Για τους Weezer δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Είναι η μπάντα που στα μέρη της κάνει χαμό, μα σνομπάρεται οπουδήποτε αλλού. Το ενδέκατο album τους είναι μία από τα ίδια, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό…
Το μόνο κακό του “Pacific Daydream” είναι πως κυκλοφόρησε Οκτώβρη μήνα. Αυτό γιατί είναι ακραία καλοκαιρινός και χαλαρός δίσκος με αρκετές δόσεις κολλεγιακού ρομάντζου. Η συνταγή είναι η γνωστή. Ραδιοφωνικά χιτάκια απ’ την αρχή έως το τέλος και όσο αντέξεις. Οι τίτλοι των συνθέσεων τους υμνούν ξεκάθαρα τις παραλίες του ατλαντικού και τα τεράστια κύματα τους. Κομμάτια όπως τα “Beach Boys”, “Feels like Summer” και “Mexican Fender” σε βάζουν κατ’ ευθείαν στο mainstream rock κόλπο τους χωρίς να κρατάνε ουδεμία πισινή για να σε πείσουν για το αντίθετο. Ίσα – ίσα, που σε σχέση με τον προκάτοχο του (“White album”) , είναι αρκετά πιο pop και παρεξηγήσιμα χαζοχαρούμενο.
Το φοβερό με το “Pacific Daydream” είναι πως τη δουλειά του την κάνει, και μας κάνει. Απ’ όποια μεριά και να το δεις, οι Weezer με το απενοχοποιημένο τους μουσικό στυλ καταφέρνουν συνεχώς να κάνουν τη διαφορά και να γεμίζουν γήπεδα. Θες δε θες. Φυσικά, αν δε σου γέμιζαν ποτέ το μάτι (και κυρίως τα’ αυτιά), δεν πρόκειται να το κάνουν ούτε και τώρα για κανένα λόγο.
Απ΄ τους Weezer προφανώς και δε περιμένεις μεγάλες αλλαγές, αλλά παραμένουν σταθερά καλοί. Και μάλλον αυτό είναι το χαρτί που παίζουν σε κάθε δισκογραφική δουλειά τους. Το εν λόγω album δεν αποτελεί εξαίρεση και την πλάκα του την έχει.