Τα 25 καλύτερα εγχώρια albums για το 2020

Το AMMA, ντύνεται με την πολυσήμαντη έννοια του ρόλου της “μητέρας” και λειτουργεί πέραν του συμβολισμού του, ως πνοή ζωής και για το ίδιο το συγκρότημα, σε μια εποχή που η στροφή προς τα παρακλάδια του σκληρού ήχου κρίνεται αρκετά πιο οριοθετημένη, απ’ ότι παλαιότερα. Παρόλα αυτά οι Puta Volcano υποστηρίζουν την μουσική τους ταυτότητα και συνεχίζουν να φλερτάρουν μαζί της, χωρίς να επιθυμούν να αλλαξοπιστήσουν ή να κινηθούν με το όποιο επικρατούμενο hype. (Ευτυχία Διαμαντή)

Θα μπορούσαν να το παίξουν safe. Έχουν πλέον το ειδικό βάρος για να το κάνουν. Να γράψουν έναν ακόμη δίσκο στα χνάρια των τριών προηγούμενων. Οι fans θα γούσταραν, τα venues θα γέμιζαν. Στους 1000mods όμως δεν άρεσαν ποτέ τα εύκολα. Από την εποχή που μπήκαν στο van και γύρισαν τη μισή Ευρώπη. Έτσι κι εδώ, επιλέγουν το δύσκολο, το διαφορετικό από αυτό που μας έχουν συνηθίσει. Και αν το “Super Van Vacation”, για πολλούς και διάφορους λόγους θεωρείται αξεπέραστο από την πλειοψηφία των fans, προσωπικά πιστεύω πως στο Youth of Dissent βρίσκονται στο καλύτερό τους σημείο. (Άρης Ζαρκαδάκης)

Με το ερεβώδες μεγαλείο των Black Sabbath, αλλά και τους Black Angels, να δίνουν ευλαβικά το παρόν στις δημιουργίες τους, για να τις μετουσιώσουν σε κάτι εξαιρετικά δικό τους κι ανταποκρίσιμο στον ήχο του σήμερα, οι The Noise Figures, επιστρέφουν με το τέταρτο album τους, The Perfect Spell, που φαίνεται να αποδίδει ιδανικότερα κι ακριβέστερα από κάθε προηγούμενο, τη δυναμική και το ακατέργαστο, ωμό, noisy στοιχείο των live εμφανίσεών τους. (Λουίζα Σολομών-Πάντα)

Το Impulse to Soar δεν κρύβει τις επιρροές του, αντιθέτως τις φοράει παράσημο. Δεν θα μπω περισσότερο σε λεπτομέρειες γιατί ο δίσκος κρύβει και εκπλήξεις που είναι ίσως καλύτερο να ανακαλύψει ο καθένας μόνος του. Το σίγουρο είναι ότι οι Calyces με το ντεμπούτο τους δηλώνουν εμφατικά ότι ήρθαν για να μείνουν και το Impulse to Soar είναι μία από τις πιο σημαντικές κυκλοφορίες της χρονιάς. (Άρης Πολιτόπουλος)

Το The Bonnie Nettles οξύνει τις οπτικοακουστικές αισθήσεις, πλάθει τη δική του ηχητική ουτοπία μέσα σε ένα άκρως δυστοπικό σκηνικό και γίνεται μία από τις πιο φρέσκες και υψηλού συνθετικά επιπέδου προτάσεις για την εγχώρια ψυχεδελική σκηνή, όντας ικανό να κερδίσει, γιατί όχι να εντυπωσιάσει ακόμη και τους πιο δύσπιστους σχολιαστές της μπάντας. (Λουίζα Σολομών-Πάντα)

Εν μέσω πανδημίας και κοινωνικής αποστείρωσης, το Ο Τελευταίος Άνθρωπος Στη Γη έρχεται σχεδόν προφητικά να συνοδέψει τη δυστοπική πραγματικότητα που ζούμε, αντλώντας έμπνευση από ένα αβέβαιο και ζοφερό μέλλον στο οποίο η ελπίδα και η ευτυχία κρύβεται πίσω από σκουριασμένα συρματοπλέγματα και τόνους άμμου. Αν η μουσική των Κροταλίας ήταν βιβλίο, ο Jim Thompson και ο Cormac McCarthy θα ένιωθαν περήφανοι. (Πάνος Παναγιωτόπουλος)

Με καταβολές από τα late 90’s έως τα early 00’s και τη διαρκή αναβίωση μιας «εφηβικής» νοσταλγίας που επιμένει να μη ξεθωριάζει, οι XOAN, παραμένοντας ρομαντικοί, αγαπούν να δημιουργούν pop κομμάτια με heavy και συνάμα πιασάρικα μελωδικά riffs, εξασφαλίζοντας την επαναλαμβανόμενη, εθιστική ανάκλησή τους στ’ αυτιά μας, από την πρώτη κιόλας ακρόαση. (Λουίζα Σολομών-Πάντα)

