Όταν έφτασα στο ΙΛΙΟΝ plus γύρω στις 22:10 ο κόσμος είχε γεμίσει τα μισά τραπέζια στο μαγαζί και συνέχιζαν να έρχονται. Αν και δεν γέμισαν όλες οι θέσεις τελικά, ο ήδη αρκετός κόσμος που ήταν εκεί όταν άρχισε -με μία καθυστέρηση- το live έδωσε ηχηρό παρών.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Τη συναυλία άνοιξε ο Βασίλης Ράλλης ο οποίος είναι ένας ανερχόμενος τραγουδιστής/τραγουδοποιός από τη Πάτρα και έχει εγκατασταθεί στην Αθήνα το τελευταίο διάστημα. Η μουσική του Βασίλη δεν χωράει κάτω από μία σαφή ταμπέλα αλλά θα έλεγα ότι είναι κυρίως rock με πολλές δώσεις από reggae έως και ρεμπέτικο. Τα τραγούδια που είπε ήταν από τον πρώτο και τελευταίο ως τώρα προσωπικό του δίσκο με τίτλο “Ανησυχία, αταξία και ανασφάλεια”. Αν και το κράμα αυτό της μουσικής του δεν ταυτίζεται και πολύ με το προσωπικό μου γούστο, μου άρεσαν ιδιαίτερα τα “Κοσμοκράτορες” και “Κράχτης” ενώ η αντίδραση του κοινού ήταν καθόλα θετική.
Στη συνέχεια η σκηνή ανήκε στους Δημήτρη Μητσοτάκη και Παναγιώτη Κατσιμάνη, δηλαδή ουσιαστικά το συνθετικό δίδυμο των Ενδελέχεια για αρκετά χρόνια (ο Κατσιμάνης είχε αποχωρήσει από κάποια στιγμή και έπειτα στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας). Το setlist που ακούσαμε ήταν ένα πέρασμα από όλη την δισκογραφία του Μητσοτάκη, δηλαδή από τους Ενδελέχεια στους Ευδαίμονες και τέλος στη συνεργασία που κάνουν επί του παρόντος ο Κατσιμάνης με τον Μητσοτάκη.
Τα τραγούδια ξετυλίγονταν σε μία πανέμορφη αλληλουχία, παιγμένα με πολλή διάθεση και πολλή συμμετοχή από το κοινό. “Στην αρχή των τραγουδιών” από Ενδελέχεια για αρχή και πέρασμα στο τωρινό “Από σένα κρατιέμαι”. “Κατάδικος”, “Κάτι τους δένει”, “Σ’ένα μεγάλο αύριο” και “Μικρές χαρές” που ήταν και το πρώτο που έπαιξε πολύ στο mainstream ραδιόφωνο τότε. Ακολούθησε ένα ψηφιακό single του Μητσοτάκη, το πολύ ωραίο “Δεν χωράμε όλοι” και μετά ακούσαμε το “Να ‘ρθω κι απόψε”, το “Φοβάμαι” και το “Αν” από τους Ευδαίμονες και το επίσης καινούριο -και πανέμορφο- “Ρίξε με στην αγάπη”.
Μετά από αυτά ήταν η ώρα για τους πρώτους special guests της βραδιάς να ανέβουν στη σκηνή, τους Χατζηφραγκέτα, που έπαιξαν μαζί με τους οικοδεσπότες τα κλασσικά “Δεν είμαι αυτός που θες” και “Εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία”. Με περισσό χιούμορ ανάμεσα στα κομμάτια οι Χατζηφραγκέτα έπαιξαν στη συνέχεια και τρία δικά τους τραγούδια από τα οποία αυτή τη στιγμή θυμάμαι μόνο τα “Εντάξει Κική” και “Η μπαλάντα της βλαμμένης”. Ομολογώ ότι δεν τους είχα ακούσει μέχρι τώρα, μάλλον από πείσμα, αλλά μετά από όσα άκουσα δηλώνω fan!
Αφού οι Μητσοτάκης με Κατσιμάνη και τη μπάντα τους ανακατέλαβαν τη σκηνή, άρχισαν εκ νέου με ένα άλλο ψηφιακό single του Μητσοτάκη, το “Βουλιάζω”. Η συνέχεια μέχρι να ανέβει ο επόμενος καλεσμένος ήταν αφιερωμένη στους Ενδελέχεια με την τριάδα “Οι νύχτες”, Ο έρωτας” και “Υπάρχουν λέξεις”.
Με τον Απόστολο Ρίζο που ανέβηκε μετέπειτα στη σκηνή ακούσαμε τα “Υστερόγραφο” (που πήρε τη θέση της Μάρθας Φριντζήλα) και “Σαλαμίνα”. Ο Ρίζος μετά ερμήνευσε δύο -υπέροχα- δικά του κομμάτια εκ των οποίων δυστυχώς θυμάμαι μόνο το “Σ’αυτή τη χώρα”. Η ώρα είχε έρθει όμως για μερικά από τα γνωστότερα τραγούδια από την εποχή των Ενδελέχεια και έτσι ακούσαμε με σειρά τα “Βουτιά από ψηλά” (που όπως μάθαμε γράφτηκε σε μια άθλια γκαρσονιέρα στην Παξών), “Διαμαντένια προβλήτα”, “Είμαι ένα λάθος”, “Ρώτα” (από Ευδαίμονες), “Τι τραγούδι να σου πω” και “Που να σε βρω”. Φυσικά η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγάλη. Encore είχαμε με τα “Μπαγάσας”, “Σαν τραγούδι παλιό” και “Έχω ένα παπάκι”.
Εκτός από μια γιορτή, η συναυλία αυτή ήταν ιδιαίτερη γιατί ήταν και η πρώτη φορά μετά από 16 περίπου χρόνια που οι Μητσοτάκης και Κατσιμάνης βρέθηκαν ξανά μαζί επί σκηνής. Όσοι έχουν αγαπήσει τη μουσική των Ενδελέχεια θα πρέπει να πέρασαν ένα υπέροχο βράδυ καθώς όχι μόνο άκουσαν πολλά αγαπημένα κομμάτια αλλά και καινούρια με βροντερό παρόν. Προσωπικά αν και το ευχαριστήθηκα με τη ψυχή μου θα ήθελα να τους δω και σε ένα χώρο “ορθίων”, χωρίς τραπέζια με αντίστοιχο κοινό και ίσως και πιο “ηλεκτρική” setlist. Και εις άλλα με υγεία!