Πέμπτη στο Κύτταρο, με τη νέα ημερομηνία της συναυλίας των Universe217 και το line up πολλά υποσχόμενο για μία πολύ ωραία συναυλιακή βραδιά. Kλειστό κέντρο και πολύ ταλαιπωρία στο δρόμο για τον γράφοντα, κάτι που δεν πτόησε τον κόσμο στο Κύτταρο, που ήταν ήδη αρκετός από την αρχή.
Ανταπόκριση: Γιώργος Γαζής / Φωτογραφίες: Στελίνα Ταρράση (περισσότερες εδώ)
Λίγα λεπτά μετά τις 20:30 λοιπόν, στην σκηνή ανέβηκαν οι Atomic Love. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα και άκουγα τo ατμοσφαιρικό electronic pop trio από την Αθήνα και μπορώ να πω ότι ήταν μία πολύ ωραία έκπληξη. Πλήκτρα, pads και loops μαζί με κιθάρα και πολύ ωραία φωνητικά, σε ιδιαίτερες μελωδικές συνθέσεις, ξεκίνησαν όμορφα το μουσικό trip της βραδιάς για λίγο παραπάνω απο 30 λεπτά, με πολύ προσεγμένο και καλό ήχο. Θα τους ψάξω και θα τους ξαναδώ σίγουρα.
Μετά από ένα περίπλοκο αλλά γρήγορο και φανερά προβαρισμένο change over, στην σκηνή ανέβηκαν οι Afformance. Χωρίς να τους έχω ξαναδεί live, έχοντας ακούσει περισσότερο τα τελευταία πονήματα τους “Pop Nihilism” και “Music For An Imaginary Film”, ομολογώ ότι δεν ήμουν έτοιμος για αυτό που ακολούθησε. Βλέποντας όλο αυτό τον χαμό πεταλιών, πλήκτρων, laptop και καλωδίων πραγματικά απόρησα πως θα βγει όλο αυτό το πράγμα ηχητικά. Μου το έτριψαν στα μούτρα αμέσως, ξεκινώντας με το πολύ δυνατό “Cordyceps” από το “Through Walls”. Με καθαρές 3(!) κιθάρες, πολύ ταιριαστά φωνητικά κατά καιρούς, πλήκτρα και loops που ξεχώριζαν σωστά στην μίξη, γεμάτο, fat μπάσο και πραγματικά γιγάντια τύμπανα, σε πολύπλευρες, περίπλοκες αλλά έξυπνα ενορχηστρωμένες συνθέσεις και με πολύ πολύ ενέργεια, μας πήραν μαζί τους για σχεδόν μία ώρα. Άρτιοι παίκτες μέχρι την τελευταία νότα με τον drummer να κλέβει την παράσταση κατ’ εμέ, συνεχές παιχνίδι με τις δυναμικές και τα συναισθήματα μας, με προσωπικά highlights το “Sol In The Woods” και το “Covered In Scales” και με ήχο για σεμινάριο. Αυτόματα superfan, πήρα όλο το merch τους.
Στις 22:30 περίπου, μετά από ένα ακόμα πολύπλοκο change over, την σκηνή κατέλαβαν οι Universe217. Με πολύχρονη πορεία στην ελληνική σκηνή, τόσο δισκογραφικά, όσο και συναυλιακά, δεν έχουν σταματήσει ποτέ να εξελίσσονται. Το γεμάτο πλέον Κύτταρο τους χειροκρότουσε από την στιγμή που πάτησαν στη σκηνή και του το ανταπέδωσαν από τις πρώτες τους νότες. Με φανερά δυνατότερες εντάσεις από τους υπόλοιπους της βραδιάς, χωρίς όμως να ενοχλεί ή να «λασπώνει» ο μελετημένος ήχος τους, μας έπαιξαν ένα διαφορετικό setlist, μία μίξη νέου και παλαιότερου υλικού, πράγμα που έκανε και αυτή την εμφάνιση τους ξεχωριστή. Πολύ καθαρή κιθάρα, τεράστιο μπάσο και τύμπανα πλαισίωσαν τέλεια την εξαιρετική Τάνια, που σε κάθε εμφάνιση τους, έχει έναν μαγικό τρόπο να σε βάζει ολοκληρωτικά σε αυτή την αργόσυρτη, σκοτεινή doom δίνη της μουσικής τους με την ιδιαίτερη φωνή της και την επιβλητική παρουσία της. Προσωπικά μου highlights το “Mouth”, με την χαρακτηριστική σιγή που πέφτει στο a cappella intro και το πολύ ιδιαίτερο “Bleeding”. Μετά από περίπου μία ώρα χτυπήματος και πραγματικού δέους, αποχώρησαν από τη σκηνή με τις τελευταίες νότες του Swallow”, με το κοινό να ζητάει κ άλλο. Δεν μας χάλασαν χατίρι. Μας καληνύχτησαν με το προσωπικά αγαπημένο “Never”, μέσα σε μία πολύ ταιριαστή για όλη την βραδιά ατμόσφαιρα χειροκροτήματος.
Έτσι περάσαμε λοιπόν το βράδυ της Πέμπτης. Ένα μεγάλο μουσικό ταξίδι, ξεκινώντας με την εναλλακτική ηλεκτρονική ατμόσφαιρα των Atomic Love, το πολύπλευρο soundtrack των Afformance και το σκοτεινό, αργόσυρτο και μυσταγωγικό doom trip των πάντα διαφορετικών Universe217. Can it get better than this?