Οι IAMX, με τη στιχουργική θεματολογία τους, την σκοτεινή ατμοσφαιρική εσάνς τους και τις δυναμικές ερμηνείες τους επί σκηνής προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα κλίμα μυσταγωγίας… Κρίμα, ωστόσο, γιατί η προσέγγισή τους καταλήγει να φαντάζει με το rock’n’roll όνειρο ενός εφήβου, διαποτισμένο στην υπερβολή και την ανούσια φανφάρα…
Aνταπόκριση: Μαρίλη Κουλολιά / Φωτογραφίες: Αθηνά-Μαρία Καρπαθιωτάκη (περισσότερες εδώ)
Η έναρξη της συναυλίας πραγματοποιήθηκε λίγο μετά τις 21:30, με το κοινό να εισέρχεται στον χώρο, φυσικά θεματολογικά ενδεδυμένο, προκειμένου να ενισχύσει την όλη αισθητική του αγνώστου X, ενός πάντα μεταβλητού και κάπως μυστήριου αριθμού.
Τα μέλη του συγκροτήματος παρουσιάζονταν συστηματικά επί σκηνής, με τον Chris Corner να κάνει την εμφάνισή του τελευταίος. Τα γυμνόστηθα κορίτσια της ντεκαντάνς (Janine Gezang, Sammi Doll) κοπανιώνταν ανήλεα στον ρυθμό των αχαλίνωτων beats, φλερτάροντας κάπως με την ιδέα της υπερβολής, δίνοντας εν μέρει την εντύπωση της υπεπροσπάθειας στην προσέγγιση της σεξουαλικής πρόκλησης… κατά ένα τρόπο που μόνο σέξι δε θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις.
Ερμηνείες χλιαρές, fusion ηλεκτρονικών στοιχείων υπέρ του δέοντος, κιτς αισθησιασμός και εικόνες ασυνάρτητες μεταξύ τους να προβάλλονται στης οθόνες και δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα κάπως… παράταιρη. Βέβαια, ίσως και αυτός ο παράτολμος συνδυασμός φαινομενικά ασυνάρτητων μεταξύ τους στοιχείων να αποτελεί και το δυνατό σημείο του εν λόγω σχήματος. Ο κόσμος που παρευρέθηκε στη συναυλία, ως cult following, έδειξε να απολαμβάνει κάθε λεπτό των ερμηνειών τους. Συγχρονισμένα, χειροκροτήματα κατά τη διάρκεια εκτέλεσης των κομματιών λειτουργούσαν συνοδευτικά, ενώ επευφημίες και θερμή ανταπόκριση από μέρος του κοινού ακολουθούσαν τη λήξη τους. Ένας χορευτικός πανζουρλισμός από το ετερόκλητο ηλικιακό φάσμα που παρευρέθηκε στη συναυλία, λειτούργησε ως αποδεικτικό της δημοφιλίας τους συγκροτήματος στο γενικότερο ηλικιακό εύρος.
Μετά το κυρίως set, που περιλάμβανε κομμάτια από όλο το δισκογραφικό φάσμα το συγκροτήματος, τροποποιημένα φυσικά για την περίσταση της συναυλίας, ακολούθησε το encore. Mε το κοινό, να παραμένει διψασμένο για περισσότερη μουσική, περισσότερο χορό, περισσότερη σουρεάλ παραζάλη…
Φυσικά, το encore έληξε σύντομα, και δεν ακολουθήθηκε από ένα δεύτερο- όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί. Ο χώρος ξεκίνησε συστηματικά να αδειάζει με μια μερική απογοήτευση να διαγράφεται στα πρόσωπα των παρευρεθέντων, που εμφανώς επιθυμούσαν περισσότερη μουσική.
Εγώ, από την άλλη είχα μείνει με την απορία «Πώς ένα concept τόσο αρεστό στον κόσμο, μπορεί να φαντάζει σε μεμονωμένα άτομα τόσο ανιαρό ή και αδιάφορο;» Μάλλον οι IAMX είναι ένα μουσικό σχήμα που δεν κάνει για όλα τα γούστα, αλλά από τη στιγμή που αρέσκεσαι στον ήχο τους, μάλλον εντοπίζεις κάτι σ’αυτόν που νοηματοδοτεί την υπόστασή του. Whatever works, θα πω εγώ…