Τις προηγούμενες ημέρες θα παρατηρήσατε ότι με συνεντεύξεις, ανακοινώσεις της διοργάνωσης και αρκετά posts στη σελίδα μας στο Facebook , ασχοληθήκαμε με τα φετινά “Μουσικά Κύματα” που, εδώ και αρκετά χρόνια, διεξάγονται στον πολύ καλό χώρο της πρώην αμερικάνικης βάσης στη Νέα Μάκρη υπό άριστες συνθήκες δεδομένων των οικονομικών δυνατοτήτων που έχει η διοργανώτρια αρχή στη διάθεσή της. Η διήμερη διάρκεια επανήλθε φέτος και, αν δεν απατώμαι, ίσως ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού που είδαμε τόσες πολλές μπάντες, κάτι το οποίο αντιστάθμισε την απουσία ενός, ας το πούμε, εμπορικού ονόματος όπως πέρυσι και πρόπερσι οι Planet Of Zeus και Nightstalker αντίστοιχα.
Κείμενο: Χρήστος Ζαρκαδάκης
Φωτογραφίες: Karla Trainer
Το ξεκίνημα της ημέρας και η άφιξή μας στο χώρο συνέπεσαν με την αρχή του set των Sarcastic Obedience, οι οποίοι, στο λιγοστό χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους, κατάφεραν να καταθέσουν τις ιδέες του στο σανίδι του χώρου της Νέας Μάκρης με τον Thrash/Death ήχο τους παρά τη ζέστη και τον ήλιο που βάραγε αλύπητα από τις πέντε το απόγευμα. Οι ηχητικές τους επιρροές, τολμώ να πω, περισσότερο ευρωπαϊκές παρά αμερικάνικες στην τεχνοτροπία τους.
Όλα αυτά, για να δώσουν τη θέση τους στους πιο έμπειρους Still Falling, των οποίων η παρουσία έγινε αισθητή και κατά τη διάρκεια της χειμερινής season σε αρκετά live αλλά και από την παρουσία του τραγουδιστή Μάριου, ο οποίος ήδη τα πηγαίνει πολύ καλά συνοδεύοντας στα φωνητικά την Elina στο άλλο του συγκρότημα, τους Seduce The Heaven. Progressive/ melodic Death Metal δηλώνουν ότι παίζουν τα παιδιά και αυτό έπραξαν στη σκηνή της Πρώην Αμερικάνικης Βάσης και αυτή τη φορά μου φάνηκαν πιο δεμένοι και πιο ωμοί σε σχέση με την εμφάνισή τους τον Απρίλιο, που είχα την τύχη να τους δω τελευταία φορά. Οι φίλοι του είδους, δείτε τους Live, σε κλειστό χώρο και δε θα χάσετε.
Next in line, το μοναδικό καθαρό grindcore σχήμα του διημέρου, οι Progress Of Inhumanity ανέβηκαν στη σκηνή με όλα τα χαρακτηριστικά και τις αρετές του ήχου που επέλεξαν να παίξουν, την ταχύτητα, τη σύντομη διάρκεια των κομματιών τους αλλά και τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ξεχώρισα, περισσότερο απ’ όλα, τη δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες, όσο βέβαια το επέτρεπε ο μέτριος ήχος που είχαν.
Σε αντίθεση με τη σειρά που ανακοινώθηκε, στη σκηνή ανέβηκαν επόμενοι οι Potergeist, λίγες εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου, του πολύ καλού Muddy Mermaids, για να καταθέσουν στη σκηνή rock n’ roll και λάσπη. Για μία ακόμη φορά ορεξάτοι, για μία ακόμη φορά δίδαξαν rock n’ roll και κατάφεραν να φέρουν πολύ κόσμο από τη σκιά, στην εξέδρα ή και μπροστά από τη σκηνή για να χτυπηθεί με τη μουσική τους. Η απόδοση της μπάντας κρίνεται ως πολύ παραπάνω από ικανοποιητική ενώ οι Alex στα φωνητικά και Tolis στα τύμπανα έδωσαν ένα οργιώδες show. Θεωρώ, πως το όνομά τους θα ακουστεί ακόμη παραπάνω στους επόμενους μήνες και το εύχομαι.
