“Ο θεσμός γεννιέται πάντοτε μέσα στο χώρο και το χρόνο”.
Με χαρά φτάνω στην (vol.1) Αισθηματική Αγωγή του Gagarin και της Laika. Αφού το live έχει γίνει ήδη sold-out, η διάθεση, αναλογικά, θα είναι εξίσου ήδη ανεβασμένη. Με την είσοδό μου στον χώρο, αισθητά, το νεαρό της ηλικίας κερδίζει στα νούμερα. Εισπράττω όρεξη για ‘έξοδο’ (με ότι συνεπάγεται αυτό), χαμόγελα και μια γλυκιά αδρεναλίνη.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Ο Mazoha, Τζίμης Πολιούδης (Vagina Lips), θα θέσει το στοίχημα: κατά πόσο μπορεί ένας καλλιτέχνης να “αντέξει”, μονάχος του, το βάρος μιας μουσικής σκηνής, αν και ο ίδιος, φανερά ακομπλεξάριστος, “Δεν Πειράζει” θα πει, “αν στο ύψος μου δεν σταθώ”. Η τονικότητα της φωνής του ιδιαίτερη, η χροιά της, εμβαθύνει τον παλμό που δημιουργεί το παλαμάκι του. “Μέχρι Που Φτάνει Η Αγάπη Σου Για Μένα”, ξεκάθαρα ευαίσθητη η τοποθέτηση, η κιθάρα θα συνοδεύει, η απουσία της Αποστολίας Μήλιου στα γυναικεία φωνητικά θα ξεπεραστεί με τη φωναχτή, τραγουδιστική ανταπόκριση του κόσμου. “Το Τελευταίο Βράδυ Της Γης”, σαν μια πρώτη παραδοχή της ζωής, αληθινή και μάταιη ταυτόχρονα, ασταμάτητα, γαργαλάει υπαρξιακά. “Τούβλα” τέλους, σαν το πιο όμορφα πειρακτικό conclusion.
Οι συνθέσεις του, περιέχουν ηχητικές αναφορές και στιχουργικές επεκτάσεις των σχολών της synth-punk, προσωπική γλώσσα και ύφος, συν, την άκρως χορευτική παραδοχή της αντανάκλασής τους. Θα με ενδιέφερε, ιδεατά, να τον έβλεπα με κάποιον-α, να μοιράζεται την σκηνή, είτε για το έξτρα ζωτικό όργανο, είτε για τα (όπου) δεύτερα φωνητικά.
Η Δεσποινίς Τρίχρωμη, αμέσως μετά, θα γαληνέψει επιφανειακά την ατμόσφαιρα, με τις περισσότερο pop, κινηματογραφικές, ιστορίες-μελωδίες της. Τρυφερή στην έκφραση, αποκτά μία είδους πιο ρομαντική προσέγγιση-ανησυχία, μεταφέρει μουσικές φράσεις μέσα από τα πλήκτρα (πιανάκι της) και ένα χορωδιακό συναίσθημα κλασικής παιδείας. Άλλωστε η μουσική που συνέθεσε, σε συνεργασία με τον The Boy για την ταινία του «Winona», έλαβε το βραβείο της καλύτερης πρωτότυπης μουσικής (Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου Ίρις 2020). Από το πλάι της, δεν λείπει η φίλη και συνεργάτιδα της, Nalyssa Green, για την επιδότηση στον ηλεκτρονικό ήχο και τα συμπληρωματικά φωνητικά. Μπάσο και μέρη από σετ τύμπανα-drum pad, ενδυναμώνουν ηχητικά (‘Είστε καλοί εσείς!’)
Κομμάτια που έτριξαν τα ηχεία και το είναι μας: “Βέρα, Χριστίνα, Νεφέλη”, “Το Λάθος”, “Το Φυτό”, “Σιωπή Για Σένα”, “Όντως Φιλιούνται”, “Το Κάστρο”.
