Το Up the Hammers, το οποίο αισίως έφτασε στην 12η διοργάνωση, νομίζω δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις πλέον, το οποίο είναι ιδιαίτερα βολικό για μένα γιατί μπορώ να παραλείψω τις εισαγωγές και να πάω κατευθείαν στην ουσία. Πάμε λοιπόν, γιατί είναι και πολλές οι μπάντες.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Αρχή με τους Πολωνούς Monasterium οι οποίοι μας παρουσιάστηκαν με απρόσμενα καλό ήχο αλλά και – δυστυχώς – αναμενόμενα λίγο κόσμο. Ξεκάθαρες Candlemass αναφορές, πανέμορφες μελωδίες στα lead μέρη, πραγματικά πιστεύω ότι αποζημίωσαν πλήρως τους λιγοστούς που ήρθαν από νωρίς και τους είδαν.
Συνέχεια με τους Αμερικάνους Resistance και αν οι Monasterium είχαν Candlemass αναφορές, εδώ αν ξεχνιόσουν λίγο πίστευες ότι ακούς τον Halford. Μουσικά το “Painkiller” είχε την τιμητική του, τα παλικάρια είναι δεμένα, όσο γραφικά πρέπει – και λίγο παραπάνω ενίοτε – και ο ακόμα λιγοστός κόσμος δεν είχε κανένα λόγο να μην το απολαύσει. Οι Resistance είναι φτιαγμένοι για να παίζουν σε τεράστιες αρένες, και αυτό ακριβώς έκαναν και στη σκηνή του Gagarin, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο πειστικά.
Σκυτάλη παίρνουν οι ‘δικοί μας’ Diviner όπου η παρουσία και μόνο του αρχικού τραγουδιστή των Innerwish σε προδιαθέτει για την συνέχεια και το ύφος. Πιο σύγχρονοι και groovy η αλήθεια είναι, εν τούτοις διατηρούν, κυρίως στις φωνητικές γραμμές, έναν κάπως πιο power χαρακτήρα. Παρ’όλα αυτά πατάνε με σιγουριά το σανίδι, και με την ώθηση του σφιχτοδεμένου rhythm section, δε νομίζω ότι κουβαλάνε οποιοδήποτε από τα κουσούρια του power.
Ώρα να ανάψουν τα αίματα για τα καλά, και αυτό έγινε σε μεγάλο βαθμό με τους Night Demon. Ένα πραγματικά κολασμένο power trio από την Καλιφόρνια, που αν και σχετικά νέο ήταν η πρώτη μεγάλη κλωτσιά στη μούρη – η άλλη θα ερχόταν από την μεθεπόμενη μπάντα, σε αρκετά άλλο ύφος η αλήθεια είναι. Speedάτοι και ακατάπαυστοι, με αστείρευτη ενέργεια, παρέσυραν για τα καλά τον κόσμο σε μια παλιομοδίτικη heavy metal γιορτή. Ναι, είναι τόσο καλοί. Και ο κιθαρίστας τους ήταν από τις πιο metal μορφές της βραδιάς.
Σειρά είχαν οι Attacker και όλος ο ενθουσιασμός τους για αυτή τους την πρώτη επίσκεψη στη χώρα μας βγήκε αβίαστα στη σκηνή. Heavy metal παλιάς κοπής, υψίσυχνο, επικό, “Call on the Attacker”, ωραία πράγματα με δυο λόγια. Οι Attacker δεν είναι χτεσινοί, είναι ταγμένοι σε αυτό που κάνουν και ξέρουν να το κάνουν καλά.
Μετά Tyrant και το πράγμα βρώμαγε λίγο από την αρχή. Όταν η πρώτη ψηλή του τραγουδιστή έπεσε όπου να ναι, είπα «εντάξει, θα ναι κρύος ο άνθρωπος». Δυστυχώς σχεδόν τίποτα δεν βελτιώθηκε στη συνέχεια, και έτσι βρεθήκαμε στην αμήχανη θέση να ακούμε για σχεδόν μία ώρα μια μπάντα εντελώς ασύνδετη, με τον κιθαρίστα να γκρινιάζει συνέχεια στον drummer, τον τραγουδιστή να πασχίζει να αποδώσει τα κομμάτια και τον κόσμο να αναρωτιέται. Ευτυχώς τελείωσαν και η συνέχεια ήταν ανατριχιαστική…
Σύντροφοι, ο Ross the Boss είναι εμπειρία ζωής και σχεδόν ούτε εγώ με πιστεύω. Και το είδα, το έζησα στο πετσί μου! Και μου φαίνεται πάλι απίστευτο… Να μου πεις δεν είναι και κάνα μεγάλο μυστήριο, καθώς ο Ross είναι δεδομένα καλός κιθαρίστας, οπότε αφού τα κομμάτια υπήρχαν – ναι, μόνο Manowar έπαιξαν – το ζητούμενο ήταν απλά να βρει μια καλή μπάντα και να τα παίξει. Ναι μεν, αλλά επειδή πολλά τέτοια «λογικά» εγχειρήματα στο τέλος πήγανε άπατα, επιτρέψτε μου να είμαι εκστασιασμένος με αυτό που βιώσαμε το βράδυ της Παρασκευής. Πολλά μπορώ να γράψω. Για την άψογη φωνή του τραγουδιστή, για τις απολαυστικές πόζες του μάστορα με την κιθάρα, για τα πλήκτρα που έπαιξε σε καίριες στιγμές… Αλλά όλα αυτά μικρή σημασία έχουν. “Blood of my Enemies”, “Kill with Power”, “Thor”. Συνεχόμενα. Πιο κάτω “Gloves of Metal”. Μετά “Dark Avenger”. Μετά έπρεπε να ήσουν εκεί για να καταλάβεις τι έγινε στο “Battle Hymn”. Και μετά “Hail and Kill”. Και μετά άντε σπίτι σου να κοιμηθείς… Γίνεται; Δε γίνεται. Όταν έχεις περάσει από ένα ολοκαύτωμα που – ναι, το πιστεύω – παίζει να ήταν ισοπεδωτικότερο από ό,τι θα μπορούσαν να μας προσφέρουν οι «κανονικοί» Manowar, όταν όλα αυτά τα κομμάτια σε έχουν χαζέψει σε άλλες ηλικίες… Ε ρε τι πάθαμε Παρασκευιάτικα…