H 3η έκδοση της Αισθηματικής Αγωγής, με δασκάλα και μαέστρο τη Λένα Πλάτωνος, συνέδεσε τη ψυχική και πνευματική διάπλαση του ανθρώπου, με τη φυσική, τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία, τη μυθολογία, τη μουσική. Το Σάββατο που μας πέρασε, βρεθήκαμε στη Λιοσίων 205 για ένα live-γεγονός αλλόκοτης καινοτομίας και φύγαμε κρατώντας την απόδειξη (θέληση) αλλά και το εισιτήριο (αξίες/ιδανικά). Συγκίνησις.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (πλήρες photo report εδώ)
Την πρώτη ώρα θα καλύψει ο Veslemes. Μαζί του οι εκλεκτοί, Αλέξανδρος Βούλγαρης, Λεωνίδας Οικονόμου, γύρω από ένα άνετο, ορθογώνιο, καλωδιωμένο τραπέζι-deck, συγκεντρώνουν το φασματικό, πολυεπίπεδο περιεχόμενο του ήχου, τα πλήκτρα, το drum machine, τις κονσόλες, τους μίκτες και ενισχύουν σε φωνητικά. Ο Γιώτης Παρασκευαΐδης στο μπάσο συντροφεύει, παρατηρεί, συγχύζει, μονολογεί. Οι ηλεκτρονικές συνθέσεις, πειραματικά και downtempo, συναντιούνται με τα δαιμόνια και το θεριό. Καπνοί αναδύονται.
Εν αρχή, ο “Μινώταυρος” και “To Κουκλί του Σατανά”. Μεταξύ Tricky τεχνοτροπίας και doom υπαγόρευσης, σκοτεινά και πειραγμένα, υπόγεια, περιπαικτικά, η φρίκη εικονογραφείται κινηματογραφικά. Για την αποκατάσταση του εξ από δω, ακολουθείται θεραπεία με “Ντισκοπάθεια” και “Ζωντανοί Χωρίς Κύτταρο (Μια Βραδιά Στο Πανοράμα)”. Στη σειρά αποκαλύπτονται οι επιρροές να διατρέχουν το disco anthem του Lynch ως το “Forest” των The Cure, αφού η αγωγή, συμπεριλαμβάνει την (εξ)άσκηση και εξέλιξη στις μελωδικές διαδρομές, μέχρι και την χορευτική επιβολή τους. Καθώς η φωνή εμβαθύνει, τα πλήκτρα εμμένουν και μεταβάλλουν τις δυναμικές, στα διαρκείας πατήματά τους. Τα “Μάρμαρα” αντηχούν απόκοσμα, μέσα από τα συντρίμμια τους, αποδομώντας το τσιφτετέλι σε παραμέτρους. Ψυχορομαντικά, η μνήμη αποκτά σημασία, η “Χημεία απ΄το ‘93” επανέρχεται σταδιακά και φαντασιώνεται πως δεν μας διαπερνάει τίποτα. Ο Εξορκισμός στέφεται με eerie επιτυχία.
Ο αγαπητός, θα τον ορίσω, Λόλεκ, κατακτά με φόρα και όγκο στον ήχο στα ηχεία του Gagarin, πεντακάθαρα και εκρηκτικά. “Άγρια” και γοητευτικά, ροκ και ηλεκτρισμένα τα ‘εγώ’ προκαλούν αντιδράσεις στον παλμό που προσποιείται το ‘εσύ’. Σκοτάδι, θόρυβος, ρομαντισμός και τεχνική, σε αρμονία. Κρυφά στην κιθάρα blues-άρει. Το τσέλο του Βαγγέλη, φτερουγίζει. Στέφανος Ψαραδάκης στα τύμπανα. Θαυμάσιο το δέσιμο των ρυθμών, φορτίζει συναισθηματικά το σύνολο. Ψυχεδέλεια φίλοι μου. Στις παραδοσιακές φόρμες, θεατρικά λοξά απαντούν τα όργανα, αρνούνται την αφοσίωση που φέρει υποταγή και τα τοιαύτα. “Κανένα ¨Έλεος” στους έρωτες και όχι μόνο, μικροφωνισμοί και τραβήγματα στο μπάσο (Αλέξης Δελής).
“Απουσία” και η ρομαντζάδα επιστρέφει στο τσέλο παρά τα κάποια τριξίματα. Post, art, μελαγχολικές, με αυτοδιάθεση στο φως οι γραμμές. Κατά την “Παράδοση”, η ερμηνεία τελετουργικά, σκιάζει. Σκληρή, μάταιη και επίπονη, εξαιρετική. Με mellow πάσα, “Η γλυκειά Σου Ματιά” κυλάει απαλά χωρίς να δυσκολεύει. “Αυτός Ο Άνθρωπος” θα επαναφέρει την ανατριχίλα στην επιφάνεια και με ύφος βακχικό, δηλώνει σεβασμό στη διασκευή. “Σε Γαμάνε η Μαμά και ο Μπαμπάς Σου”, ‘έστω κι αν το κάνουν άθελά τους’, η αντίδραση πλέον χτυπάει στο κορμί και στο νου. Η μελωδία μένει σαν άρωμα στο ρουθούνι και λεκές στο πετσί.