Οι ταχύτητες κατεβαίνουν και τη σκηνή πιάνουν οι doom metallers Infidel και μπορώ να πω ότι εδώ ένιωσα κάπως περίεργα καθώς βρέθηκα στην περίεργη θέση να καταθέσω την κριτική μου για δύο από τους ανθρώπους που διάβαζα από μικρός τα κείμενά τους στο Metal Hammer και έπιασα το μικρόβιο του…”κριτικού”, όπως πολλοί από μας, τον Γιάννη Πούσιο που ήταν στα φωνητικά και τον μεγάλο δάσκαλο του κείμενου και της φωτογραφίας, τον Χρήστο Κισατζεκιάν που ήταν στο μπάσο. Είχαν σύμμαχό τους τον ήλιο που έπεφτε αλλά και τον πολύ καλό τους ήχο και κατάφεραν να δώσουν τις απαραίτητες δυνατές δονήσεις στον χώρο με τη μουσική τους που περιείχε αρκετά τεχνικά στοιχεία πέραν των καθαρών doom επιρροών τους.
Όλα αυτά, για να επανέλθουμε στον ακραίο ήχο με τους Slavebreed, μία παραδοσιακή δύναμη του εγχώριου grindcore που συνδυάστηκε αρμονικά με το hardcore και το punk. Highlight της χρονιάς για τους ίδιους θεωρώ πως ήταν το support που έκαναν στους Entombed τον Ιανουάριο στο An και έκαναν αυτό που, για μένα, είναι σημαντικό για κάθε μπάντα. Κατάφεραν να πείσουν με την παρουσία τους ακόμη και άτομα που δεν ακούν τον ήχο τους. Άριστοι τεχνικά και δαιμόνιοι πάνω στη σκηνή έκαναν μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του διημέρου, στη Νέα Μάκρη.
Το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά και ένα από τα εγχώρια καμάρια του progressive, post metal ανέβηκε στη σκηνή. Οι Tardive Dyskinesia, μας προετοίμασαν, συναισθηματικά τουλάχιστον, για το γεγονός ότι το τρίτο τους album έρχεται σύντομα. Το γεγονός ότι έπαιζαν εντός έδρας τους έδωσε άλλο αέρα και, όπως ήταν λογικό, κατάφεραν να έχουν τον περισσότερο κόσμο μπροστά στη σκηνή. Ατάκα της ημέρας; “Αυτός ο διάολος ο Μάνθος…”, ο εμπνευστής της ατάκας θα μείνει ανώνυμος αλλά θα μείνει και απολύτως σωστός αφού ο frontman της μπάντας και υπεύθυνος για όλη τη διοργάνωση, έσπειρε στη σκηνή -ενώ τον έβλεπα μπροστά από τη σκηνή σε ΚΑΘΕ μπάντα της ημέρας- δίνοντας στον θεατή αυτό που ήθελε με τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας να αποτελούν άξιους συμπαραστάτες τους. Μπράβο τους.
Τελευταίοι, οι Need, είχαν το δύσκολο έργο να ακολουθήσουν την εμφάνιση των προαναφερθέντων local heroes. Για μένα, το κατάφεραν. Μία από τις μπάντες του διημέρου που περίμενα πώς και πώς να δω ανέβηκε στη σκηνή και δεν απογοήτευσε κανέναν από όσους τους είδαν, παρότι οι φίλοι του progressive/heavy metal ήχου τους δεν αποτελούσαν πλειοψηφία. Με πολύ καλό ήχο, με πολύ καλούς παίχτες σε κάθε όργανο αλλά και στα φωνητικά, άφησαν ευχαριστημένους, θαρρώ, και τους πιο απαιτητικούς, βγάζοντας στο σανίδι την εμπειρία τους από τις εμφανίσεις τους στην Ευρώπη αλλά και σε σημαντικά events όπως το Sonisphere ή το support που έκαναν τον περασμένο Οκτώβριο στους Symphony X.