“Ο θεσμός γεννιέται πάντοτε μέσα στον χώρο και τον χρόνο”. Με την ίδια φράση θα ξεκινήσω την περιγραφή του Vol.2 της Αισθηματικής Αγωγής, αφού η συνθήκη, όχι μόνο μου το επιτρέπει, αλλά σαν μάθημα, το εξετάζει. Το Σάββατο που μας πέρασε, η συνέχεια – απόδειξη της γέννησης ενός θεσμού, πρόσθεσε στον κορμό (βάση) που επιτεύχθηκε στο Vol.1, το κεφάλι, με τα πολλά μάτια, τα αυτιά και τα στόματα.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Χριστίνα-Θάλεια Παππά (πλήρες photo report εδώ)
Οι Λάμδα θα ξεκινήσουν τη βραδιά, καθώς κατέχουν το μυστικό της συνύπαρξης, στην συνάντηση των ετερόκλητων μουσικών επιρροών. “Κανένας Μόνος”, μια γειτονιά ο κόσμος. Έτσι αντηχούν, ως ένα μουσικό μείγμα, που περιλαμβάνει παραδοσιακής νόρμας πρότυπα, ροκ αμανέδες και μνήμες δημοτικής γλώσσας/έκφρασης/φωνής, που δεν θα πρωταγωνιστήσει, αλλά θα δώσει χώρο σε πιο σύγχρονες, post-ατμοσφαιρικές προεκτάσεις. Η κιθάρα και το μπάσο τσιμπάνε στοιχεία πόνου από το όνειρο ή εγγενείς ρυθμούς από καρδιάς. Ενίοτε, εμπλέκονται σε μια jazz ψυχεδέλεια. Το μεταλλόφωνο μαγεύει. Τα τύμπανα πότε πάλλονται και άλλοτε κολλάνε επαναληπτικά σε έναν ρυθμό, όταν το επιπλέον από τα πλήκτρα, δίνει την έξτρα διάσταση.
Το αποτέλεσμα είναι ηλεκτροφόρο μα γλυκό στο άκουσμα, το διέπει διαρκώς μία μελαγχολία, αλλά στέκει σκληρό σαν στάση, αγωνιστικό σαν πρότυπο, φυσάει ζωή. Το παιχνίδι παίζεται σε εξάρτηση-εξίσωση ανάμεσα στα όργανα, ως εκφραστικά μέσα, αλλάζοντας τις προτεραιότητές τους, με την παρουσία ή την απουσία τους. Η διάδραση των παικτών ανταμείβει και η επιμονή, νικά το ρίσκο τους. Ηλεκτρίζει η “Εικασία”, βροντερά και παραμορφωμένα καταλήγει η “Οργή”. Από τα λογοτεχνικά δοκίμια περνάει η σύνδεση, στα μελωδικά μονοπάτια της. “Άνοιξη”, “Καλοκαιρινό”, “Πατέρας”, “Μπροστά Στο Τέλος Της”, το δέσιμο είναι μοναδικό. Μπράβο, μπράβο, μπράβο, γιατί άργησα να τους το πω. Λίγο την ένταση θα δυνάμωνα μονάχα, στη φωνή, να την ακούω περισσότερο, αυτό.
Με τους Tango With Lions, αφού δεν πέρασε από κανέναν απαρατήρητη η αίσθηση που εκτόξευσε το “In A Bar” του 2010 σε ρίγη και views και εφόσον έχω αρθρογραφήσει ήδη στο παρελθόν περί του θέματος, νιώθω επιπλέον εξοικειωμένη. Τούτο βέβαια, δεν αποτελεί απαραίτητα συν. Ίσα-ίσα, ίσως έχω επιπλέον ‘απαιτήσεις’. Σίγουρα το ύφος της Κατ, πειραματίζεται με την avant-pop, ανεξάρτητη κατεύθυνση, μα το ερωτικό και νωχελικό στοιχείο που διαθέτει εκ φύσεως, προσθετικά με μια σοβαρή ηρεμία που αποπνέει, την συντροφεύουν και στο σήμερα.