Η Λένα Πλάτωνος, κρατώντας το χέρι της απανταχού βοηθού της, ανεβαίνει στην σκηνή για να πάρει τη θέση της στο πιάνο, ‘δώστε μου ενέργεια’ στις πρώτες κουβέντες της, η τρίχα όρθια και τα ‘σ’αγαπάμε’ σκίζουν τον αέρα. Έχω σίγουρα πάνω από 10 χρόνια να τη δω σε live act και νιώθω μια μικρή ντροπή σκεπτόμενη το γιατί. “Ρόζα-Ροζαλία” κατευθείαν η εκκίνηση, αμοιβαία και η ανταπόκριση από το κοινό, τραγουδάει τους στίχους. Κύριοι των φωνητικών, η Σαββίνα Γιαννάτου και ο Γιάννης Παλαμίδας. ’Δεν ακούω καλά’, θέλει τον ήχο άψογα φροντισμένο. “Θα Συναντηθούμε Στο Σαλούν”. Το groove κουρδίζει σε χαμηλές συχνότητες, οι μελωδικοί τόνοι συντάσσουν νωχελικούς τονισμούς, τα πλήκτρα του Στέργιου δίνουν το boost συνδυαστικά, ενισχύοντας τη δράση. Άναρχες συνθέσεις, γεωμετρικός μινιμαλισμός, εφέ. Ο αισθηματισμός και λυρισμός των αποχρώσεων της Σαββίνας, σαν αερικό και Σειρήνα, ξεπερνά την κλασική παιδεία, την όποια εκπαιδευμένη μανιέρα της καλλιφωνίας και σαστίζει εξπρεσιονιστικά. Μεταφυσικά, μαγεύει.
“Εμιγκρέδες της Ρουμανίας” και δημιουργούνται πιθανότητες ευτυχίας. ‘Θα ήθελα λίγο ακόμη φωνή στο πιάνο’ επιμένει η Λένα. Σαν μεγάλος παραμυθάς και καταξιωμένος τενόρος, ο Παλαμίδας, προσφέρει χρωματισμούς στην αφήγηση, υποκριτικά φέρεται και με τη φαντασία στη χροιά, ζωντανεύει τις ιστορίες. “Πτήση 201” με προορισμό τους πειραματισμούς της electronica και κατόπιν τους εξωτικούς funky disco ρυθμούς, “Τα Μαγικά Blue Jean”. ‘Βαρύ το κλίμα, αλλά χρειαζόταν να συναντηθούμε’, σαν δήλωση από τα χείλη της Λένας. “Αλλοίμονο στους δυνατούς και τους ευαίσθητους’. ”Bloody Shadows From Afar”, “Μία Άσκηση Φυσικής Άλυτης”, “Μπρένθις”, στη χρυσή τομή μεταξύ τέχνης, σύνθεσης, λόγου-παραλόγου. Στην κορυφή της γιορτής το “Σαμποτάζ”, περίφημα και cult, ασκεί πολιτική. “Ο Χορός Των Μπιζελιών”, χωρίς ταμπού και διακρίσεις, ολοκληρώνει με τη θύμιση απο τη Λιλιπούπολη.
Σπουδαία μουσικός, πιανίστρια, στιχουργός, πρωτοπόρος στον προοδευτικό ήχο, σουρεάλ, avant-garde και electropop, φευγάτη, ιδιοφυία, ξωτικό και ιέρεια. Αν και η δύναμη της φωνής της, τείνει περισσότερο προς την χαμηλή ένταση τύπου ‘αφωνία’ πια, η γεύση της, μέσα από την αναπνοή, μας ταρακουνά, η τρυφερότητα που διατηρεί στα όρια της τρέλας και της ποίησης, μας εξιτάρει. Θαρρώ πως ακόμη, δεν έχουμε καταλάβει τι ακριβώς εστί η Λένα και το έργο της, όσο κι αν το έχουμε πλησιάσει. Μάλλον πρόκειται για ένα πνεύμα, που εμείς οι άνθρωποι, δεν φτάνουμε για να το αντιληφθούμε και να το σκιαγραφήσουμε, αλλά ξέρουμε πως θα μείνει αθάνατο. “Ψεύτικα’ είπε, ‘τα 42 χρόνια, σαν ποπ κορν’…