Από την έντονη διαδραστικότητα με το κοινό και τα «αεροδίνητα», ζωηρά riffs, μέχρι τα γυναικεία εσώρουχα που εκτοξεύονται στη σκηνή, οι Μινέρβα, το garage/post-punk κουαρτέτο από την Κόρινθο, έρχονται να συμπυκνώσουν μέσα στα δέκα tracks του ολόφρεσκου ντεμπούτου τους με τίτλο Konserva, όλη την ενέργεια που ρουφούν και διοχετεύουν εντός της καθημερινότητάς τους. (Λουίζα Σολομών-Πάντα)

Όλα τα κομμάτια έχουν την ίδια δυναμική, το καθένα με τη δική του χαρακτηριστική χροιά. Οι Psychedelic Trips to Death  δημιούργησαν μία πλήρως ολοκληρωμένη δουλειά τόσο από μουσικής άποψης όσο και από αισθητικής πλευράς επιλέγοντας το κατάλληλο artwork και δημιουργώντας ένα video clip για το Headlock που αποτυπώνει αυτό ακριβώς που είναι το The Resistor – ένα μουσικό ταξίδι στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχεδέλειας. (Λευκοθέα Μακρή)

Όσο για τον δίσκο, στο σύνολο είναι μικρής μεν διάρκειας, μα με απόλυτη συνοχή. Χωρίς κενά ή πανομοιοτυπίες των γνώριμων μοτίβων, ευδιάκριτα καλοδουλεμένος και απόλυτα ακριβής στο τέμπο, τη ροή και το ύφος του. Σαν κάποια μουσική μεταφορά φιλμ νουάρ – λογοτεχνίας του εγκλήματος, με σταθερές: τα ακούσματα των 80’s. (Κική Ηλιάδου)

Το Σαν τον ήλιο είναι χωρίς υπερβολές η καλύτερη δισκογραφική επιστροφή που έγινε τον τελευταίο καιρό στην Ελληνική σκηνή. Ένας δίσκος δουλεμένος από κάθε άποψη, που στέκεται επάξια όχι μόνο στα σύγχρονα Ελληνικά αλλά και τα διεθνή δεδομένα. Η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω. (Γιώργος Χούλλης)

Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα εγχώρια debut άλμπουμ των τελευταίων ετών. Οι Son  παρουσιάζουν ένα άρτιο αποτέλεσμα τόσο μουσικά όσο και ηχητικά τικάροντας όλα τα κουτάκια για ένα σωστό math rock δίσκο. (Αργύρης Λιόσης)

“To rock έχει πεθάνει οπότε ας χορέψουμε πάνω στις στάχτες του” μας προτρέπουν οι Electric Feat στο δελτίο τύπου για την κυκλοφορία του ομώνυμου debut album τους. Αγαπητέ αναγνώστη, όσο υπάρχουν μπάντες που βγάζουν τέτοια albums, το rock δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ, όσο γραφική μπορεί να ακούγεται μια τέτοια δήλωση. (Άρης Ζαρκαδάκης)

Το Land of Demise είναι ένας από τους δίσκους εκείνους που όλοι θέλουμε να έχουμε στη δισκοθήκη μας για να μας θυμίζουν αυτό που τόσο αγαπάμε. Το κλασικό, ανόθευτο, αληθινό heavy metal. Οι Black Soul Horde ξέρουν να μας το προσφέρουν και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες. (Νίκος Καλαγκιάς)

Με το indie rock να καθίσταται εφαλτήριο και «εγκέφαλος» της μπάντας και τη γοητευτική για τους λάτρεις του garage, μεταφορά των 60’s, σε έναν vintage και συνάμα πρωτότυπο ήχο του σήμερα, που διόλου έχει να «ζηλέψει» κάτι από εκείνον των συγκροτημάτων του εξωτερικού, οι Goodbye Bedouin μας προσφέρουν εννέα δημιουργίες γεμάτες κιθαριστική πανδαισία. (Λουίζα Σολομών-Πάντα)

Το Forthcoming Humanity είναι ένας πολύ ιδιαίτερος και μοναδικός δίσκος και οι Yovel είναι μια πολύ ιδιαίτερη μπάντα. Με όλες τις μικρές λεπτομέρειες που ίσως θα μπορούσαν να είχαν γίνει διαφορετικά το Forthcoming Humanity είναι και παραμένει ένας εξαιρετικός δίσκος. (Άρης Πολιτόπουλος)

Οι Void Droid κατορθώνουν με αυτό τους το πόνημα σε μια αρκετά δυσχερή συνθήκη των καιρών να μας ξεσηκώσουν από ψυχολογικής άποψης, επιτρέποντας από τη μία στα βίαια και επιθετικά μας ένστικτα να βρεθούν στην πρώτη γραμμή και παράλληλα καλώντας την ενσυναίσθητη μας διάθεση να τα καταλαγιάσει. Το ανεβασμένο επίπεδο της παραγωγής σε συνδυασμό με την προοδευτική απόδοση του ήχου τους, τα πολυεπίπεδα φωνητικά ορίζουν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και αξιέπαινες εγχώριες μουσικές δημιουργίες. (Ευτυχία Διαμαντή)

