Με αφορμή την επερχόμενη συναυλία της στο Six d.o.g.s (Παρασκευή 22/11) και την επίσημη παρουσίαση του δίσκου της “Tells No Fairytales” στο ελληνικό κοινό , η Lia Hide απαντά στις ερωτήσεις της Μαριάννας Τριπολιτσώτη.
Πρόσφατα κυκλοφόρησες τον τελευταίο σου δίσκο και έκανες μια περιοδεία στην Ευρώπη. Πώς ήταν όλο αυτό σαν εμπειρία;
Καταρχήν, ήταν υπέροχα! Για να πούμε όμως την αλήθεια, ήταν πολύ-πολύ κουραστικό και απαιτητικό από την σχεδίασή του κιόλας. Ακόμα νομίζω δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι έγινε, καθώς είχαμε πολύ λίγες μέρες ξεκούρασης ενδιάμεσα, κι αμέσως μόλις γυρίσαμε έπρεπε να φύγω για το Λονδίνο για συναντήσεις και συμφωνίες κι όλα αυτά τα όμορφα, κι αμέσως μετά έπρεπε να συντονιστώ με την ζωή μου εδώ, πια, και δεν έχω βρει χρόνο να αποσυμπιεστώ να το χωνέψω. Τα μέρη που επισκεφτήκαμε, οι άνθρωποι, οι μπάντες, η φιλοξενία, οι μουσικές, οι συζητήσεις, έρχονται όλα συχνά μέσα στην μέρα μου (ακόμα ξυπνάω μερικές φορές και δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι πίσω, Αθήνα) κι ήταν όλα πολύ μοναδικά. Πολλά αστεία, πολλή ομορφιά, πολύ ξενύχτι, πολλά χιλιόμετρα. Αλλά ναι, ήταν μια μοναδική εμπειρία.
Ήταν η πρώτη φορά που καταπιάστηκες με μια περιοδεία τέτοιας έκτασης;
Σε διάρκεια ημερών, όχι. Mόλις το καλοκαίρι λείψαμε για συνεχόμενες 30 ημέρες. Η ευρωπαϊκή ήταν 40 ημέρες. Αλλά τόσες χώρες σε συνέχεια, ναι ήταν η πρώτη φορά. Οι προηγούμενες περιοδείες στην Ευρώπη ήταν 5-10 ημέρες και σε 2-3 χώρες το πολύ. 40 ημέρες και 10 χώρες με 28 συναυλίες, όχι δεν το έχω ξανακάνει.
Σε αυτή σου την περιοδεία διάλεξες ως supporting act την Έλενα Μαλάμου. Πώς έγινε η γνωριμία σου μαζί της, προσωπική και καλλιτεχνική; Με ποιόν τρόπο θεωρείς ότι ταιριάζετε καλλιτεχνικά;
H Έλενα είναι ένα πολύ γλυκό και χαρούμενο κορίτσι. Μουσικά, κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που κάνουμε εμείς, παίζει ένα κράμα από folk και country. Έχουμε γνωριστεί μέσω κοινών φίλων, και όλο συζητούσαμε για τα δικά μας και τα δικά της παλαιότερα ταξίδια στο εξωτερικό (η Έλενα έχει επισκεφτεί την Ευρώπη μουσικά, με τους ManouchedromeTrio και τον Jim Politis στο παρελθόν) και είπαμε να το τολμήσουμε μαζί, μιας και έχουμε όλοι την εμπειρία του δρόμου και μια όμορφη φιλική σχέση. Για μας ήταν πολύ όμορφο να έχουμε την Έλενα μαζί μας, μουσικά, γιατί μιας και παίζουμε κάτι πολύ διαφορετικό και ο κόσμος το απολάμβανε, και εμείς δεν κουράσαμε ο ένας το άλλον και ήταν από όλους πολύ καλοδεχούμενο και αποσπάσαμε πανέμορφες κριτικές, ως συνεργασία-συνταξιδιώτες.
