Νουάρ ατμόσφαιρες από συνθέσεις, που βασίζονται σε ambient κυρίως ηλεκτρονικούς σκοπούς και κάποιες techno αναφορές. Το album κυκλοφόρησε στις 25 Οκτωβρίου από την Inner Ear Records και είναι το δεύτερό τους εγχείρημα, μετά το περσινό, πρώτο τους release, “Καρδιά – Μηχανή” (85 κασέτες).
Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης και ο Παναγιώτης Τομαράς, είναι οι συνυπεύθυνοι της μουσικής προσέγγισης, καθώς και της παραγωγής του ήχου τους, αλλά και των μοντάζ των video-clip τους. Η πλήρης και προσεκτική ακρόαση του δίσκου, μου έτυχε σε μέρα βροχερή, σκηνικό που συνέδεα ανέκαθεν με τους Στέρεο Νόβα , ενίοτε και με τον τύπο στο «όνομα» Φανταστικοί Ήχοι, γεγονός που έχει να κάνει με τη δική μου, μάλλον ιδιοσυγκρασία και λόξα, μα φέρει αναπόφευκτη και ίσως άδικη «σύγκριση». Έτσι, θα προσπαθήσω να το αποβάλλω ως σκέψη.
Η “Εισαγωγή” με πείθει. Ταξιδιάρικη, εμπεριέχει το «σε ένα σύμπαν φτιαγμένο από τους ήχους της πόλης» και το «φως των άστρων που φτάνει σε εμάς ύστερα από εκατομμύρια χρόνια», όπως δηλώνει το Δελτίο Τύπου τους. Καθόλου δε με χαλάει, καθώς θέλω να εντρυφήσω παρακάτω. Στο “Αύριο Θα Φύγω”, με στίχους από το βιβλίο του Φώτη Καγγελάρη, «Το βλέμμα και το Είναι στην ψύχωση», Εκδόσεις Άγκυρα, 2015, όπως διαβάζω… προσθέτω κάτι τελευταίο, «πότε θα κάνουμε κάτι και γι’ αυτούς τους μισθοφόρους που αναλύουν το τελευταίο σου μόριο», με ερωτηματικό, αφού μου φέρνει στο νου τα τελευταία βίαια επεισόδια καταστολής στο κέντρο της πόλης και όχι μόνο. Κάτι σε “X-Files” κινηματογραφικά με παραπέμπει το “Μέσα”, με ποιητικά τοποθετημένους υπό σκέψη, στίχους. Η “Βόλτα” δεν έχει λόγια. Έχει όμως χορό. Μου αρέσει. Κάπως πιο beat-techno, το “Πριν Ανάψει Το Φανάρι” (στίχος που περιλαμβάνεται επίσης στο “Ένα Παράξενο Τραγούδι” από τα Ξύλινα Σπαθιά, του οποίου και η διασκευή). Αν δεν σου σκάει το original, κάνε τον κόπο και άκου το. «Αυτοί μπερδεύουνε τη βία με τη δύναμη, την αλητεία με τη μιζέρια». Πιο επίκαιρο, πεθαίνεις. Τρομακτικό και το μήνυμα και η αλήθεια του.
Το ομώνυμο με διχάζει, γιατί τα στιχουργικά μέρη είναι τόσο grande να το πω, που τελικά το μόνο που καταφέρνουν είναι απλά, να υπερβάλλουν. Αποδοτικά, ευτυχώς δεν διακρίνονται ξεκάθαρα. Από την άλλη, έχει κοψίματα Soft Moon αντίληψης και ωραίο ρυθμό… οπότε ισοπαλία. Διασκευή το λες και το “Ευθείες Γραμμές (Direct Lines)”, μολονότι αρκούνται στο ορχηστρικό του επίπεδο. Δεν το ήξερα το κομμάτι, ευκαιρία γνωριμίας λοιπόν. Είναι ατέλειωτο αυτό το παιχνίδι. “Ατμός”, μια γλυκά όμορφη μελωδία, σε σχετικά επαναλαμβανόμενη, σταθερή «ταχύτητα», με διαπερνά. Πολύ καλό. “Φίνος”, πιο club-άδικο track, σόρρυ, προσωπικά με κούρασε. Τέλος το “Σύμπαν”, με το μικρό απόσπασμα από το βιβλίο «Η κόμη της Βερενίκης» του Γιώργου Γραμματικάκη (Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, 2018), το βρίσκω ονειρικά ξεκούρδιστο, σαν επιμορφωτική, παραμυθένια, ποίηση.
Βέβαια, ο ελληνικός κινηματογράφος, σαν σκοπός σύνδεσης με τη μουσική που αντιπροσωπεύουν σε αυτό το δίσκο, δεν νομίζω πως επιτυγχάνεται. Τα psycho-μονταρισμένα, από τον ελληνικό κινηματογράφο στιγμιότυπα στα video-clips τους, φαίνονται το κυρίαρχο link με την συγκεκριμένη κινηματογραφική αίσθηση, μα νομίζω πως δεν χρησιμοποιείται πλέον αυτή η τεχνική, εφόσον το δείγμα που έχει δοθεί στη δημοσιότητα, ανήκει σε άλλη αισθητική. Αν το παραβλέψουμε οπότε ως μη de facto, αφού δεν ήταν και δικό μας «ζητούμενο», θεωρώ πως είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον album, μία επίσημα καλή αρχή. Ωρίμανση, αναμένεται.