Αποτελούμενος από οκτώ, trippy psych-rock κομμάτια, ο νέος δίσκος των Arcadian Child συγκροτεί μία δυναμική, μυστηριακή ατμόσφαιρα, προκαλώντας μας να γίνουμε οι μύστες του οπτικοακουστικού τελετουργικού τους, με αχόρταγο ενδιαφέρον, από την αρχή έως το τέλος της ακρόασης. (Λουίζα Σολομών-Πάντα)

H indie pop / shoegaze αισθητική του Τζίμη Πολιούδη φλερτάρει συνεχώς με το φως και το σκοτάδι ορμώμενος από παράλογες καθημερινές καταστάσεις και προσωπικές εμπειρίες. Οι σχεδόν ρομαντικές μελωδίες του Outsider Forever ακούγονται ολόφρεσκες, αλλά ταυτόχρονα και τόσο γνώριμες. Η dream pop αισθητική, καθώς και οι αναφορές σε μουσικές που αγαπήσαμε μικροί, κάνουν αυτό το album να ξορκίζει τα σημεία των καιρών και να σε επιστρέφει σε πιο απλές εποχές. (Πάνος Παναγιωτόπουλος)

Το In Public  καταφέρνει να κρατήσει σε εγρήγορση τον ακροατή με τις συνεχείς καταστροφικές εναλλαγές που παρουσιάζει κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Εναλλαγές που, όμως, δεν ακούγονται σε καμία περίπτωση δήθεν και επιτηδευμένες. Πηγάζουν ξεκάθαρα από την εκτελεστική δεινότητα και το περίσσιο ταλέντο των MNRV, οι οποίοι, χωρίς ίχνος μουσικού περιορισμού, βαράνε αλύπητα. Δεν σηκώνουν ούτε μια στιγμή το πόδι από το γκάζι, με αποτέλεσμα να δημιουργούν το απόλυτο χάος. (Πάνος Κουτσουράδης)

Έπεσε λίγο παραπάνω Sabbath, να το αφήσω; Άστο, είπαν οι Αθηναίοι Acid Mammoth και μας σερβίρουν τον δεύτερο δίσκο τους Under Acid Hoof. Για να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, ο δίσκος είναι καλός, πολύ καλός για την ακρίβεια. Ουσιαστικό Σαμπαθικό stoner doom που δεν προσποιείται κάτι που δεν είναι. Ανάμεσα στα διάφορα προτερήματα του δίσκου, που θα αναλυθούν παρακάτω, αυτή η ειλικρίνεια του ως προς τον ήχο είναι ίσως από τα πιο σημαντικά. (Άρης Πολιτόπουλος)

Το Revenant είναι κατά βάση ένα old-school doom metal album και παρά τους περιορισμούς που θα μπορούσε να έχει λόγω genre μας προσφέρει αρκετές πρωτότυπες και απολαυστικές στιγμές, σε έναν ήχο που λίγες μπάντες κατάφεραν να βάλουν το λιθαράκι τους τα τελευταία χρόνια. Οι Seer of the Void είναι μία από αυτές. (Άρης Ζαρκαδάκης)

Ίσως να μην διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, μα αυτό ελάχιστη σημασία έχει, γιατί το Suburbia είναι ένας δουλεμένος δίσκος που ακούγεται από την αρχή ως το τέλος και που κουβαλάει μέσα του την απλότητα που χαρακτηρίζει το είδος, ενώ είναι φτιαγμένος για live και σίγουρα θα ακούγεται ακόμη καλύτερα. (Γιώργος Χούλλης)

Έστω κι αν προσωπικά θεωρώ πως το Είμαι Ένα Ξενοδοχείο είναι ένα σκαλί πιο κάτω από τον προκάτοχό του, αυτό δεν σημαίνει πως είναι ένας δίσκος όπου η μπάντα καταφέρνει να συνδυάσει τις ετερόκλητες επιρροές της, που ξεκινάνε από τον Τσιτσάνη και τον Αττίκ και καταλήγουν στους Birthday Party και τους Sonic Youth αρκετά επιτυχημένα και με μία πεντακάθαρη παραγωγή. Αν σκοπεύουν να συνεχίσουν σε αυτό το ύφος θεωρείται μια καλή αρχή και δείχνει μια ακόμη καλύτερη συνέχεια. (Γιώργος Χούλλης)

Κινείται στο φάσμα του folk, έχοντας όμως έντονο ευρωπαϊκό ύφος και μου θύμισε γιατί αγαπώ τα συγκροτήματα με γυναικεία φωνητικά. H συχνή εναλλαγή μεταξύ ανδρικών και γυναικείων lead vocals στο album προσφέρει μια ευχάριστη αντίστιξη στα εναλλασσόμενα κομμάτια. Folk και παραμυθένιο, το album μας ταξιδεύει στην ευρωπαϊκή επαρχία με όχημα την «παλιά» αλλά και τη σύγχρονη μουσική. (Μαριάννα Τριπολιτσώτη)