάει για μια γυναίκα που μιλάει σε ένα παπαγάλο…
The Fields of Athenry (Blackout): Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι μια παραδοσιακή ιρλανδέζικη μπαλάντα τοποθετημένη στην περίοδο του Μεγάλου Λιμού της Ιρλανδίας (1845-1849). Πρωταγωνιστής ο Michael από το Athenry της επαρχίας του Galway, o οποίος έκλεψε για να ταΐσει την οικογένειά του και καταδικάστηκε να μεταφερθεί στο Botany Bay της Αυστραλίας, τόπος εξορίας για πολλούς κατάδικους του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιρλανδίας εκείνη την περίοδο.
Worker’s Song (Blackout): Αυτό που λέει. Το κομμάτι είναι αφιερωμένο στην εργατική τάξη, όχι μόνο στην Αμερική αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Περιγράφει τον αγώνα των εργατών σε ολόκληρη την ιστορία αλλά και τη διαχρονική εκμετάλλευση τους από το κεφάλαιο. Είπαμε, οι Murphys τιμούν την ιστορία τους. Σε μια χώρα χτισμένη πάνω στο μόχθο του εργάτη, δε θα μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς. Πάντα επίκαιρο.
I’m Shipping Up To Boston (The Warrior’s Code): Κι επειδή το ζητήσατε…ίσως το πιο γνωστό κομμάτι της μπάντας, το οποίο τους εκτίναξε σε δημοτικότητα παγκοσμίως, καθώς όπως αναφέραμε πιο πάνω, έπαιξε στο “The Departed” του Martin Scorsese. Γραμμένο από τον Woody Guthrie, ενός στιχουργού του οποίου τα περισσότερα κομμάτια δεν ηχογραφήθηκαν ποτέ. Εικάζεται πως έχει γράψει στίχους για χιλιάδες κομμάτια. Πολλές δεκαετίες μεγάλοι καλλιτέχνες ζητούσαν πρόσβαση στο αρχείο του Guthrie, όπως ο Elvis Costello και ο Bruce Springsteen. Οι Murphys εξασφάλισαν την άδεια της εγγονής του Guthrie και γράψανε μουσική για αυτό το κομμάτι το οποίο μιλάει για έναν ναύτη ο οποίος χάνει το ξύλινό του πόδι σε ένα ατύχημα και σαλπάρει για τη Βοστώνη για να βρει…το ξύλινο του πόδι, τι άλλο. Το κομμάτι μετράει κάποια εκατομύρια ψηφιακών πωλήσεων και πλέον θεωρείται κάτι σαν ανεπίσημος ύμνος για τους Ιρλανδούς της Αμερικής.
Υ.Γ. Και αν οι ιστορίες δε σε πολυνοιάζουν, οι Dropkick Murphys θα μπορούσαν να είναι και είναι σημαντικοί μόνο και μόνο από το παρακάτω. Και επειδή ζούμε σε περίεργους καιρούς, καλό είναι να γίνουμε όλοι λίγο σαν τους Dropkick Murphys.