Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η πλατεία νερού έγινε το μέρος όπου γιόρτασαν η παλιά Ελληνική σκηνή με την σύγχρονη. Τα υπόλοιπα στις γραμμές που ακολουθούν…
Aνταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Λύσανδρος Λυσανδρόπουλος (περισσότερες εδώ)
Ηταν 17:30 όταν στην σκηνή ανέβηκαν οι Holy Monitor τους οποίους ανυπομονούσα να δω μιας και ο δίσκος τους μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Προσωπικά είχα καιρό να βρεθώ σε festival και να δώ ένα πρώτο όνομα να δίνει μια τόσο δυνατή εμφάνιση. Παρά τα “μπουκώματα” στον ήχο που αντιμετώπισαν στα πρώτα δύο κομμάτια, οι Holy Monitor απέδωσαν στην εντέλεια τα κομμάτια του δίσκο τους και δικαίωσαν οσους κάνανε τον κόπο να βρεθούν απο νωρίς. Οι φίλοι του space rock και της σύγχρονης ψυχεδέλειας που δεν τους έχουν τσεκάρει, ας το κάνουν.
Η σκυτάλη πέρασε στους Τhe Big Nose Attack που ήδη γνωρίζουμε απο τους τρεις δίσκους τους και τις πάρα πολλές συναυλίες τους σε Ελλάδα και εξωτερικό. Το ντουέτο από το Μπραχάμι ξεκίνησε δυνατά με το “Yeah, That Girl” απο το πρόσφατο “69” και ζέστανε το κοινό που άρχισε ν’αυξάνεται αριθμητικά καθώς περνούσε η ώρα.Το set βασίστηκε στο “69” με ανεβαστικές εκτελέσεις των κομματιών και με μία τζούρα απο το “Paint it Blue” (“Goin’ Down”) για το φινάλε.
Ο κόσμος άρχισε να γίνεται περισσότερος μόλις βγήκαν επί σκηνής οι Τhe Last Drive. Οπως και στο Gagarin πριν από περίπου έναν μήνα, έτσι και τώρα, ξεκίνησαν με την διασκευή στο “Final Kick”, ενώ συνέχισαν με το “Valley of Death” που έλαμψε δια της απουσίας του απο το playlist της συναυλίας του Μαίου, όπως και τα “Have Mercy” και “Blood From a Stone”. Και σε αυτό το live η μπάντα έδωσε μια γεύση απο τον καινούργιο δίσκο με τα γνωστά πλέον “Snake Charmer”, “White Knuckle Jam” και “Always the Sun”.Πρός το τέλος ανέβασαν επί σκηνής τον Νίκο Κεντζέα στο μπάσο για το “I Love Cindy” και μετά ήρθαν κολλητά τα “Bad Roads” με “Gone, Gone, Gone” για το κλείσιμο μιας ακόμη επιτυχημένης εμφάνισης όπου οι Drive έδειξαν οτι έχουμε πάρα πολλά και ωραία να περιμένουμε στην πορεία.
Σειρά είχαν τα Διάφανα Κρίνα στην δεύτερη τους εμφάνιση μετά τον θάνατο του Θάνου Ανεστόπουλου. Αρχικά η μπάντα είχε ν’αντιμετωπίσει κάποια προβλήματα στον ήχο που αργότερα ξεπεράστηκαν. Η απουσία του Θάνου ήταν εμφανέστατη σε πολλά τραγούδια της μπάντας, με τον πιανίστα Παναγιώτη Μπερλή να αναλαμβάνει να καλύψει το κενό. Για τα 90 λεπτά που βρέθηκαν στη σκηνή τα Διάφανα τίμησαν τους προηγούμενους δίσκους τους με τα “Αν Το Βρείς”, “Η Αγάπη Είναι Ενας Σκύλος απο την Κόλαση”, “Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή Νεκρός” μαζί με κάποια καινούρια που θα περιλαμβάνονται στον δίσκο που ετοιμάζει το συγκρότημα. Το κλείσιμο ήρθε με το “Μέρες Αργίας” και το “Ενας Σωρός Λευκά Φτερά”. Προσωπικά δεν ανήκω στην κατηγορία αυτών που κατακρίνουν την απόφαση της μπάντας χωρίς τον Θάνο, δεν μπορώ όμως ν’ αποφύγω τις συγκρίσεις με την προηγούμενη εμφάνιση στο Piraeus Academy που ήταν ανώτερη, ωστόσο η συναισθηματική φόρτιση που βγαίνει στις συναυλίες της μπάντας παραμένει η ίδια.
Ο κόσμος έγινε περισσότερος (αλλά και πάλι λιγότερος συγκριτικά με πέρσι) και ανυπομονούσε για τον Γιάννη Αγγελάκα και την καινούργια μπάντα του, τους 100°C που ανέβηκαν επί σκηνής ξεκινώντας με το “Μόνο απο τη λύπη σου” απο τον καινούργιο δίσκο και συνέχισαν με την “Δικαιοσύνη”. Το υπόλοιπο playlist αρχικά βασίστηκε στον τελευταίο τους δίσκο αργότερα όμως ακούστηκαν τραγούδια απο την εποχή των Επισκεπτών, αλλά και απο τις Τρύπες. Είναι εμφανές πως ο Αγγελάκας έχει το καλύτερο σχήμα του μετά τις Τρύπες, μιας και οι 100°c καταφέρνουν επιτυχώς να τον συνοδεύσουν επι σκηνής, ακόμη και σε παλιότερα τραγούδια απο την εποχή των Επισκεπτών (“Αιρετικό”,”Απο δω και Πάνω”,”Επισκέπτες”) αλλά και στις αναφορές του στις Τρύπες με γνωστά τραγούδια (“Ταξιδιάρα Ψυχή”,”Το Τρένο”) αλλά και πολλά που είχαν καιρό ν’ακουστούν (“Δρόμος”, “Ακίνδυνο Τραγουδάκι”). Το set έκλεισε σε μία πανηγυρική ατμόσφαιρα με γηπεδικές κραυγές και φωτοβολίδες στα “Ακούω την Αγάπη” και την “Γιορτή”. Το γενικό συμπέρασμα αυτής της εξαιρετικής εμφάνισης είναι οτι οι αναφορές στις Τρύπες είναι περισσότερες απο ποτέ και οι ελπίδες για επανασύνδεση μεγαλώνουν όλο και περισσότερο.