“Bodies” και “Long Walk” για αρχή, που στο τέλος μπουμπουνίζει. Έχει ένα ισχνό γρέζι η φωνή της σε σημεία, όμορφο. το οποίο εύκολα και όμορφα παρομοίως εξαφανίζει, όταν ανοίγει τονικά. Στα highlights το “3:22 πμ”, υπέροχα εκπροσωπείται για πρώτη φορά σε λάιβ με τη βοήθεια της Nalyssa Green, που συμμετέχει full on στη μπάντα. Από τους Αισθηματίες (Νίκος Τριανταφυλλίδης) και από την συνεργασία της με τον Τhe Boy, το ‘Απόψε Θέλω Παρέα” μoυ ξυπνάει ένστικτα, ειδικά στο βουητό από τα τύμπανα. Δυναμική στο μπάσο και punk σε καταβολές, το “The Strike” σημειώνεται στα must listen. Το “Highways” επίσης, για το αλλιώτικο και ενδιαφέρον περιβάλλον που αναπτύσσει. Με το “News” θα τερματίσει την ένταση που έπιασε, καθ΄ όλη την προσπάθεια να αλλάξει τον κόσμο της και κόσμο μας. Έτσι, αν και η παρουσίαση λειτούργησε άψογα ως προς την εκτέλεσή της, η δική μου σκέψη, μερικώς προβληματίστηκε.
Ευτυχώς η Melentini κατέφθασε σύντομα και με φόρα προς μετάδοση της ενέργειας, που λαμπυρίζει στο σκοτάδι. “Είστε έτοιμοι;”, “Καλέ μη μιλάτε!”. Με το “Απαισιοδοξία” (κατευθείαν στα βαθιά η εγκεφαλική διεργασία), μας βάζει στο κλίμα της trip-hop, παραμυθένιας indie και neo-psych πειραματικής αποκάλυψης, όπου η διάθεση, έχει όρεξη να περάσει καλά και να επικοινωνήσει στη μητρική της γλώσσα. ”Κορίτσια Σε Λύπη”, με ‘μία εικόνα που όλο τρέχει’, πάτημα για να αστειευτεί, ‘θα συνεχίσουμε λίγο με την καψούρα’ και στο φινάλε-φινάλε, να απελευθερωθεί, μέσα από την κινηματογραφική, greek-post μουσική της συνεισφορά. Μα πόσο περίεργη και ιδιαίτερη είναι η χροιά της φωνής της, άρια σαν ορόσημο του ήχου της όπερας, που παραφονίζει σουρεάλ χρωματισμούς “Στον Πλανήτη Αφτερλωβ”. Η συνειρμική και διαισθητική ανάπτυξη μίας πλασματικής ή όχι απεικόνισης, από καλλιτεχνική σκοπιά.
Με τον “Σεμπάστιαν” χορεύουμε, τα πλήκτρα παθιάζουν, τα σχήματα χτυπούν στο drum pad. Αφιέρωσε σε όλα μας, στα “Παιδιά Του Glam”, στην Zackie, στους ορατούς και αόρατους συμπορευτές της στα χρόνια. Με την “Ηλιαχτίδα” να δίνει beat από τα 70’s, στα top, ‘το φιλί σου αναζητώ’ στην καλαισθησία και την αρτιότητα. Θα αναφερθώ στο ρόλο της συντροφιάς των The Running Blue Orchestra και του Vasili Dokaki, ως ο υπεύθυνος των layers, του programming και των εναλλαγών σε scratches και cuts, μπάσο, κιθάρα. “Rantevou” ως την επόμενη φορά, με ότι πιο καινούριο προς τέρψη και καλλιέργεια. Περίφημα.
Τα όργανα καταλαμβάνουν την σκηνή, έτοιμα να αναμετρηθούν με τα Παιδιά της Παλαιότητας. Σχεσιακές μεταβολές σε τσέλο και βιολί και όταν απαιτείται, με το κατσαβίδι, η Χριστίνα Παπαλίτσα, γδέρνει τον ήχο στην κιθάρα. Εφαρμογές των παικτών σε πιάνο, πλήκτρα, τύμπανα, ηλεκτρικό μπουζούκι ή σαξόφωνο, με σταθερές αξίες το μπάσο (μπασάρα, οξύ, βαθύ, πομπώδες) και τις κιθάρες να ξύνουν απολαυστικά, παραμορφώνοντας τις πληγές. Είμαι σίγουρη πως θα εξελιχθεί αριστουργηματικά και ασύλληπτα ασύγκριτα με οτιδήποτε άλλο στο χώρο, όλο αυτό. “Μια Χώρα Που Άλλαξε Όνομα”, ώστε να μην απορώ πως η Αισθηματική Αγωγή, τρυπάει τελευταία με πάθος τα σπλάχνα μου. “Σκύψε Με Αγάπη” για το πρώιμο ρεσιτάλ του Μάριου Πλασκασοβίτη στην κιθάρα και για τις χειροπέδες που περνάει η ποιητική έκφραση του Π.Ε. Δημητριάδη, όπως και η απελευθερωμένη λόξα του. Μεταξύ beat οραματισμού και cult αναφορών, μοιραίο το μεγαλείο. Συμβολικά τοποθετεί τους στίχους στο νόημα, μελετημένα φιλοσοφεί, τρομακτικά ωμά και αλληγορικά παράλληλα, μονολογεί, τις αυτοβιογραφικές του σκέψεις εμπειρικά, ουσιαστικά, μελοποιεί. Ειρωνεύεται στις αδυναμίες και με χιούμορ επαγγελματία κωμικού , ανταποκρίνεται στις αλήθειες του. Κατά τα διαλείμματα, κάνει λόγο πως χρειάζεται να διαρκούν παραπάνω γιατί του βγαίνει η ψυχή. Δεν είναι αυτή η δουλειά του, όπως λέει, αυτή, είναι μία υπέρβαση που κάνει. Μεταξύ χλευασμού και θαυμασμού λοιπόν, χάνονται τα χειρόγραφά του, τα πετάει κάτω, πάνω, δεξιά, αριστερά, στον αέρα, στον κόσμο. Ενώ δηλώνει πως η μνήμη του δεν είναι καλή, είναι και πολλά για να τα θυμάται απ΄ έξω (δεν μπορεί), εγώ δεν τον βλέπω να μην έχει αποστηθίσει τους στίχους.
