Η πέμπτη ημέρα του Release, έχει στραμμένο το βλέμμα και την προσοχή της, στην εγχώρια μουσική σκηνή. Ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Παύλος Παυλίδης, μαζί με τις μπάντες τους, ως παλαίμαχοι, μα και ενεργοί συνεχιστές του έργου τους, θα είναι οι διαλεκτοί της βραδιάς. Το σίγουρο είναι, πως με τα τραγούδια τους, χαράξανε την εφηβεία μας τόσο βαθιά, που στο άκουσμά τους, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ξυπνάνε ένστικτα και μνήμες υπέροχες, ώστε να ανταποκρινόμαστε με πάθος. Με τις καινούριες δουλειές τους, μας προσκαλούν να βυθιστούμε στο τωρινό υλικό, σκεπτικό και παίξιμό τους, που επίσης δικαιολογημένα, μας συγκινεί και μας αρέσει. Τη «γιορτή», θα σημάνει το Παιδί Τραύμα, που έχει εξελιχθεί παρομοίως σε full band, ένα project που συζητιέται για την προσεγμένη θέση του και την αλλόκοτη, ευαισθητοποιημένη ματιά του.

Γιάννης Αγγελάκας

Από το 2001 και έπειτα τη διάλυση του συγκροτήματος Τρύπες (σταθμός και άστρο για την εγχώρια ροκ μουσική ιστορία), ο Γιάννης Αγγελάκας, συνεργάζεται με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και εν συνεχεία, με τον τσελίστα Νίκο Βελιώτη, αλλάζοντας ρώτα. Μία απόπειρα, με εμφανείς τις βλέψεις σε νέους ορίζοντες πειραματισμού, τους οποίους ακόμα εξερευνεί εκτεταμένα.

Για την πραγμάτωση της τέρψης, η ερευνητική δουλειά του, θα διαπραγματευτεί με τις παραδόσεις του τόπου, θα προσεγγίσει όργανα πνευστά, θα ανταπεξέλθει με σύνθια και samples στην τεχνολογική διάσταση και θα τα κουμπώσει όλα αυτά, με την ανατρεπτική του έκφραση, που δεν παύει να βασίζεται στις ροκ καταβολές.

Κύριοι συνοδοιπόροι του στις live εμφανίσεις του, μα και σε στουντιακές του δουλειές, “Σαράβαλο/Η Γελαστή Ανηφόρα” (2012), “Ήσυχα Τραγούδια για Ανέμελα Λιβάδια” (2016) και στο πρόσφατο ”Έχω Κέφια” (2022), οι έξι οι παίκτες που συστήνονται ως 100°C , αγκαλιάζουν την αναπόληση της ανεμελιάς που διακρίνει τη νιότη και τον ίδιο, καθώς παράλληλα, συμβάλλουν και υποστηρίζουν την αντικομφορμιστική καλλιτεχνική του μέθοδο, να ανηφορίζει σε τόπους παραδοσιακούς απ’ όπου αναβλύζουν έντεχνες μυρωδιές για επεξεργασία και βρώση. Ο γνωστός σε όλους μας «παλιάτσος», σε διαδικασία μεταμόρφωσης σε «προφήτη».

Παύλος Παυλίδης

Από κιθαρίστας στα Μωρά στη Φωτιά (1986-1988), σε frontman-στιχουργός στα Ξύλινα Σπαθιά (1993-2003), η επίδραση, η βλέψη και η σπουδαιότητα που εναπόθεται ο Παύλος Παυλίδης στο ελληνόφωνο ροκ, πήρε σχήμα και οστά, με ταχείς ρυθμούς προς την επιτυχία και την εξέλιξη αυτής της μουσικής διακήρυξης, που εκτείνεται σε κοινωνικές και ενίοτε, πολιτικές διαστάσεις, πέρα από την καλλιτεχνική της υπόσταση. Το 2004 δημιούργησε τους B-Movies, για μία διαφορετική εκδήλωση της ροκ εφαρμογής, όχι τόσο εμπορική, μα αξιόλογη. Βeat, πνευστά, εσωστρέφεια και γεύση από προδωμένες υποσχέσεις. Ώσπου… έφθασε η ώρα για εξωστρέφεια. Η καταγγελία-γροθιά τους, “Ένα Αλλιώτικο Παιδάκι”, χάραξε την πιο «ακουστική» αντίδραση που έζησα, κατά την πορεία της δίκης του Ζακ και όχι μόνο. Εκρηκτική η έκφραση, χορευτική μελωδία και αμεσότητα στους στίχους. Μαχίμι. Εκπληκτικό και το βίντεο.

Hotel Alaska το όνομα του σχήματος που ολοκληρώνει το έργο του Παύλου Παυλίδη κατόπιν, στο σήμερα, στο τώρα. “Το Μαύρο Κουτί”. Ότι πιο όμορφο έχει κυκλοφορήσει σαν σύνολο-πόνημα, την τελευταία δεκαετία +, θα τολμήσω να πω, παρέα με τους Φώτη Σιώτα στο βιολί και τις λούπες, Γιώργο Θεοδωρόπουλο στα πλήκτρα, Θάνο Μιχαηλίδη στα τύμπανα και Δημήτρη Τσεκούρα στο μπάσο.

Ώριμος, νοσταλγικός ήχος, μα αντιθετικά, γεμάτος από εικόνες της σύγχρονης ζωής και ντυμένος από ιστορίες σκληρές, έχει βάση στις ροκ συνθέσεις και συμπεριφορά «σπαθί», επιτρέποντας στο σύγχρονο στίγμα από το φάσμα της ηλεκτρονικής επιρροής, να αφήνει σημάδια στο ρυθμό, ωσότου η μελωδία που αναπτύσσεται, να φέρει ως αποτέλεσμα, τον πολυπόθητο χορό.

Παιδί Τραύμα

Από τις ουσιαστικότερες μουσικές δουλειές που γεννήθηκαν μέσα στην πανδημία, το Παιδί Τραύμα με τον δεύτερό του δίσκο “Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο”, πάτησε γερά στο επόμενο στάδιο, κι έτσι, είναι πανάξια επιλογή για το opening, μιας και κατέχει αυτό, το κάτι που θέλει ενδυνάμωση, την ενσυναίσθηση και επιπλέον, δίνει boost στο καλλιεργημένο πρόσταγμα-μόδα της εποχής, για κίνηση, ενεργοποίηση και χορευτικές εκτονώσεις. Έξυπνος και κοφτερός ο στίχος, με έντονες τις εικόνες που σχηματίζονται κατά το μετά-μουσικής, ηχητικού χαρακτήρα, φιλμ-ντοκυμαντέρ, ενός εγκληματικού concept εγχειρήματος, με ανθρωπιστικό, οξύμωρο, μήνυμα. Με εκρηκτική όρεξη και έντονη τη διάθεση της υπέρβασης, ξεχωρίζει ανάμεσα στην ελληνόφωνη, ατμοσφαιρική, φαντασιακά ηλεκτρισμένη, electro-rock, μοντέρνα σκηνή.

Η γνωριμία μας ωστόσο, επιτεύχθη με το “Σαν Ιχθύς” (feat. Kika), από το ντεμπούτο album, “Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις” (2018), το οποίο επίσης δεν κυκλοφορούσε σκέτο, αλλά συνοδευόταν από ένα εγχειρίδιο (απόκτησης υπερφυσικών δυνάμεων).