Κάποιες σκόρπιες σκέψεις που έκανα τον τελευταίο καιρό πάνω σε θέματα που αφορούν την πορεία της rock μουσικής τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας τις έκανε και ο Στέλιος Βασβαγιάννης στο rockyourlife.gr σε άρθρο του ωστόσο εγώ δε θα εστιάσω στο αν το metal πέθανε, ζει, είναι ζόμπι ή θεάνθρωπος αναστημένος. Μπορεί να μην με ξέρει και να μην τον ξέρω τον άνθρωπο, αλλά τον ευχαριστώ θερμά γιατί με έκανε να πιστέψω ότι δεν είμαι τρελός τελικά! Δεύτερο ερέθισμα, θετικό εδώ, το ποσοστό των νέων ανθρώπων που είδα στη συναυλία των Sabaton και των Eluveitie το Σάββατο που μας πέρασε.
Η rock και η metal μουσική, για να ασχοληθείς μαζί τους επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά, και ειδικά σαν δημοσιογράφος ή ως ραδιοφωνικός παραγωγός, είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση. Ένας αθλητικός reporter που ασχολείται με την ειδησεογραφία μίας ομάδας, μπορεί να μην υποστηρίζει στην προσωπική του ζωή. Είναι όμως η δουλειά του και θα ασχοληθεί. Θα ήταν δύσκολο όμως, να φανταστούμε κάποιον που τα σπάει στον Κιάμο, να μας αναλύει ενδελεχώς την τελευταία δισκογραφική προσπάθεια των Kvelertak.
Και ας δούμε τους αριθμούς, παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε και…επίσημες δημοσκοπικές/δημογραφικές έρευνες επί του θέματος. Και θα σας θέσω εδώ μία πολύ απλή ερώτηση. Τι ποσοστό των νέων άκουγε αυτή τη μουσική τη δεκαετία του 80 στην Ελλάδα και τι ποσοστό των νέων την ακούει σήμερα; Συγκρίνοντας τις εμπειρίες όσων έζησαν τα νιάτα τους τότε, με αυτό που εγώ ως νέος άνθρωπος βλέπω σήμερα, το ποσοστό είναι σίγουρα μειωμένο σε σχέση με τότε. Αυτό, μόνο ως στεγνή, οικτρή αποτυχία λογίζεται…
Για όλα τα πράγματα που αποτυγχάνουν, κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι φέρουν ευθύνες και μεγάλες μάλιστα. Και εδώ, επιτρέψτε μου να θέσω ως νέος, προ των ευθυνών τους κάποιους από εκείνους τους δημοσιογράφους που είχαν σκοπό της ζωής τους να κρατήσουν ζωντανή την rock και τη metal μουσική στη χώρα μας και τα έκαναν κυριολεκτικά μούσκεμα!
Όχι κύριοι και κυρίες rock fathers και metal fathers που ξέρετε τα πάντα. Το μέγεθος της δισκοθήκης σας είναι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αντιστρόφως ανάλογο με το εύρος της ανοιχτομυαλιάς σας. Καταλάβετε επιτέλους ότι να βλέπετε την rock και metal σκηνή στην Ελλάδα σαν το “Γαλατικό χωριό που αντιστέκεται” στον κατακτητή, κατέστρεψε τη μοίρα αυτής της μουσικής στη χώρα μας. Απομώνωσε και διέβρωσε το νου του rockά και του metalά στην Ελλάδα με αποτέλεσμα να θεωρούμαστε μία κλειστή κάστα ανθρώπων που δεν κάνουν τίποτε άλλο στη ζωή τους από το πολεμούν τους πάντες και που υμνούν μία μουσική και πέντε συγκροτήματα που βγήκαν πριν 30 χρόνια. Όχι, δεν είναι έτσι!
Όταν βλέπω ανθρώπους του παλαιού metal/rock δημοσιογραφικού χώρου να λένε ότι το 2012 δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο από albums και αδυνατούν να συντάξουν ένα top 10 καλύτερων δίσκων, εξοργίζομαι και θα έπρεπε να εξοργίζεται κάθε ένας από εμάς! Όταν βλέπω τους ίδιους ανθρώπους να κάνουν πρόγραμμα ως dj σε μαγαζιά και να παίζουν το “Trooper”, το “Orgasmatron”, το “Master of Puppets” και το “Man on the Silver Mountain”, εξοργίζομαι. Όταν ακούω ραδιοφωνικούς σταθμούς (web και fm) να παίζουν “μόνο rock” και ακούω Dire Straits, Tina Turner, Joan Jett και Talking Heads 24 ώρες το 24ωρο, εξοργίζομαι γιατί αισθάνομαι ότι κάποιος με κοροϊδεύει στα μούτρα μου! Θα μου πείτε, “μα είναι μεγάλοι καλλιτέχνες αυτοί!”. Ναι, είναι. Αλλά, επιτέλους, θέλω να βγω για ένα ποτό ή να ανοίξω το ραδιόφωνο και να μην νιώθω ότι είμαι στο πλατό του “Στην υγειά σας” με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και διάφορους ηθοποιούς/καλλιτέχνες να τραγουδάνε τα ίδια κάθε φορά!
Για αυτό, λοιπόν, αν θέλετε να γίνετε φύλακες αρχαιοτήτων κάποιοι, αδειάστε μας τη γωνιά και περιμένετε τον επόμενο ΑΣΕΠ…
Υ.Γ. Δεν είναι ντροπή να παραδεχόμαστε τα ερεθίσματά μας… ακόμη και αν τα είδαμε σε άλλο site από το δικό μας…