Μια φωνή που μεγάλωσε γενιές και γενιές, μια αμετανόητη “ταξιδιάρα ψυχή” που σε κάθε ταξίδι της προσεγγίζει άτομα απο κάθε ηλικία, κάθε μουσικό είδος και δίνει μία ανάσα μέσα στην ασφυξία των καιρών μας. Ο Γιάννης Αγγελάκας επιστρέφει στην Αθήνα με την καινούργια του μπάντα με την οποία βρίσκεται και πάλι σε γνώριμα μουσικά “χωράφια” μετά την πειραματική ανάπαυλα με το project 3…
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου (περισσότερες εδώ)
…με τραγούδια του οποίου ξεκίνησε την εμφάνιση του, και που ακούγονται πιο γεμάτα από κανονική μπάντα όπως φάνηκε (“Δικαιοσύνη”, “Ευγνωμοσύνη”, “Γλέντι”, “Τηλεντρόγκες”). Το καινούριο σχήμα δείχνει ακόμη πιο δεμένο και ηχητικά δεν απέχει και πολύ απο τους Επισκέπτες, στους οποίους επίσης αναφέρθηκε (“Μέσα μου ο αέρας που φυσά”, “Η αγάπη ορμάει μπροστά”, “Αιρετικό”). Πετυχημένη επίσης σαν επιλογή αλλά και εκτέλεση η διασκευή στο “Δεν θέλω τα ματάκια σου” του μεγάλου Βασίλη Τσιτσάνη.
Η ανταπόκριση του κοινού αρχικά ήταν μικρή αλλά καθώς περνούσε η ώρα και καθώς πλησίαζε η αναφορά στις Τρύπες γινόταν πιο ένθερμη. Η αναφορά στη περίοδο αυτή ξεκίνησε με το “Τρένο” στο οποίο τα δύο πνευστά αντικατέστησαν τα κιθαριστικά “ουρλιαχτά” του αυθεντικού, ενώ μετά απο τις αναμενόμενες “γηπεδικές” κραυγές του κοινού που δημιουργούν εκείνη την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα σε κάθε συναυλία του Αγγελάκα ακολούθησε το “Ακούω την αγάπη”. Η ίδια ανταπόκριση υπήρχε και στο “Ο χαμένος τα παίρνει όλα” (όπου η μπάντα κόλλησε ένα μικρό reggae τζαμάρισμα) και στο “Σιγά μην κλάψω”. Κάπου στις 23:30 ο Αγγελάκας και η μπάντα του αφήνουν τη σκηνή και επιστρέφουν για το αναμενόμενο encore, όπου ακούστηκαν τα “Οπως ξυπνούν οι εραστές”, “Ταξιδιάρα ψυχή” (το δεύτερο σε ακουστική εκτέλεση), “Θ’ ανατέλλω” και η “Γιορτή” που έκλεισε τη συναυλία.
Συνολικά 2,5 γεμάτες ώρες όπου ο Γιάννης Αγγελάκας επιβεβαίωσε γιατί θεωρείται εδώ και 30 χρόνια μία απο τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες σε αυτό που ονομάζουμε Ελληνικό Rock και άφησε πολλές ελπίδες για μία εξίσου δυνατή συνέχεια με το καινούργιο του ξεκίνημα. Εις το επανειδίν.