Σχετικά με το τελευταίο σου album, “Tells no Fairytales”, αισθάνομαι πως πρόκειται για άλλο ένα conceptual album. Είχες αυτή τη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού σου κατά τη δημιουργική διαδικασία; Υπάρχει κάποια διαλογική σχέση με το “Home” ;
Όχι, όχι καθόλου. Νομίζω πως μετά το “Home” τρόμαξα και δεν έχω αποτολμήσει να κάνω πάλι κάτι σε concept album. Ίσα-ίσα, να μια μικρή πληροφορία που δεν έχει διαρρεύσει προηγουμένως, δύο από τα κομμάτια του δίσκου αυτού, έπρεπε να βρίσκονται στον 2ο δίσκο. Υπήρξαν μεγάλες συγκρούσεις όταν ολοκληρώναμε τον 2ο δίσκο και αποφασίσαμε να το αφήσουμε ως EP για να μην…σκοτωθούμε περαιτέρω (αυτά τα καθημερινά, ανθρώπινα, των μπαντών). Αφού ηρέμησε μέσα μας όποια διαφωνία, συνεχίσαμε και τα συγχωνέψαμε με τα κομμάτια του 3ου. Επίσης, ο τρίτος δίσκος μου, δεν είχα καθόλου την διάθεση να είναι αυτού του ύφους. Έπαιζα με την Ειρήνη Κετικίδη κοντά στα 3 χρόνια, και είχαμε φτιάξει μαζί όλοι 2-3 κομμάτια εντελώς σκληρού rock ύφους, και τα παίζαμε μάλιστα και στις περιοδείες στην Ελλάδα για να τα δοκιμάσουμε. Αλλά καθώς ο καιρός περνούσε, μου φάνηκε πολύ παλιά μουσική αυτή (τα κομμάτια αυτά που εξαιρέσαμε) και έγραψα καινούρια και μορφοποιήθηκε ο 3ος δίσκος. Αν μοιάζει με concept album, ίσως είναι γιατί η θεματολογία μου στο στίχο άλλαξε, και είναι πιο σαφές και μερικές φορές πιο κοινωνικό αυτό που λέω, και επίσης, προσέξαμε πάρα πολύ τον ήχο και την παραγωγή, ώστε να έχει συνέπεια και συνέχεια.
Ο τίτλος του album πώς προήλθε;
Aπό την αγάπη μου για τα παραμύθια αφενός, και τον θυμό μου στο παραμύθιασμα που τρώμε καθημερινά τελευταία, στην περίοδο της κρίσης…ήθελα να τοποθετηθώ, πως δεν είναι ακόμα ένα αγαπησιάρικο album, μουσικούλα κι έτσι, αλλά ότι λέω την αλήθεια και δεν έχει happy end..
Προσωπικά, τα “The Art of Falling Is Hard to Master”, και “Last Night I Dreamed You Died” είναι τα αγαπημένα μου. Θέλεις να μου μιλήσεις λίγο για αυτά;
Το πρώτο γράφτηκε μια μέρα που έπαιζα με την κιθάρα και μου βγήκε ένα ωραίο riff, και σκέφτηκα πως μου θυμίζει ηπειρώτικο και θα ήθελα να το εξελίξω. Στην πορεία το πήγα στα παιδιά, το ετοιμάσαμε, και για τον λόγο αυτό το τιτλοφόρησα “Point of Origin”. Αργότερα, κι ενώ ετοιμάζαμε τον δίσκο στο στούντιο, έγινε το κακό στην πλατεία Κάνιγγος, όπου σκότωσαν το παιδί και θύμωσα. Θύμωσα πολύ. Ήμουν ήδη πολύ θυμωμένη με όλο τον πόλεμο, την κακία, την διχόνοια δίπλα μας, αλλά αυτό με εξόργισε πραγματικά. Και άλλαξα τον τίτλο, και σε όλη την περιοδεία, έλεγα την ιστορία, και παρακαλούσα τον κόσμο να υπερασπίζεται τους αδύναμους. Το δεύτερο, το έγραψα μετά από έναν πολύ άσχημο εφιάλτη μου είδα, ότι έχασα έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ κι όλοι διπλά μου γελούσαν. Και σηκώθηκα το επόμενο πρωί, κι έκατσα στο πιάνο μου και το έγραψα. Ακόμα με πονάει πολύ, και δεν το παίζουμε πάντα αυτό το κομμάτι.
