Οι Op3 (Omega Project 3) είναι μια τριπλέτα μουσικών που έχει τη βάση της σε ένα χωριό της Πελοποννήσου. Η μουσική που στήνουν φέρει πολυάριθμα στοιχεία από διαφορετικά είδη: jazz, ambient, electronic, κλασική. Φυσικά στο νέο τους LP, με τίτλο “SmyrnAe”, όπως περιμένει κανείς, κεντρικό ρόλο παίζουν ανατολίτικες κλίμακες, καθώς και ήχοι παραδοσιακών οργάνων, όπως η ποντιακή λύρα και το μπουζούκι.
Με κάθε νέα τους κυκλοφορία, το ύφος τους αλλάζει και καταφέρνουν επιτυχώς να εισάγουν νέα στοιχεία στα μουσικά τους τοπία. Οι συνθέσεις τους έχουν μια κάπως κινηματογραφική essence, κάθε τους δίσκος έχει ενιαίο θέμα και αφηγείται μια ιστορία. Αυτό, ωστόσο, γίνεται χωρίς τη χρήση στίχου. Το νέο τους album είναι αφιερωμένο στη Μικρά Ασία και την καταστροφή της, στους πρόσφυγες, στους ξένους και στον Ξένιο Δία, στη μνήμη, στην ειρωνική επανάληψη της ιστορίας και στα παθήματα, που ποτέ δεν γίνονται μαθήματα.
Η αρχή γίνεται με την “Anatoli” που με τους ήχους της λύρας στήνει την ατμόσφαιρα, στην οποία μένει προσκολλημένος ολόκληρος ο δίσκος. Με μερικές νότες και με αυτόν τον απλό τίτλο καταλαβαίνεις κατευθείαν σε ποιο χώρο διαδραματίζεται ολόκληρη η υπόθεση του δίσκου. Ακολουθεί η “Kathodos” με τον ξεκάθαρα παραδοσιακό ήχο που κάπως θυμίζει Θανάση Παπακωνσταντίνου, και το “Pathema”, όπου το πιάνο συστήνεται ως ένας από τους βασικούς χαρακτήρες της ιστορίας. Όπως γίνεται ξεκάθαρο, ο τίτλος που δίνεται σε κάθε σύνθεση δεν είναι τυχαίος· αντικαθιστά τη χρήση του στίχου. Είναι δίαυλος για την εξιστόρηση των συμβάντων και εξίσου σημαντικός με τις μουσικές συνθέσεις.
Το επόμενο κομμάτι που συναντάμε είναι η “SmyrnAe” και αυτό είναι το πρώτο από τα διαμάντια αυτού του LP. Τόσο ο ρυθμός από τα παραδοσιακά κρουστά, όσο και οι σκοτεινές μελωδίες στο πιάνο, η σπαραχτική μελωδία της φωνής και η λύρα πλέκουν έναν ανατολίτικο ιστό, από τον οποίο δεν μπορείς και δεν θες και να ξεφύγεις. Μένεις για να αισθανθείς στο πετσί σου το ξερίζωμα του τότε και του τώρα. Με την καρδιά σφιγμένη βρίσκεις το «Lethes Trauma», ή αλλιώς τον καλπασμό και τα τύμπανα του πολέμου, που φυσικά σε εκδιώκουν προς το “Pelagos”. Εδώ βρίσκουμε τα πρώτα ηλεκτρονικά στοιχεία που μιμούνται τους κυματισμούς του Αιγαίου, την άμπωτη και την παλίρροια.
Και αμέσως μετά έχουμε τα δύο επόμενα αγαπημένα μου κομμάτια από το δίσκο. Ο λόγος για τα “Xenos” και “Moria” (το χωριό της Λέσβου στο οποίο υπάρχει το στρατόπεδο προσφύγων). Ο “Xenos” σε μαγεύει τις συνεχείς αλλαγές στο ρυθμό και η “Moria” με την πανέμορφη μελωδία στο πιάνο – σχεδόν βλέπεις/νιώθεις τα δάχτυλα να χορεύουν ανάμεσα σε λευκά και μαύρα πλήκτρα. Στη συνέχεια είναι η “Mnemosyne” με το υπέροχο crescendo , που υποβοηθείται από τη συνδρομή του μπουζουκιού, το μεθυστικό “Αroma”, ο εξαγνιστικός “Horos” και η τελευταία πινελιά με το ατμοσφαιρικό “Epilogos”.
Συνεχώς εκπλήσσομαι από τα διαμάντια που μπορεί να ανακαλύψει κανείς στην ελληνική μουσική. Αυτός ο δίσκος είναι ένα από αυτά.