Λίγα λεπτά πριν γραφτεί το παρόν κείμενο έγινε γνωστό πως ο Steve Albini αυτός ο σπουδαίος παραγωγός και μουσικός έφυγε ξαφνικά από τη ζωή στα 61 του χρόνια από ανακοπή και ο γράφων προσπαθεί να συνειδητοποιήσει αυτό που συνέβη και να βάλει σε τάξη λίγες σκόρπιες σκέψεις από εκείνο το βράδυ πριν από εννέα χρόνια όπου η μπάντα του οι Shellac κόντεψαν να γκρεμίσουν το An αλλά και όλα όσα έγιναν λίγο μετά.
Οι Shellac βγήκαν επί σκηνής σχεδόν στην ώρα τους λίγο μετά τους Bokomolech, με τους οποίους ο Albini συνεργάστηκε στο παρελθόν, οι οποίοι έκαναν ένα δυνατό ζέσταμα για το κοινό που είχε τιγκάρει από νωρίς το υπόγειο της Σολωμού για να δει επί σκηνής τον Albini και την παρέα του να παίρνουν κεφάλια και να παίζουν με ακρίβεια Ελβετικού ρολογιού.
Τα όσα έχω να θυμάμαι αμέσως μετά από αυτή την σαρωτική εμφάνιση ερχόντουσαν σε πλήρη αντίφαση με αυτό που είδα ανοίγοντας τη πόρτα του καμαρινιού όπου βρήκα τον Steve Albini χαλαρό να χαζεύει το κινητό του και μετά το προβλέψιμο σετάκι (χειραψία, υπογραφές, φωτογραφία) ακολούθησε μια σύντομη κουβέντα που έτσι αυθόρμητα ξεκίνησε από το “In Utero” των Nirvana, στην οποία ο Albini αρχικά απάντησε με ένα μειδίαμα και τη φράση “It was good, but it’s done”. Κι αυτή η κουβέντα ήταν αρκετή.
Ήταν ο άνθρωπος όπου οι Nirvana εμπιστεύτηκαν στον τρίτο και τελευταίο τους δίσκο για να δείξουν τη σιχασιά τους για τη μουσική βιομηχανία την οποία δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν. Παρότι ο ήχος του δίσκου ήταν πιο ωμός και αντιεμπορικός σε σύγκριση με τον προκάτοχο του η μπάντα δεν μπόρεσε να ξεφύγει από όλο αυτό με τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε. Όλο αυτό το hype έδειχνε να κουράζει και τον ίδιο τον Albini που ανέκαθεν πήγαινε κόντρα στη μουσική βιομηχανία, πράγμα που απέδειξαν και οι δουλειές του με τους Shellac και τους Big Black, αλλά και πολλές από τις παραγωγές του.
Οι φίλοι του εναλλακτικού ήχου και του noise rock των 90’s έχουν σίγουρα στη δισκοθήκη τους έναν δίσκο από αυτούς που έχει βάλει την υπογραφή του και θα τον έχουν λιώσει, μιας και ο κόσμος που πέρασε τη πόρτα του studio του και τον εμπιστεύτηκε ήταν αρκετός με ονόματα όπως οι Pixies, Low, Neurosis, Jon Spencer Blues Explosion, PJ Harvey, Dirty Three, Fleshtones και αρκετοί άλλοι που δεν χωράνε σε ένα κατεβατό.
Αυτός ο ωραίος τύπος που με τη μουσική και τις παραγωγές του έβαλε το μισό οικοδόμημα στον ήχο των 90’s δεν είναι πια μαζί μας και κανένας μας δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Όπως επίσης κανένας δεν μπορεί να φανταστεί πως θα είναι από δω και πέρα ο ήχος αυτός χωρίς τις παραγωγές του. RIP Steve…