Ψάχνοντας μερικά πράγματα για σένα, είδα ότι ασχολείσαι και με τη διδασκαλία. Είναι πραγματικά μια δημιουργική διαδικασία; Τι σου προσφέρει η αλληλεπίδραση με τους νεαρούς μουσικούς;
Είναι το νερό της νιότης! Κυριολεκτικά! Τα παιδιά μου δεν με αφήνουν να μεγαλώσω και μου μαθαίνουν όσο τους μαθαίνω κι εγώ. Είναι μια σχέση απόλυτου σεβασμού και αγάπης.
Διαβάζοντας συνεντεύξεις σου έχω την αίσθηση ότι έχεις δημιουργήσει μια δυναμική προσωπικότητα. Έχει παίξει το ρόλο της η μουσική σε αυτό;
Δεν ξέρω…είναι λίγο σαν την κότα και το αυγό. Δεν ξέρω αν το ένα έφερε το άλλο και ποιο έφερε ποιο. Μουσική κάνω από πολύ μικρή και αποφάσισα από σχετικά νωρίς να μην κάνω κάτι άλλο. Νομίζω όμως ότι ήμουν πάντα λίγο στριμμένο άντερο και φωνακλού και ναι…δυναμική προσωπικότητα. Ίσα ίσα που η ενασχόληση με την μουσική, μετά από συνεχόμενες απορρίψεις, με μαλάκωσε αρκετά, μεγάλωσα κι εγώ και είμαι λιγότερο δυναμική από ότι στην αρχή που ξεκινούσα. Είμαι λίγο πιο ήρεμη δύναμη, ας πούμε, σε σχέση με το ξεκίνημά μου που ήμουν πιο απόλυτη και δεν δεχόμουν μύγα στο σπαθί μου.
Επιστρέφοντας και πάλι στα καλλιτεχνικά, μέσα στο 2019 πέρα από το album και το tour που έκανες, έχεις γράψει και μουσική για το χορόδραμα «Γενοκτονία» του Παύλου Κουρτίδη. Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο και για αυτό;
Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή, γιατί έγινε όλο πολύ γρήγορα και χρειάστηκε να μελετήσω πολύ για την γενοκτονία, να κλάψω πολύ (είμαι κι εγώ Πόντια, άρα με αγγίζει πολύ το θέμα) και να καταπιαστώ με μία πολύ απαιτητική παράσταση, χωρίς όμως να χάσω την ταυτότητα μου μέσα στο folk στοιχείο της μουσικής του Πόντου. Η μουσική κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Ιδαλγός, έναν εκδοτικό οίκο στην Πτολεμαΐδα και ήδη, μιας και τον πήραμε μαζί μας τον δίσκο στην Ευρώπη, έχει ταξιδέψει σε όλες αυτές τις χώρες και ακούω πολύ όμορφα λόγια για αυτή μου την δουλειά. Θα το ξανακάνω με την πρώτη ευκαιρία!
Την Παρασκευή πρόκειται να σε δούμε στη σκηνή του Six D.O.G.S πώς νιώθεις που το album σου επιστρέφει σπίτι;
Πολύ πολύ ανυπομονησία και πολύ πολύ άγχος η αλήθεια είναι. Έχω πολύ καιρό να παίξω στην Αθήνα και το περιμένω πως και πως. Νιώθω σα στο σπίτι μου, αλλά νιώθω κι ότι με περιμένει η αυστηρή κριτική της Αθήνας. Είμαι πολύ πολύ αισιόδοξη όμως, το team είναι έτοιμο και τρομερό, ο Runes που θα μας «ανοίξει» την βραδιά, έρχεται all the way from London για αυτό το λόγο, όλα είναι στην πένα, κι εμείς, η αλήθεια είναι, μέσα στην καλύτερη χαρά. Θα είναι μαζί μας και οι δύο «προηγούμενοι» κιθαρίστες μου, ο Διονύσης Μόρφης και η Ειρήνη Κετικίδη και είναι μια γιορτή για μένα όλο αυτό!
Ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σου!
Εγω ευχαριστώ! Σας περιμένω με χαρά την Παρασκευή!