Ένα από τα πιο σημαντικά και σίγουρα συγκινητικά βράδια έμελλε να είναι αυτό της Παρασκευής 11 του Σεπτέμβρη. Η επανένωση των Διάφανων Κρίνων είναι γεγονός, έστω και για δύο μόνον εμφανίσεις. Μαζί τους επί σκηνής, οι The Last Drive, ο Γιάννης Αγγελάκας και Αλκίνοος Ιωαννίδης. Ο σκοπός ιερός. Αγάπη και στήριξη προς τον Θάνο Ανεστόπουλο και την μάχη του με την επάρατο νόσο. Βρεθήκαμε λοιπόν από νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής στην Τεχνόπολη, και το πρώτο πράγμα που παρατήρησα, ήταν ο κόσμος. Άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους. Μικροί και μεγάλοι. Κόσμος που μεγάλωσε με την μουσική των Κρίνων αλλά και κόσμος που τους γνώρισε αργότερα. Όλοι πλημμύρισαν τον χώρο από νωρίς για να παρακολουθήσουν την συναυλία.
Aνταπόκριση: Βασίλης Λύτρας / Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου (περισσότερες εδώ)
Οι πύλες λίγο μετά τις 19:00 ανοίγουν και κατευθυνομαστε προς την σκηνή, εκεί που οι The Last Drive θα μας ζεστάνουν και θα μας βάλουν σιγά σιγά στο κλίμα κάνοντας αυτό που ξέρουν καλύτερα. Παίζοντας σκληρό, fuzz-αριστό και βρώμικο rock n’ roll. Από τις πρώτες νότες υπήρχε παλμός, με τον κόσμο από κάτω να το διασκεδάζει. Να οι πρώτες μπύρες, να και οι πρώτες φωνές, να και οι χοροί. Κερασάκι στην τούρτα η παρουσία του Σταύρου απο τους Deus ex Machina στο “Human Fly” των Cramps, που αποτέλεσε και το τελευταίο κομμάτι τους. Όλα δουλεύουν ρολόι.
Μετά από 45′ περίπου οι Αθηναίοι κατεβαίνουν και δίνουν την θέση τους στον Γιάννη Αγγελάκα και την νέα μπάντα του. Μας είπαν πως είναι λίγο ανέτοιμοι, αλλά δεν φάνηκε και τόσο. Υπήρχαν κάποια προβλήματα στον ήχο βέβαια που ανάγκασαν τον Αγγελάκα και την παρέα του να διακόψει για λίγο στην μέση του set τους μα δεν ενόχλησε κανέναν. Είπαμε είναι μια ξεχωριστή βραδιά και τίποτα δεν μπορούσε, και δεν θα αφήναμε, να το μας χαλάσει. Ο κόσμος τραγουδά, χορεύει και η πρώην φωνή από τις Τρύπες δίνει την δική του παράσταση. Ένταση και πάθος τα συναισθήματα που επικρατούν. Και προσμονή.
Προσμονή καθώς μετά το πέρας της εμφάνισης του Γιάννη Αγγελακα, σειρά θα έπαιρναν τα Διάφανα Κρίνα. Από εδώ και πέρα το όλο θέμα αποκτά μια άγρια ομορφιά. Οι Νίκος Μπαρδής, Κυριάκος Τσουκαλάς, Παντελής Ροδοστόγλου, Τάσος Μαχάς και Παναγιώτης Μπερλής παίρνουν θέση στην σκηνή. Δεν θυμάμαι να έχω βρεθεί ξανά σε ένα live τόσο φορτισμένο. Δάκρυα χαράς μα ίσως και λύπης, χαμόγελα, φωνές, συγκίνηση. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα ξεκίνησε η εμφάνιση των Κρίνων. Ο Θάνος ανεβαίνει με αργά αλλά σταθερά βήματα. Εκεί ένιωσα λίγο περίεργα. Φανερά αδυνατισμένος και ίσως καταβεβλημένος. Φοβήθηκα. Όταν όμως άκουσα την φωνή του όλα τα αρνητικά συναισθήματα εξαφανίστηκαν.
“Μην φοβάστε τους φόβους τους, μην τους φοβάστε. Ο καρκίνος δεν είναι ασθένεια” μας λέει. Για περίπου δυόμιση ώρες, όσο δηλαδή διήρκησε το set τους, δεν ήμασταν στο Γκάζι. Ήμασταν κάπου άλλου, ο καθένας στο δικό του ξεχωριστό ταξίδι. Άλλοι στην εφηβεία τους, άλλοι στον πρώτο τους έρωτα, στην πρώτη τους απώλεια, ο καθένας στις δικές του αναμνήσεις. Στο “Έγινε η Απώλεια Συνήθειά μας” το μόνο που θυμάμαι είναι δάκρυα. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης πατάει στο stage και το “Βάλτε να Πιούμε” ακούγεται πιο ανατριχιαστικό από ποτέ. Το πρώτο καπνογόνο παίρνει φωτιά. Πανικός.
Τα κομμάτια που αποτέλεσαν το set δεν νομίζω πως άφησαν κάποιον παραπονεμένο. Ο Θάνος πότε περπατούσε αργά στην σκηνή, και πότε καθόταν και είχε στα χέρια του την κιθάρα. Η μπάντα φάνηκε πιο δεμένη από ποτέ. Συνεχώς αγκαλιές, χαιρετούρες και χαμόγελα. Μετά από ένα μικρό διάλειμμα εκεί γύρω στις 12, τα Κρίνα επέστρεψαν και μας χάρισαν το “Μέρες Αργίας” , και μια συγκλονιστική εκτέλεση του “Μπλε Χειμώνας”. Δυόμιση ώρες μουσικής, δυόμιση ώρες συναισθήματα. Οι μπάντα ευχαριστεί τους πάντες που συντέλεσαν στο να γίνει πραγματικότητα το διήμερο αυτό. Το κοινό από κάτω καταχειροκροτεί και επευφημεί. Μακάρι όλα να πάνε καλά και σύντομα να τους δούμε ξανά στην σκηνή όλους μαζί όπως το βράδυ της Παρασκευής, και να μας γεμίσουν πάλι με όλα αυτά τα συναισθήματα. Σας ευχαριστούμε!
Κάπως έτσι τελείωσε μια από τις καλύτερες live εμπειρίες που έχω βρεθεί… Μα για στάσου, κάποιος είπε πως στην αγάπη δεν υπάρχουν τέλη.