Nalyssa Green,
“Θα με παντρευτείς;” “Είμαι πολύ νέα ακόμα, θα το σκεφτώ, εντάξει;” (πραγματικός διάλογος). Μέσα σ΄ένα στενό, μακρύ φόρεμα, θα πρωταγωνιστήσει η Nalyssa Green, στα λευκά και με τη δυναμική που της προσθέτει η full μπάντα της. Με αφετηρία την “Παπαρούνα”, προστάζει την σύνδεση, μία αλλιώτικη γεύση βαθιά μας, κυλά. Τα beats έχουν αρμονία με την περιγραφή από τα πλήκτρα, η φωνή της, με εμπειρία και αυτοπεποίθηση ανοίγει στις υψηλές κλίμακες, πετάει ανάμεσα σε “Διάφορα Πουλιά” και με την αξιόλογα ισχνή, βραχνάδα της, κελαηδά. Στη “Μπλε Τροχιά”, με την παράδοση μαγνητίζει την ατμόσφαιρα (το μπουζούκι πήρε θέση) και πετυχαίνει στην ενσυναίσθηση. Με τα “Κοράλια”, προλογίζει για να επιβεβαιώσει την ανατριχίλα του “Πάλι Καλά”, πόσο ακόμα θα μπορούσα να την αγαπήσω. Για χάρη της νοσταλγίας και της αγάπης, “Φίδια Στα Μαλλιά Μου”, ό,τι πιο καινούριο έχει για παρουσίαση, το κερνάει.
“Ναι Μεν Αλλά Δεν”, καλπάζει στους χτύπους των κρουστών, περιστροφικά, ισχυρές οι δονήσεις παρασέρνουν τον ρυθμό, ταράζουν τα νερά και μας αναστατώνουν. Ξεσηκώνει λαΪκά το “Δεν Πιστεύω” στη διασκευή του, όταν το “Κοκτέιλ”, αποτελεί την απόλυτη επιλογή για να κλείσει το set, “να διαλυθούμε ο ένας μες στου άλλου τον ιδρώτα” και χορευτικά, ζαλίζομαι. Απλά, υπέροχη!
The Boy
Τα πλήκτρα θα συντροφεύσει κυρίως η μπότα, σαν το μπάσο τύμπανο των drums, που μετράει τους χρόνους και δίνει έμφαση στις στιγμές. Ταμπούρλο και πιατίνι, πλαισιώνουν την one man show performance του The Boy. Η φωνή του διαπεραστική, επίδοξη, πότε καταφατική και άλλοτε ηλεκτρισμένη, γεμάτη πάθος, νιώθουμε την ανάσα της. Με την χαρακτηριστική, αλλόκοτη μουσικότητα που κατέχει, αφηγείται έντονα, με δημιουργικό ρεαλισμό και έμπνευση από το περιθώριο, ιστορίες ποιητικές, ερωτικές, καυστικές, πλούσιες σε εικόνες, μυθηστορηματικά και Beat σουρεάλ.
“Τραγούδι του Παυλίδη ακούγεται από μακριά”, μέρος από το “Ατλαντίς” (φόρος τιμής), δίνει την πάσα στο καυλιάρικο “Απαιτώ”. Speechless τον χαζεύω, πόσο έξυπνα η βρωμιά, κατακτά χαρακτήρα intellectual. Στα δημοφιλή “Το Αγαπημένο Μας Μέρος στη Γη”, ενώ το “Γλυκειά Μου Αγάπη”, καθρεπτίζεται στο κοινό, ανεπανάληπτα τραγουδιέται και αβίαστα αγαπιέται. H ”Αυτοκινητοπομπή” με παράσιτα, τσακισμένη, ιδανική. “Απόψε Θέλω Παρέα”, αργόσυρτα, οι πτώσεις-παύσεις, συναισθηματικά συγκλονίζουν, εφόσον “Το Φιλί”, αξίζει να μείνει στη γεύση μας. “Γιατι Δεν Χορεύετε Ρεεε;” η to the point ερώτηση του σήμερα, με εύφλεκτη την “Σιωπηλή”, αφού στην ανάγνωση, εντοπίζεται ένας πουριτανικός κόμπος στο λαιμό και στο στομάχι.
Το Σάββατο που μας πέρασε πάντως, λειτούργησε ως ένας θεραπευτικός οδηγός της ζωής, ως μία σπουδαία introduction στην Αισθηματική Αγωγή. Και εμείς, αχόρταγα την ρουφήξαμε, με πολλαπλά καλαμάκια και εννοείται, ταυτιστήκαμε. Η βραδιά ήταν επικίνδυνα καταπληκτική.
