Ημέρα: Σάββατο, 4 Νοεμβρίου 2017. Ώρα: 20:30. Οι Whereswilder μας είχαν κλείσει ραντεβού στο υπόγειο του θρυλικού An και, κλέβοντας μιας μέρας ρεπό, τους τιμάω χωρίς καθυστέρηση. Μαζί τους βρέθηκαν οι Pale Oaks και το solo project του Άγγελου Αϊβάζη, Pelion Rivers.
Ανταπόκριση: Χριστίνα Σούκη / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (δείτε περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Με το πρόγραμμα να τηρείται σχεδόν κατά γράμμα, οι πόρτες άνοιξαν κάποια λεπτά πριν τις 20:30. Ενώ, όσοι φίλοι προσήλθαν, τολμώ να πω πως ήταν σχετικά στην ώρα τους. Κι όπως πλείστα συμβαίνει με τα opening acts, αυτοί που κατάφεραν να απολαύσουν τον Pelion Rivers (βλέπε Άγγελο Αϊβάζη) ήταν λιγοστοί. Ο Άγγελος, λοιπόν, μας συστήθηκε στο προχθεσινό live, παρουσιάζοντας μας τη δική του άποψη για τη μουσική και δίνοντάς μας μία καθοδήγηση για το τι πρόκειται να δούμε στην πορεία αυτού του project. Ένα project με έναν τυπά που ταξιδεύει συνέχεια και γράφει τραγούδια. Απλό και ξεκάθαρο. Αλλά δε γινόταν να επιλέξει άλλο δρόμο, έτσι κι αλλιώς. Η ιδέα για τον Pelion Rivers φυτεύτηκε σε ένα ταξίδι, άλλωστε. Με ένα acoustic session, το οποίο περιελάμβανε υλικό από την επερχόμενη, παρθενική του κυκλοφορία, και σαφώς κινείται στο φάσμα της folk μουσικής, ίσως και λίγο country στα σημεία, ανέβηκε στη σκηνή λίγο μετά τις 21:00 και για περίπου μισή ώρα ξετύλιξε τους άσσους του ιδιαίτερα άνετα και ταπεινά. Παρεΐστικα και νωχελικά, λοιπόν, για τριάντα λεπτά! Το set-list του περιείχε και το κομμάτι “Pixels”, το οποίο άξιζε ξεκάθαρα να γίνει video clip, όπως και έγινε, και ήταν όντως από τα πιο όμορφα σημεία της εμφάνισής του. Να διαμορφώσω μία ολοκληρωμένη άποψη για την ποιότητα του Pelion Rivers; Νομίζω είναι νωρίς ακόμα. Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ήταν κακός. Αντιθέτως κιόλας. So, let the time goes by και θα τα ξαναπούμε!
Το ρολόι μου γράφει 22:08 και σηκώνουν το ανάστημά τους μπροστά μας οι Pale Oaks, ενώ το venue έχει ήδη μαζέψει κόσμο. Η τετράδα αυτή pop-ίζει με έναν βαρύ τρόπο. Οι μελωδίες τους μπαρουτιάζονται σε ένα μείγμα post-punk και synth pop, ενώ εγώ απορρίπτω τελείως τον όρο ‘alternative’, επειδή το στήσιμο τους και η προσέγγισή τους διεκδικεί περισσότερο την έκφραση ‘εναλλακτική punk-ιά’. Ένα μικρό άγχος (αλλά αθόρυβο), προερχόμενο εκ της σκηνής τα τεκταινόμενα, ίσως και να με διαπέρασε, βέβαια. Αλλά αυτό που μου τσίγκλισε το ενδιαφέρον είναι ότι εκπέμπουν μία ιδιαίτερη αντικοινωνικότητα (αν μου επιτρέπεται να το εκφράσω έτσι). Πολύ φειδωλοί κι αυτό δεν το συναντάς συχνά, σε φάση που πείθεσαι ότι κατέχουν το ‘ποιοτικό του αψεγάδιαστου καλλιτέχνη’, είτε το κάνουν είτε όχι. Οι Pale Oaks το κάνουν κι είναι άριστοι! Κι αναλαμβάνω και την ευθύνη γι’ αυτό που ξεστόμισα, γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμα κι εκείνοι νεοσύστατοι. Παρ’ όλα αυτά, άλλη μία λέξη που έχω να διατυπώσω για τη χάρη τους είναι ‘συγχρονισμός’. Δεν ξέρω αν αυτό το δουλεύουν στο jam-άρισμα (χαχα!), αλλά κεφάλια, στήσιμο, δάχτυλα, φωνές δούλευαν σαν να είχαν τεθεί στον αυτόματο πιλότο. Κι αυτό που γενικά συνέβη στην εμφάνισή τους δεν είχε αξία μόνο ακουστικά, αλλά και οπτικά. Όπως και να το κάνουμε, ταιριάζουν πολύ πάνω στη σκηνή κι οι τέσσερις μαζί. Good for you, μάγκες. Εμβριθείς, παραστατικοί, ουσιώδεις, τίμιοι. Εξαιρετικοί!
