Όμορφη η νύχτα της Πέμπτης, με προσκαλεί στο Temple να γνωρίσω τους εξαίσιους The Steams και να παρακολουθήσω για άλλη μια φορά τους ήδη πολύ αγαπημένους The Noise Figures. Η ώρα είναι λίγο μετά τις 21:30 και ο χώρος μισογεμάτος.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη (περισσότερες εδώ)
Από τις πρώτες κιόλας νότες την ψυλλιάζομαι. Η φάση βρωμάει ψυχεδέλεια. Οι εκφάνσεις της ποικίλες και πολύτροπες αφού που και που χίπικα garagιάζουν. Οι κιθάρες φωτίζουν την ατμόσφαιρα, τα τύμπανα κροτούν σταθερά και επιδέξια το τέμπο, το μπάσο με ευκρίνεια στηρίζει αυτήν την τελετή. Ωραία και η φωνή, καθαρή και έντονη, με τσιμπιές που ακούγονται όταν αγανακτούν. Οι The Steams μας παρουσίασαν τη δουλειά τους σαφώς από τον πρόσφατο πρώτο τους δίσκο “Wild Ferment” όπου ακριβώς όπως ο τίτλος του αναφέρει, μας ζύμωσαν άγρια και μελωδικά με τη γεμάτη με όγκο μουσική παρουσία τους. Εναλλαγές διάθεσης ανάλογες με τα συναισθήματα που εκπέμπουν, άλλοτε παραδοσιακά και νοσταλγικά, πότε παρορμητικά και μέσα σε έναν λήθαργο φασαριόζικου πειραματισμού. Γενικά αργόσυρτα, χωρίς όμως να σε πονάνε. Από το “Black Sun” μέχρι το “The Harvest”, η αίσθηση της αιώρησης αντανακλά το όνειρο και ο ρυθμός που παράγεται θα σε παρασύρει. “Feed”, το πρώτο τους single που ακούστηκε κάπου στα μέσα του σετ.
Δεν έχω προλάβει να συνέλθω από την έκπληξη όταν οι The Noise Figures αναλαμβάνουν το υπόλοιπο ταξίδι με προορισμό τη fuzz πλευρά της νέο – ψυχεδέλειας που έχει αναπτυχθεί και δρα στη rock σκηνή. Με μόνο σύμμαχο ένα ντέφι που είναι καρφωμένο στα τύμπανα, το duo καταφέρνει να εκτυλίσσεται μέσα από ρυθμικά μοτίβα και παραγωγικές πηγές έμπνευσης. Παρουσίασαν μία σειρά ηχηρών ακολουθιών με στόχο να μας σαγηνεύσουν και ίσως και να μας αυτοβούλως παρασύρουν. Αν και σε σημεία η φωνή υστερούσε της έντασης, η γενική εικόνα τους φωνάζει όσο μια full μπάντα. Ακούσαμε στοιχεία από όλη την πορεία τους, παρά το γεγονός πως μόλις πριν λίγους μήνες έβγαλαν το τρίτο τους album. Για το ξεκίνημα το “Taste Like Time” μας έφερε όλους κάποια βήματα πιο κοντά στη σκηνή, για το ενδιάμεσα αναφέρω τα “Healing Light”, “Out Of Touch”, “Black Caravan”, “Run”, “Glow Electric”, “Lethargy”, “Telepath”, “Hypnotized, “Feathers”, “Rollin’” που μας ταρακούνησαν τρανταχτά και για το τελείωμα γιορτάσαμε μαζί τους το “Holly One” και “Out Of Your Mind” κατά το encore.
Επιγραμματικά, η κιθάρα στεκόταν ενεργειακά, σόλαρε χαλαρά και βοηθούσε στην έκφραση με τη δική της φωνή. Τα κύρια φωνητικά αποτέλεσαν απόδειξη δύναμης και αντοχής, καθώς συνεργάστηκαν άψογα (κομματάκι δύσκολο να τραγουδάς ταυτόχρονα καθώς παίζεις και τύμπανα) για να καθοδηγήσουν τους όρους και τους τρόπους εκτέλεσης των κομματιών. Ισχυρές συνδέσεις, παροξυσμός και χτύποι που σε διαπερνούν στα συν καθώς νιώθεις να σε κατέχουν οι δονήσεις τους. Μία βραδιά που μας πλημμύρισε ήχους, χρώματα, σκέψεις, ένταση και συμπάθεια.