Τα Μωρά στη Φωτιά και ο Στέλιος Σαλβαδόρ είναι από τα σχήματα που σαφώς έχουν αφήσει ιστορία στο χώρο της ελληνικής ροκ αλλά είναι μια ιστορία ζωντανή που ακόμα και τώρα κερδίζει το κοινό. Οι πόρτες άνοιξαν 10 και μέχρι τις 11 και κάτι το Κύτταρο γέμισε από άκρη σε άκρη με κοινό απο κάθε δημογραφική ομάδα, αναμένοντας τη σκηνή να πάρει φωτιά.
Ανταπόκριση: Παύλος Λιάγκας / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Η βραδιά ξεκίνησε με τα Μωρά να παίζουν και να δίνουν “Υποσχέσεις” και “Τα είδωλα”. Το κοινό εδώ άρχισε να ζεσταίνεται χτίζοντας ραγδαία την ατμόσφαιρα για αυτό που θα ακολουθούσε. “Σαλονίκη” και “Γκρίζο Background” πήραν τη σκυτάλη από όπου και το κοινό έκλεψε το μικρόφωνο τρόπο τινά από τον Σαλβαδόρ κρύβοντας τον με την ένταση που τραγουδούσε τα κομμάτια στίχο με στίχο πράγμα το οποίο έδωσε ένα ανεκτίμητο χαμόγελο στον Στέλιο και μια μεγάλη έκπληξη σε εμένα όπου σκεφτόμουν ότι η κατάσταση κλιμακώνεται πολύ γρήγορα. Το σημείο καμπής όμως ήταν το “Βαβυλωνία”, πέμπτο κομμάτι στο σετ με το χαρακτηριστικό του ριφ και τα γκρουβάτα ντραμς ξεχώρισε λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα αλλά όχι μόνο αυτό. Από εκεί και πέρα και για τα επόμενα 11 τραγούδια η κατάσταση είχε γίνει εκρηκτική. Κάτω από τη σκηνή είχε αρχίσει να γίνεται ένα από τα πιο παθιασμένα πιτ που έχω δει βλέποντας και κοπέλες να συμμετέχουν, μπλούζες να βγαίνουν και κόσμο να κάνει crowd surf και stage diving. Είδα κόσμο ελεύθερο από κάθε έγνοια να γίνεται ένα με τη μουσική και αυτή είναι η πιο ακατέργαστη και όμορφη μορφή της ροκ αυτή η πηγαία ενέργεια που έγινα μάρτυρας και δεν έχω δει ξανά. Η κατάσταση ήταν ένα φρενοκομείο που χαιρόσουν να ‘σαι μέρος του. Στο μυαλό μου ίσως μόνο τα πρώτα live των Stooges θα μπορούσαν να ήταν έτσι. Το σετ ήταν τιτάνιο και ακόμη βρίσκονταν μόλις στα μισά.
Ήδη είχαν ακουστεί κομμάτια από όλη τη δισκογραφία της μπάντας και από τη τελευταία δουλεία της το “Χρυσό κλειδί” όταν έσκασε το “Αδρεναλίνη” που περίμενα χρόνια να ακούσω live και δεν απογοήτευσε. Το κοινό από εδώ και πέρα είχε κατεβάσει λίγο ρυθμό μόνο και μόνο γιατί κουράστηκε από τη προηγούμενη ένταση του χωρίς αυτό να σημαίνει οτι σταμάτησε να δίνει την ενέργεια του. Το σετ συνέχισε με άλλα 11 κομμάτια όπως το “Ηρωίνη” “Μανιφέστο”, “Φανκ Πάθη” κ.α κλείνοντας το προγραμματισμένο σέτ της μπάντας με το πιο αργό σε σύγκριση με τα υπόλοιπα ” Όνειρο” γύρω στις 1 και μισή μετά από δυο μιση ώρες πάνω στη σκηνή. Αυτό δεν ήταν το τέλος όμως η μπάντα απτόητη ήταν έτοιμη να δώσει και άλλα και μετά και από την απαίτηση του κοινού έπαιξε για άλλη μια φορά τα “Third uncle”, “Κάτω στην πόλη”, “Σκυλίσια μέρα”, και “Μανιφέστο” με 15 άτομα να ανεβαίνουν στη σκηνή μαζί με τα Μωρά για το φινάλε.
Πρέπει σε αυτό το σημείο όμως να μιλήσω και για τον καλογυαλισμένο ήχο της μπάντας καθώς και το άρτιο performance. Όλη η μπάντα ήταν σαν καλολαδομένη μηχανή με κομμάτια αρκετά απαιτητικά και ποικιλότροπα στο ύφος. Το τελευταίο διάστημα τα Μωρά εχουν υιοθετήσει αρκετά και τα πνευστά στις συναυλίες τους που μόνο προσθέτουν και στον ήχο αλλά και στη σκηνική παρουσία τους μπλέκοντας τα με τις κιθάρες και συχνά και με το Synthesizer σε ένα αρκετά ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Επίσης ο Σαλβαδόρ με το δικό του μοναδικό ύφος ήταν ο φιλόξενος οικοδεσπότης της βραδιάς δίνοντας όλο του τον εαυτό με ευχαρίστηση πράγμα που επίσης προσθέτω στα θετικά της εμφάνισης. Τα Μωρά στη Φωτιά είναι μια μπάντα που είτε σου αρέσουν είτε όχι θα περάσεις καλά στις συναυλίες τους και αυτό είναι η δύναμη τους. Πρωτοπόροι στον ελληνόφωνο στίχο και άξιοι συνεχιστές με μεράκι του οράματος τους αποτελούν παράδειγμα. Μακάρι να έβλεπα και από νεότερες μπάντες το χαμό που είδα τη νύχτα της Παρασκευής στο Κύτταρο και αυτή την αλληλεπίδραση κοινού και καλλιτέχνη.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