To “Mission To Sail” tour έριξε την αυλαία του το Σάββατο της 4ης Νοεμβρίου και ο κύκλος του album “Hotshot” (μωρή τιτλάρα!) μόλις έκλεισε. Whereswilder και αμήν! Είναι, που λέτε, κάποιες μπάντες που γουστάρεις να τις ακούς ακόμη και χωρίς lyrics. Με κλειστά μάτια. Το πρωί που ξυπνάς. Με τον καφέ σου. Στο μεσημεριανό τραπέζι. Το βράδυ για χαλάρωση. Στο πικνίκ στην εξοχή. Στα απέραντα ταξίδια γυρίζοντας τον κόσμο. Αυτό το παθαίνω με εκείνους και τους Colour Haze, κυρίως. Γενικά, είναι κάποιες μπάντες… Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι, επίσης πρώτα. Δεν είμαι λάτρης της κιθάρας, αλλά αυτές τις κιθαρίστικες χορδές αυτής της μπάντας τις λατρεύω, όπως λατρεύω κι αυτά τα γαλήνια φωνητικά. Οι Whereswilder είναι μοναδικοί στο είδος τους και δυσεύρετοι. Προχθές, λοιπόν, ήταν ήρεμοι σαν να είχαν ανακουφιστεί. Έπαιζαν στο ‘σπίτι’ τους για να σφραγίσουν την πορεία μίας μεγάλης επιτυχίας, γιατί τα κατάφεραν καλά. Αυτό που, επίσης, αγαπώ σε εκείνους είναι ότι δεν επιτηδεύονται στο να σου πουλήσουν ή να σου πλασάρουν τη μουσική τους ως κάτι σπουδαίο. Αν είναι σπουδαίοι ή όχι, μπορούν να το κρίνουν τα αυτιά σου, όχι να στο προκαθορίσουν εκείνοι. Είναι από εκείνα τα ‘χαμηλών τόνων’ σχήματα που απλά σ’ αρέσει να τους ακούς και να ανοίγεις πού και πού τα ματάκια σου, να τους χαζεύεις μέχρι να ξαναταξιδέψει κάπου αλλού ο λογισμός σου. Είναι η ψυχεδέλεια προσωποποιημένοι με έναν πολύ σύγχρονο τρόπο, ώστε να προσαρμόζονται στα σημερινά δεδομένα και να μη φαίνονται παράταιροι και ξένοι. Γιατί τα ‘70s είναι πλέον πολύ μακριά μας, οι The Beatles δεν υπάρχουν πια, τα παιδιά των λουλουδιών ξεχάστηκαν και ο Jimi Hendrix δυστυχώς δεν είχε συμβόλαιο με την αιωνιότητα. Τα ψυχεδελικά συγκροτήματα είναι καλύτερο να τα απολαμβάνεις ζωντανά, παρά να διαβάζεις τα reports. Και τους Whereswilder να τους έχεις από κοντά, γιατί δεν κάνουν πολλοί αυτό που κάνουν εκείνοι. Μετά από μίας ώρας αποχαύνωσης με την πάρτη τους, γύρω στις 24:00 ήταν το τέλος μίας εμφάνισης από άλλη εποχή. Είναι από άλλη εποχή αυτή η μπάντα κι αυτό τους αδικεί και λίγο. Για φαντάσου να ήταν γεννημένοι τότε! Εγώ πήγα για το “BO” εκείνη τη νύχτα, το οποίο μου ‘χει σημαδέψει ξεκάθαρα μία χαρακτηριστική φάση της ζωής μου. Κάτι άσχετο για κλείσιμο, θα ήθελα να προσθέσω. Τον μπασίστα σας, τον πουλάτε; Τον αγοράζω!