Είναι ολοφάνερο πως ο Παύλος Παυλίδης διανύει μια ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο τα τελευταία χρόνια, και η νέα του δουλειά με τίτλο «ΜΠΡΑΝΚΑΛΕΟΝΕ» είναι μια ζωντανή απόδειξη γι’αυτό. Έναν μόλις χρόνο μετά τον δίσκο-φόρο τιμής στον Γιάννη Μαρκόπουλο, ο Παύλος Παυλίδης δημιουργεί 10 νέες συνθέσεις, που όπως καταλαβαίνει κανείς από το άκουσμα του δίσκου (αλλά όπως δήλωσε σε συνέντευξη και ο ίδιος ο δημιουργός) είναι ένας απολογισμός της 40-χρονης πορείας του.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο τίτλος του δίσκου είναι εμπνευσμένος από ένα παρατσούκλι που αντάλλαζαν μεταξύ τους ο Παύλος Παυλίδης με τον στενό του φίλο Νίκο Καντάρη, οπότε μπορεί να πει κανείς πως λειτουργεί σαν φόρος τιμής στη μακροχρόνια φιλία. Μουσικά, ο δίσκος θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι κάτι σαν συνέχεια του «Ενας Κύκλος Στον Αέρα», ο τελευταίος δίσκος που κυκλοφόρησαν τα Ξύλινα Σπαθιά, πριν βάλουν τέλος στην ξέφρενη πορεία τους. Εκ πρώτης όψεως, ο ανυποψίαστος ακροατής μπορεί να νομίζει πως ο Παυλίδης δείχνει μια παρελθοντολαγνεία, κάτι που δεν ισχύει εδώ, αντίθετα, εδώ τον συναντάμε σε μια δημιουργική και ώριμη φάση, η οποία τον βοηθάει να ξεφύγει απο την παγίδα του προβλέψιμου.
Από τον δίσκο ξεχωρίζουν το ανεβαστικό «Γκωγκέν», το «Δεν Ξέρω», που σε κάνει να νομίζεις πως πρόκειται για τζαμάρισμα του Παυλίδη με τον Moby, το ομότιτλο του δίσκου, που σε καλεί να χαθείς στον χορευτικό ρυθμό του, καθώς και «Ο Πυρετός Του Μπάιρον», ένα τραγούδι όπου ο Παύλος Παυλίδης έγραψε πριν από 3 χρόνια, και που εξιστορεί μέσω των στίχων του την ιστορία του γνωστού φιλέλληνα που έδρασε στην Ελληνική επανάσταση, μακριά από διαστρεβλωμένες αφηγήσεις, και έχοντας μια μελωδία που σου κολλάει στο μυαλό από την πρώτη ακρόαση. Το «Ερχόμαστε Από Τον Ορίζοντα» περιλαμβάνει samples από τον θεατρικό μονόλογο «Φυλαχτό», με τη φωνή της Αγγελικής Παπαθεμελή, μαζί με στίχους που γράφτηκαν και ακούστηκαν πρώτη φορά από τον Παυλίδη στη διασκευή στα «Γκρεμισμένα Σπίτια», και δίνει μια ζοφερή sci-fi ατμόσφαιρα, ενώ μετά από 20 χρόνια ο Παυλίδης αγγίζει στουντιακά τα Ξύλινα Σπαθιά, με μια εντελώς ατμοσφαιρική, βουτηγμένη στα samples version στους «Δαίμονες», που γίνεται ιδανικό φινάλε για τον δίσκο.
Ο χρόνος είναι ένα περίεργο πράγμα, ειδικά όταν είσαι καλλιτέχνης, γιατί ή θα γίνει εχθρός σου, ή φίλος σου, και από ό,τι φαίνεται ο Παυλίδης με το «ΜΠΡΑΝΚΑΛΕΟΝΕ» πέτυχε το δεύτερο. Το ιδιαίτερο χάρισμα του Παυλίδη στην αφήγηση, με μια πιο ώριμη μορφή, και εναρμονισμένο με τη σύγχρονη παραγωγή απο τον Aki Rei, που κερδίζει επιπλέον εύσημα, μιας και ενισχύει το τελικό αποτέλεσμα. Όλα αυτά – κι άλλα τόσα – δημιουργούν έναν δίσκο που σίγουρα κάνει τους fans του Παυλίδη να χαμογελάσουν, και να περάσουν πολλές ώρες μαζί του.