Αρχίζει από νωρίς με χορό, σκαρφαλώνει στα κάγκελα, είναι performer ο άνθρωπος, μοναδικά απολαυστικός. Έχει ύψος και όγκο, αλλά ευχαριστιέται την επαφή, πέφτει στον κόσμο και αφήνεται, ταξιδεύει και περιφέρεται ανάμεσα στα χέρια του για ώρα, ερμηνεύοντας. Το live, συνοψίζοντας, αιωρούμενος πάνω από τα κεφάλια μας το έβγαλε. Ο Φώτης να είναι καλά, ως ο από μηχανής Θεός του stage του Gagarin, απανταχού παρών για να τον σώζει από βέβαια γκρεμοτσακίσματα. “Πυροτεχνήματα Στα Γενέθλιά Της” και η Λιοσίων 205, μεταμορφώνεται σε μία ροκ πίστα. Ηχοχυσία. Η ορχήστρα συγκινησιακά, μαγνητίζει τη δόνηση, την κίνηση, το είναι μου. Στα μεγάλα σουξέ, ‘το δικαίωμα να ελπίζω η καρδιά μου δεν αντέχει’ και “Το Γαλάζιο Τραγούδι (Στην Εποχή Της Διάχυσης)”, υποδέχεται “Τα Αναμνηστικά”, σαν αποχαιρετισμό στους Κόρε Ύδρο. Μένει ξάπλα (play dead), ακίνητος για δευτερόλεπτα, δραματοποιεί ακόμη και την επιστροφή του στο σανίδι της σκηνής. Αναπτύσσει διάλογο, ‘παιδιά δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εγώ αύριο θα είμαι πεθαμένος’, που κλείνει με το άνοιγμα των κουμπιών του λευκού, δαντελωτού πουκαμίσου του, μέχρι και την ολική αφαίρεσή του.
“Τα Πληγωμένα Μηνύματα Αναθεωρημένα” ζωντανεύουν με το εκπληκτικό τους touch, τραγουδιούνται από όλους μας, ανατριχιάζουν και αδυσώπητα συγκινούν. ‘Οπως οι ιστορίες του πόθου που δεν τελειώνουν έτσι απλά, “Το Μόνο Ψέμα Που Αγαπώ”, εξιδανικεύει για να περιγράψει το πνεύμα, σαν αντανάκλαση της λίμπιντο (Νίτσε). Ακόμη ψάχνει “Το Δηλητήριο Στις Σελίδες”, ψυχαναλύει κάπου ανάμεσα στον πυρετό, την πλάνη και την πάλη των αναμνήσεων, “Τα Γκοφρέ Σεντόνια”, εκρηκτικά και γεμάτα, εκπέμπουν την καληνύχτα τους. Με υπερηφάνια χορταίνω και ξεδιψώ στην αγαλλίαση, ικανοποιημένη από την ευφροσύνη, υποκλίνομαι. Τους λάτρεψα. Κατά την παραλαβή του pass μου στα ταμεία του Gagarin, δέχθηκα ένα μεγάλο ευχαριστώ, μέσω Laika Productions, προκαταβολικά για την ανταπόκριση. Με την σειρά μου, το ανταποδίδω γενναιόδωρα, για την σύλληψη και εφαρμογή, από την ιδέα στην πράξη, ενός ανώτερου πολιτιστικού και κοινωνικά ωφέλιμου επιτεύγματος. Συγχαρητήρια πολλά. Η συνέχεια ζητείται, άρα έπεται.
